Gauntlet Hair eist voor de laatste keer meerdere luisterbeurten

Craig Nice en Andy Rauworth, twee mannen uit Denver die samen vier jaar de band vormden, maakten via hun Facebookpagina het nieuws wereldkundig: ‘Gauntlet Hair has reached its end. Thank you all for your support these past 4 years. Love, Andy & Craig.’ Afgaande op de paar honderd reacties van verbazing en verdriet werden hun optredens in diverse Amerikaanse steden goed ontvangen.

Lastig rondkomen
Een mogelijke reden van het afscheid van de band kan zijn dat het financieel niet vol te houden was, getuige de oproep op Twitter om het album alsjeblieft te kopen in plaats van te downloaden, omdat dat ‘het ongelooflijk veel moelijker maakt’. Ook een oproep voor een slaapplaats voor na een optreden kan op een gebrek aan financiële middelen wijzen. Het is bekend dat artiesten door dalende inkomsten lastig kunnen rondkomen, maar het blijft speculeren of dit de daadwerkelijke reden is.

Gelukkig is er nog een laatste album verschenen. Opener ‘Human Nature’ heeft een opbouwend basloopje, een lekker ritme en de herkenbare stem van Rauworth op standje reverb en constant op een en dezelfde hoogte. De band die zegt muziek te maken ‘met als enige doel om jezelf lichamelijk en geestelijk te verliezen’ geeft hiermee een eerste proeve van bekwaamheid. Wegdromen kun je ook bij het trage maar pakkende melodietje van ‘Simple’, dat start met de intro van ‘Wild Boys’, maar enkel wordt onderbroken door ‘I’m alive but I can’t feel it’. De nummers zou je kunnen karakteriseren als stills (momentopnamen), ware het niet dat je dat bijna over ieder liedje zou kunnen zeggen. In dat geval heeft het album een even nietszeggende naam als de band zelf, die gebaseerd schijnt te zijn op het kapsel van The Ramones.

Onvergelijkbaar duo met overeenkomsten
Vergelijkingen met bands als Wavves en Cloud Nothings worden wel gemaakt, maar eigenlijk lopen de meeste vergelijkingen mank. Deze bands hebben vaak meer structuur in hun nummers dan Gauntlet Hair. Waar de andere zangers zich emotioneel laten gaan, blijft zanger Rauworth vaak onderkoeld. Uitzonderingen daargelaten. Want bij ‘Spew’ schakelt hij tussen vervormde schreeuw en rustige zang. Een flink tempo en de monotone stem creëren hierbij een dreigend sfeertje ondanks de muur van geluid.

Soms lijkt het alsof de muzikanten zelf stoppen en de muziek haar gang laten gaan. Bij ‘Obey me’ zijn het de galmende geluiden, herhalende klanken en repeterende tekst die het nummer opbouwen, maar begint het volgende nummer ‘Heave’ als eerdergenoemde nog niet is afgelopen. Verwarrend. Van Cobain afkomstig lijkende schreeuwen, emotionele zang en overstuurde gitaar proberen dit nummer te ontregelen, maar het drumloopje geeft het nummer de houvast die de luisteraar nodig heeft.

Zo hebben de nummers hun gemeenschappelijke deler; de donkere sfeer, zoals ook in G.I.D. en zang met reverb, maar zijn ze genoeg eigen. Een nummer als ‘Waste your art’ neigt zelfs naar The Prodigy door zang, tempo en beat.

Het vergt een paar luisterbeurten, maar omdat er veel te ontdekken valt moet je dat ook doen. Misschien is Stills niet altijd makkelijk in het gehoor liggend, het brengt wel meer variatie dan voorganger Gauntlet Hair. En dan is het jammer dat de band er mee stopt.