Blanke bolster, ruwe pit

Jeremy’s maakt energieke stuiterliedjes. Popliedjes in een punkjasje; een zangeres in plaats van de geijkte zanger binnen dit genre. Kenmerken die overal worden geroemd en geprezen. Er zit echter ook een nadeel aan deze karakteristieken.

Stuiteren

Energieke stuiterliedjes zijn dan misschien leuk voor een avondje feest of een glimlach op je gezicht op een sombere winterdag, ze missen ook vaak een bepaalde diepgang. Het zijn vaak vluchtige deuntjes die snel in je hoofd zitten, maar er ook even snel weer uit verdwijnen. Popliedjes in een punkjasje zijn hier vaak combinaties van makkelijk in het gehoor liggende mainstream melodieën met een ongepolijste gitaarrif. En een zangeres geeft de punkliedjes misschien wel wat minder gewicht dan een ruwe mannenstem.

Tot zover de kritische theoretische kanttekeningen. Wat heeft het debuutalbum O Yeah Aha Oh van de Jeremy’s ons daadwerkelijk te bieden? Wat als eerste opvalt als je de cd beluistert is de energie die van de band afstraalt. De term stuiteren is inderdaad op z’n plaats. Zodra de openingstonen van het eerste nummer je oren bereiken krijg je de neiging je knieën te buigen en af te zetten. En zo stuiter je meteen door naar het tweede nummer. En het derde, enzovoorts, enzovoorts. Maar daar zit ook een beetje het probleem van de band. Het aanhoudende ritme van de cd komt nogal eentonig over. Bij elk liedje kun je bijna dezelfde stuiter hanteren. Vrolijk en vermoeiend, maar soms dus ook een beetje saai.

Groeien

~

Dat er talent in de band zit (met name bij zangeres Katelijn Schippers) wordt wel meteen duidelijk, maar het is nog wel een ruwe diamand; er kan nog behoorlijk aan geslepen worden. Vooral de drumpartijen van drummer Ronnie en de melodieën van gitarist Fokko komen bij tijd en wijle simplistisch over. Bij het luisteren besloop me meteen een soort déjà vu. Een dergelijk gevoel had ik ook bij het eerste album van Greenday: leuke spring-in-het-veld muziek, maar er komt nog niet uit wat er in potentie inzit. Daarnaast lijkt de stem van zangeres Katelijn Schippers beter tot zijn recht te komen in wat rustigere, melodieuzere nummers zoals I want a girl en Do your daddy. Waarbij dat laatste nummer trouwens erg veel associaties oproept met de gouwe ouwe Here comes the sun van The Beatles. Een heel ander genre, maar op de wijze waarop Jeremy’s het brengt wel heel erg geslaagd.

Een goed voorbeeld van gemiste diepgang en variatie is het nummer Dartboard dat uit de volgende regels is opgebouwd: “I was committed to you / But then I thought it all through / Now your picture is on my dartboard“, waarbij de eerste en derde zin constant herhaald worden en regel twee er tot twee maal toe tussen wordt gepropt. Een leuke gimmick, maar niet meer dan dat. Gelukkig duurt het nummer maar anderhalve minuut, want veel langer kun je dergelijke teksten echt niet blijven opdreunen.

Nog niet

Al met al is O Yeah Aha Oh een album dat zijn naam eer aan doet: de simpelheid van de gekozen albumtitel weerspiegelt de inhoud van het album perfect. Leuke vrolijke geluiden die aanvoelen als de beginnende band die Jeremy’s is. Als men bij het volgende album dezelfde sfeer kan creëren en dan ook nog wat diepgang kan toevoegen, dan kan Jeremy’s datgene worden wat velen nu al beweren: “dit worden de nieuwe popsterren van Nederland” (Jan van der Plas). Op dit moment zijn ze dat echter nog lang niet.