Alt-J verbaast nog steeds
Voor een band die zó doorbrak als alt-J, met hun debuutalbum uit 2012, was de druk voor het tweede album immens. Ga maar na: goede reviews, hoog in de eindlijstjes, winst van de Mercury Prize, en een tocht langs de grote festivals. Interessant om te zien hoe de band uit Leeds hier mee om weet te gaan met opvolger This Is All Yours.
Op twee manieren pakte de band dit op. Er werd een ruimte gehuurd waarin op het gemak geschreven kon worden, vervolgens werd dezelfde studio in Brighton met dezelfde producer Andrew ingeschakeld als bij debuut An Awesome Wave, en met het motto ‘lol maken en we zien wel wat er gebeurt’ ging de band aan de slag. Vlak voordat aan de opnames begonnen werd, stapte bassist Swainsbury echter uit de band. Het overgebleven trio besloot geen nieuw lid te zoeken, omdat hun vriendschap en samenwerking al zo lang duurde. Naast eenzelfde aanpak voor het nieuwe album is de tweede manier even eenvoudig: de muziek laten spreken.
Δ
De band doet haar naam — alt-J op een Mac is Δ, het wiskundige teken voor verandering — eer aan. Wanneer je als publiek hoopt op een ‘Breezeblocks’, ‘Tesselate’ of ‘Mathilda’, dan kom je bedrogen uit. Tracks met een soortgelijke drive en zang zijn bijna niet te bekennen. Een single die je hier tegenover kunt zetten is ‘Hunger of the Pine’: een pulserende toon, zeer zacht gezongen, en een aanzwellende viool. Vooral opvallend is de sample van Miley Cyrus die luidt ‘I’m a female rebel’, puur uit esthetisch oogpunt, aldus drummer Thom Green. Of neem ‘Left Hand Free’: niets anders dan een ouderwets rocknummer drijvend op gitaar en drum. Single drie is ‘Every Other Freckle’, waarbij de originele tekst niets aan de verbeelding overlaat (inclusief de vergelijking met een kat). Het lied heeft een lome stuwing, onderbroken door veelvuldig ‘hey’, en sluit af met het gulzige ‘I want every other freckle’.
Overeenkomsten en voortzettingen
Zanger Joe Newmans verwijzigen naar film en literatuur zijn ook nu weer niet van de lucht. Zo is ‘The Legend of John Hurt’ ogenschijnlijk een verzameling woorden, met geluidjes op de achtergrond die Moby ook zou gebruiken. Het tempo dat vertraagt, zoek raakt en het nummer dat vervolgt met een andere melodie. Het meeslepende refrein verwijst naar de film Alien, waarin een alien in iemands lichaam huist. ‘Bloodflood, Pt.II’ is het vervolg op ‘Bloodflood’. Donkerder van toon nu, door het gebruik van trombone, euphonium, viool en cello over ritmische drums. Ook een bonustrack (het dromerige ‘Lovely Day’) horen we terug, ditmaal een cover van Bill Withers, bijzonder door het fluitpatroon.
Nara-drieluik
De titel This Is All Yours zou verwijzen naar hoe goed wij het hebben in de westerse wereld en de vrijheid die wij genieten. In dit thema past ook het ‘Nara’-drieluik. Dit refereert aan een groot openbaar park in de Japanse stad Nara, waar herten vrij rondlopen. Het staat symbool voor de vrijheid om te doen wat je maar wilt. Ook hierbij zijn er de losse zinnen, toevallig gehoord of gelezen, en de gedachten van zanger Joe Newman die de nummers vorm geven.
Niet in een hokje
Probeer Alt-J ook ditmaal niet in een hokje te stoppen. Het Middeleeuws aandoende ‘Garden of England’ is bijvoorbeeld enkel een duet van blokfluit, het mooie ‘Choice Kingdom’ is fluisterzang met samenzang en percussie op de achtergrond, en ‘Warm Foothills’ is weer totaal iets anders. Na een Fleet Foxes-achtige start wordt er om en om gezongen door Conor Oberst, Lianne La Havas, Sivu en Marika Hackman, zonder dat het ritme van het nummer geweld wordt aangedaan. ‘I tie my life to your balloon and let it go’. Prachtig.
De eerste golf met een verrassende mix van pop, folk en electronica was gaaf. Dit tweede album is een nieuwe stap die deels zorgt voor een ander geluid: het gebruik van samples, veel fluisterzang, samenwerking met ander muzikanten, en het meeschrijven van Green aan de tracks. Dit alles zorgt ervoor dat This Is All Yours inslaat en Alt-J wederom verrast.
