Foo Fighters overtuigen weer eens

Wanneer iemand mij naar mijn mening vraagt over Foo Fighters kom ik altijd tot deze conclusie: na twee ijzersterke albums heb ik het gevoel dat elk volgend album minder is dan dat ervoor. The Colour and the Shape, het tweede album, is mijn favoriet. Het wordt gekenmerkt door een perfecte balans in en tussen de nummers en een zeer uitgekiende sound. Een ongelofelijk divers en veelzijdig album. Helaas zag ik de band na dit album afzakken naar een vrij vlak rockgeluid. Een sound die overigens commercieel wel aansloeg. Maar in mijn ogen een geluid waar al zoveel bands mee aan komen kloppen. Heel veel hoop had ik dan ook niet op album nummer zes. Tot mijn grote blijdschap komt Foo Fighters met Echoes, Silence, Patience & Grace qua sound eindelijk weer in de buurt van hun jaren negentig geluid.

Kunststukje #2?

De nieuwe plaat is geproduceerd door Gil Norton. Hij is degene die precies tien jaar geleden al verantwoordelijk was voor het Foo Fighter kunststukje The Colour and the Shape. Echoes, Silence, Patience & Grace ligt qua geluid dan ook zeer in de lijn van The Colour and the Shape. In tegenstelling tot de laatste twee Foo Fighter albums, is de nieuwe zesde plaat afwisselender en meer uitgebalanceerd. Dit ligt aan twee dingen. Ten eerste lijken de nummers op zichzelf minder vlak. Nummers hebben meerdere lagen en overtuigen door een sterk ‘groepsgeluid’. Ten tweede is de afwisseling tussen de tracks groter dan op voorgaande albums. De cd kent echte rocksongs zoals Let It Die, meer popsongs (Long Road To Ruin) en de ballad Home, hetgeen meehelpt aan een meer uitgebalanceerd album. Echoes, Silence, Patience & Grace kan mij van begin tot eind boeien, in tegenstelling tot de vorige twee platen. In mijn ogen overtuigen Foo Fighters overigens het meest in de nummers waarin het gas er in meer of mindere mate vanaf gaat, zoals in Statues en Cheer Up, Boys.

Vocale dip

Dat Dave Grohl niet de beste zanger uit het circuit is wisten we al, dat je desondanks goede muziek kan maken is in de popgeschiedenis ook wel aangetoond. Maar alsjeblieft, ken je zwakke punt. Want oei, wat zit Grohl er af en toe naast. Vooral de vocalen in de hardere rocknummers, zoals Erase/Replace, zijn onder de maat. Een smet op een voor de rest fijne cd. Aardig detail is het meewerken van Pat Smear, die in 1997 met ruzie uit de band stapte (evenals Grohl oud-Nirvana lid). De gitarist toerde ook al met de band tijdens de laatste tournee en lijkt zich te hebben herenigd met zanger Grohl.

Met Echoes, Silence, Patience & Grace levert Foo Fighters een puike plaat af. Een cd waarop ze weer eens overtuigen en waarmee ze zich weer onderscheiden van andere rockacts. Eindelijk weer een Foo Fighter album dat ik als aanrader kan bestempelen. Bij deze.