Een waardig slotakkoord

Om maar gelijk antwoord te geven op deze vraag: JA! Sterker nog, de band doet oude tijden herleven met dit afscheidsalbum. Voor zowel de fans die afgehaakt zijn en alle fans die trouw zijn gebleven aan de band, zal dit album een verademing zijn.

BBB

Daar waar Kill or be Killed inderdaad een uiterst agressief album was, dat muzikaal soms zelf sterk neigde naar bijvoorbeeld het oude werk van Sepultura, grijpt Means to an End juist terug naar de hoogtijdagen van Urban Discipline (1992) en State of the World Adress (1994), waarbij het de (dan nog ongeëvenaarde) mix van hardcore en heavy metal was die ervoor zorgde dat er van beide platen meer dan 1 miljoen exemplaren over de toonbank gingen. Samen met de fenomenale concerten zijn deze albums ook nog steeds de voornaamste pijlers van de legende. Eenieder die wel eens een optreden van de band heeft meegemaakt zal namelijk kunnen beamen dat deze “Brooklyn Bad Boys” voor 200% los gaan op het podium.

Kings Never Die

Ook dit album bevat weer alle ingrediënten die de band groot maakten. Sterker nog, het album begint met een riff die al ruim 10 jaar terug geschreven lijkt te zijn. Ondersteund door een luchtalarm trapt de band af met een ouderwetse groove die al snel overslaat naar de bekende hakkende hardcore riffs. Tel daar de herkenbare vocalen van de heren Seinfeld en Graziadei bij op die elkaar weer perfect aanvullen, en de toon voor het afscheid is gezet. De band zegt gedag met een flinke klap in het gezicht van eenieder die vond dat de band beter al eerder had kunnen ophouden. Naast opener My Life, My Way staan er namelijk genoeg nummers op die met gemak overtuigen van het feit dat de band niet als een nachtkaars uitgaat.