Sterrenstatus in het verschiet?

Toen Jefferson Angell en Kyong Kim tijdens één van de vele momenten dat ze op de bank hingen besloten dat de amusementsindustrie wel wat voor hun was, was de keuze voor rock ’n roll snel gemaakt: daar hoef je immers niks voor te kunnen, was de motivatie . Die invalshoek blijkt ook op Ordinary Miracles. De nummers zijn lekker vuig opgenomen, waardoor PSD klinkt als iedere andere stamprockende band, maar tegelijkertijd drijft PSD de spot met rockers die zichzelf en hun muziek serieus nemen. Dat uit zich vooral in rare geluidjes die over de gitaren heen zijn gemixt (When It Comes To Cars) en teksten die tè duidelijk over auto’s (When It Comes To Cars), geweld (Honeymoon Killer) en meisjes, heel veel meisjes (Monster, Let’s Destroy, boom boom boom etc.) gaan.

Het kan erg leuk zijn; een lekkere rockband mét gevoel voor humor, maar PSD is níet leuk. Daarvoor is de muziek, ondanks ontegenzeggelijk talent van de bandleden, te matig en is de spot niet leuk genoeg. Dat de muziek niet aanspreekt, komt vooral doordat duizenden platgetreden wegen nogmaals worden bewandeld. Daar is geen spoor van sarcasme van in te vinden; het komt voort uit een puur gebrek aan lef. Dat de spot niet aanslaat, is evengoed te wijten aan te weinig durf. Om succesvol te parodiëren of bespotten, moet je in de muziek niet al te subtiel zijn. Een band als Das Pop toont dat ironie en sarcasme in dikke lagen op de muziek moeten liggen; de Belgen slaagden er daardoor in lekkere muziek te combineren met parodie en ironie.

Er is trouwens nog wel hoop voor PSD; Ordinary Miracles is immers de debuutplaat van band. Afgeschreven zijn ze dus nog zeker niet, maar komende tijd moet de groep wel hard nadenken over hun toekomst in de muziek. En als ze dan besluiten door te gaan, zal een andere, nieuwe weg moeten worden ingeslagen. Want om muziek te maken hoef je inderdaad niks te kunnen, maar om goede muziek te maken is zeker meer nodig dan PSD momenteel te bieden heeft.

Link:

www.poststardomdepression.com