Blitzen Trapper

Met Wild Mountain Nation doet Blitzen Trapper een gooi naar internationale roem. De voorgaande twee albums waren als product van de huisvlijt van jeugdvrienden voorbestemd voor anonimiteit, maar nu het label Sub Pop! de band onder zijn hoede heeft genomen is de band de nieuwe darling van de internationale muziekpers. Zowel qua genre als soortgenoten grossiert Wild Mountain Nation in referenties aan de Amerikaanse muziekgeschiedenis, en Blitzen Trapper lijkt nog niet echt een eigen plek daarin te hebben gevonden. De cd is echter absoluut geen herhalingsoefening van oude receptuur, want de heren smeden met een kolossale hoeveelheid energie en hectiek alle invloeden aan elkaar tot een moderne hybride, die het album soms letterlijk doet kraken in zijn voegen.

Wild Mountain Nation bevat een vreemde tweeslachtigheid. Noem het ongefocust, noem het een aarzeling tussen genres; nadat deze gruizige stoomwals in een half uurtje over me heen is gedenderd vraag ik mij af hoe ze dit alles bedoeld hebben. Niet dat ik op zoek ben naar onvolkomenheden, maar de muziek is zo diffuus en eclectisch dat iedere poging tot het vastleggen van Blitzen Trapper tevergeefs is. Wellicht is het tekenend voor hun muzikale schizofrenie, of het is juist tekenend voor de beroepsdeformatie van deze recensent: beide conclusies zijn waarschijnlijk waar, maar missen evengoed de essentie. Die is namelijk dat ‘genre’ en ‘stijl’ ondergeschikt zijn aan de creativiteit en energie van Wild Mountain Nation. Het is een weinig vormvaste maar authentieke interpretatie van traditionele Amerikaanse muziek met rock en country als bindmiddel.

Middelpuntvliedend

Blitzen Trapper heeft nog steeds wat typische kenmerken van een groep studievrienden. De band is een creatieve uitlaatklep voor academische frustraties, lekker heftig en losbandig. Ook is de muziek een romantische idylle van simpele plattelandsmuziek, een retrospectief op vroege rockgrootheden als Neil Young en Led Zeppelin. De band kiest niet echt een duidelijke richting en lijkt het experiment als hoofdthema te voeren, een laatste vingerwijzing naar een ontstaansgeschiedenis op de campus. Dát ze op Wild Mountain Nation niet hebben gekozen voor één stijl doet niet af aan hun kwaliteit: daarin schuilt juist hun kracht. De vraag waaróm niet, is misschien problematischer. Het wordt mij namelijk niet duidelijk of er sowieso sprake is van keuze of dat het materiaal voor handen zo veelzijdig en middelpuntvliedend was dat een coherenter album onmogelijk bleek. Het maakt dit debuut tot een spannend visitiekaartje, maar biedt niet echt een fundament voor verdere ontwikkeling.

De heren uit Portland begrijpen rock goed genoeg om niet te vergeten dat het af en toe lekker moet rollen. Nergens wordt het experiment te ver doorgevoerd of verliest de band de schwung uit het oog. Wat dat betreft is de veelgemaakte referentie aan alt-rockers Pavement op zijn plaats; maar dan wel een losgeslagen en doorgesnoven Pavement op spring break, dolend door de Rocky Mountains op zoek naar avontuur. De nonchalance van bovengenoemde lo-fi trendsetters wordt wel nagebootst, maar het is een schreeuwerig roze imitatiebont vergeleken met de introverte chaos van die grote avant-garde band. Blitzen Trapper laat de touwtjes namelijk nergens vieren: zelfs op het noise-gedrocht Woof & Warp of the Quiet Giant’s Hem sturen de heren ons bekwaam tussen de golven energie en gitaarsolo’s door en houden stevig grip.

Gedaantewisselingen

Het drumstel van Brian Adrian Koch krijgt het in de hardere nummers flink te verduren, waarbij hij de muziek meer de chaos induwt dan er doorheen draagt. Een nummer als Devil’s A-Go-Go is zo’n tour de force die je meteen opnieuw afspeelt om te controleren of het wel klopt wat je net hoorde. Maar tijd om er aan te wennen krijg je niet, het daaropvolgende titelnummer is een haast radiovriendelijk en ‘gewoon’ popliedje met hitpotentie, waarna de heren wéér een nieuwe weg in slaan. Wild Mountain Nation biedt evenveel gedaantewisselingen als nummers en komt slechts zelden terug op een idee. Gaandeweg bewijst de band muzikaal zeer veelzijdig te zijn: van zoete harmonieën naar psychedelica, van country naar rock en weer terug. Zelfverzekerd spuwt Blitzen Trapper zijn faux folk over je heen zonder zich ergens over te bekommeren en zonder ergens één kleur te kiezen.

Het is moeilijk te zeggen of dit nu een doorbraakdebuut of een kortstondige schittering is, want zoals bij elke band die het experimenteren op zich als muzikale kern heeft is het moeilijk om de houdbaarheid van Blitzen Trapper in te schatten. Iedere band komt op een gegeven moment bij zinnen, en dan is het de vraag wat er overblijft nadat de stofwolk opgetrokken is. Dat de cd krap een half uur voor dertien nummers beslaat is veelzeggend. Ook is Wild Mountain Nation doordrenkt van het gechargeerde zelfvertrouwen van een band die nu wel eens echt door wil breken, maar die niet precies weet waarmee. Gretigheid is natuurlijk essentieel voor een beginnende band, maar biedt geen garantie voor de toekomst. Er zitten genoeg ideeën in deze cd alleen om vijf albums mee te vullen, laten we hopen dat ze die gebruiken.