Weinig verrassend

The Taking of Pelham 1 2 3 is een remake van The Taking of Pelham One Two Three uit 1974. Tony Scott heeft er alles aan gedaan om de film op te waarderen naar ons moderne tijdperk. De openingstitels worden begeleid door muziek van Jay-Z, en in de gehele film wordt gebruik gemaakt van hippe cinematografie, waarbij versnelde en vertraagde beelden elkaar afwisselen. Het verhaal wordt in realtime verteld, à la 24, inclusief lopende klok. Daarnaast wordt er alles aan gedaan om de internetgeneratie aan te spreken. Laptops met Wi-Fi, webcams en Google nemen een prominente rol in bij de ontwikkelingen in de plot. Het is allemaal zo bombastisch dat het verhaal dreigt te verdrinken in al dat visuele geweld.

Het systeem

Om te compenseren heeft Scott een poging gedaan om filosofische diepgang aan het verhaal toe te voegen. Ryder preekt links en rechts over ‘het systeem’, Garber blijkt niet zonder zonde te zijn en er wordt gesproken over familie en religie. Het plichtmatige gebrabbel is vooral irritant en komt niet echt van de grond. Daar komt nog bij dat Ryder zulke voor de hand liggende aanwijzingen geeft over wie hij is, dat de zogenaamde inzichtvolle analyses over zijn personage totaal oninteressant zijn.

Gelukkig doet de cast goed zijn best. Travolta bewijst maar weer eens dat hij op zijn best is als slechterik, met zijn aangemeten boeventronie en kenmerkende pretoogjes. Washington speelt voor de verandering een aandoenlijke rol als imperfect, enigszins kneuterig huisvadertype. James Gandolfini zet een heerlijk stereotype burgermeester neer en John Torturro is goed verteerbaar als gijzelingsonderhandelaar. Toch kunnen zij niet opboksen tegen de rommelige, voorspelbare verhaalstructuur, waar hier en daar het onmisbare sentiment ergens tussen gepropt wordt en eigenlijk alleen de climactische spanningsmomenten enigszins werken. Vreemd genoeg is de boodschap die aan het einde wordt gesuggereerd erg dubieus, waarbij moord op luchtige wijze afgeschilderd wordt als een vorm van redemptie. The Taking of Pelham 1 2 3 verdrinkt niet alleen in het visuele geweld, maar ook in de opeenvolging van clichés die deze film niet interessanter maakt dan de gemiddelde formulefilm.