Een reis door de kosmos

James Mercer is de zanger van The Shins en is vooral te herkennen aan zijn vocale stijl die veel registers beslaat. Als producer heeft Brian Burton naam gemaakt door zijn werk met Gnarls Barkley, Gorillaz, Norah Jones en Daniele Lippi. Samen maken deze twee vakbroeders uit de alternatieve muziekwereld moderne, tegen discopop aanschurkende liedjes, waarin Mercer’s hoge stem wordt gekoppeld aan synthesizertonen van Danger Mouse.

Visueel spektakel
Het pleit voor de heren dat ze werk hebben gemaakt van hun performance door er een visueel spektakel van te maken. Er wordt veelvuldig met oogverblindende schijnwerpers gespeeld en het decor vanavond is een groot scherm waarop beelden uit de ruimte worden geprojecteerd, alsof we een reis door de kosmos maken.

Als het eerste nummer wordt ingezet, ‘Perfect World’, een van de beste liedjes van Broken Bells, zorgen de projecties voor een extra krachtig begin. Later blijkt dat je in de beelden de reden vindt om bij de les te blijven, want gaandeweg lukt het Mercer en Burton steeds minder de intensiteit over te brengen die aan het begin is opgewekt.

Geconcentreerd en foutloos
Vermoedelijk heeft dat te maken met de volgorde waarin de liedjes staan geprogrammeerd: het beste werk eerst. Het is ook een kritische noot bij beide albums van Broken Bells. Je hoort eerst de beste, interessante liedjes, wat het bemoeilijkt geboeid te blijven bij vlakke nummers als ‘Meryin Fields’, ‘Sailing To Nowhere’ en ‘Citizen’. Een andere opbouw had voor meer spanning gezorgd.

Verder valt er niet veel op het spel af te dingen. Brian Burton speelt geconcentreerd en is op geen fout te betrappen en James Mercer is goed bij stem: hij haalt moeiteloos de wisselingen in toonhoogtes. Als je de volgende dag op kantoor zit, vertel je je collega’s dat je een leuke avond hebt gehad, dat Broken Bells interessante dingen deed met bewegende projecties en dat ze een mooie show speelden. Stiekem had je toch meer van deze twee namen verwacht …