De onsympathieke Godfather of Soul

Het biopicgenre wordt doorgaans gekenmerkt door een verhaal over een man die in armoede werd geboren en die door keihard werken z’n welverdiende roem kreeg. Zo ook in het geval van Brown  Zijn gewelddadige vader gebruikte in zijn jeugdjaren zijn moeder als boksbal. Kleine James werd in een bordeel gedumpt om hem te beschermen tegen zijn ouders.

Muziekgeschiedenis

Daar groeide hij op voor galg en rad, zo belandde hij in de gevangenis na het stelen van een kostuum. Dankzij Bobby Byrd, een zanger van een bezoekend gospelkoor en later zijn levenslange vriend, kwam Brown uit de bajes. Samen met andere koorleden vormt hij een band. Tijdens een optreden van Little Richard klimmen Brown en zijn band in de pauze op het podium, de rest is muziekgeschiedenis.

Tot zover de tranentrekkende jeugdjaren van James Brown. Get on up kleurt zo keurig binnen de lijntjes van de soulbiopic, denk aan films als Ray – over Ray Charles – en What’s love got to do with it – over Tina Turner. Toch is er een groot verschil, want Brown was niet bepaald een aardige man. Hij bedonderde zijn medebandleden, legde muzikanten die niet wilden luisteren boetes op, sloeg z’n vrouwen, was paranoïde en rolde van het ene financiële schandaal in het andere.

Funk in the trunk

Get on up belicht die kanten wel, maar praat dit steeds goed met een verklaring uit het handboek amateurpsychologie. Het ontbreken van een moeder en het verlies van een kind zijn volgens de makers de oorzaak van het onaangename gedrag.

Dat maakt van Get on up een onevenwichtige film. Toch gaat de biopic niet vervelen, want de film heeft, zoals Brown het zelf zegt, behoorlijk wat ‘funk in the trunk’. De energie spat van het scherm bij de vele concertscènes. De fantastisch ingeleefde hoofdrol van Chadwick Boseman – een naam om te onthouden – draagt daar zeker aan bij. Hij geeft Brown precies dat juiste mengsel van dreiging, charme en super heavy funk.