Meeslepende reis door de woestijn

Seydou en Moussa hebben grootse plannen. Ze hebben maandenlang gespaard om de overtocht te kunnen betalen van Senegal naar Italië. Vol goede moed en enthousiasme (maar zonder toestemming van hun ouders) gaan ze op pad, overgelaten aan hun lot. De jongens krijgen te maken met zakenlui die maar wat graag geld aftroggelen van reizigers in ruil voor transport. En dat is nog maar het begin. Wat volgt is een reis vol ontberingen, waardoor de jongens in een rap tempo volwassen moeten worden en de realiteit onder ogen moeten zien.

Beklemmend en gebalanceerd

De toon van de film is bijzonder neerslachtig. De beelden hebben een enorme impact, niet alleen omdat de camera de gruwelijkheden niet schuwt, maar ook omdat dit een afspiegeling is van de realiteit. En die realiteit is huiveringwekkend. Er zijn gelukkig ook kleine lichtpuntjes, zuinig verspreid over de gehele film. De zware toon van de film geeft deze momenten extra impact. Een vriend die voor je zorgt, een kleine beloning, een warme maaltijd, een goed gesprek. Deze momenten zijn krachtig, hoopvol, en boven al het andere bijzonder menselijk. Daarnaast is de film erg knap gemaakt. Het camerawerk is werkelijk schitterend, de acteerprestaties voelen doorleefd, en zelfs de muziek ademt een en al bezieling. Het is een film die op alle vlakken een verhaal wil vertellen.

Hit or miss

Wat specifiek genoemd dient te worden is het einde. Natuurlijk is het zonde om dat hier al weg te geven, dus details blijven achterwege. Het einde van een verhaal kan een film maken of breken. Het einde van Io Capitano is ongekend sterk. Het is tevens een einde dat onlosmakelijk verbonden is met de titel van de film, waardoor het hele verhaal op een memorabele manier wordt afgesloten.

Al met al is Io Capitano niet voor iedereen een aanrader. De inhoud is heftig en kan erg dichtbij komen. De zwaarte van de film wordt echter gebalanceerd door prachtig menselijke momenten en een toegewijde productie.