Miikes schietende speelgoed

In Yatterman draait het om het goed en het kwaad. Gan is de zoon van een speelgoedwinkeleigenaar en is samen met zijn lieve assistente Ai Yatterman. Bijgestaan door hun twee robots Yatterwan en Omochama nemen ze het regelmatig op tegen de snode plannen van Doronjo en haar twee bendeleden. Na een gevecht ontmoet Yatterman Shoko, dochter van de archeoloog Kaieda. Kaieda heeft twee van de vier schedelstenen gevonden, die tezamen een wonder verrichten. Maar een van de stenen is afgepakt door de God van de Dieven Dokurobe en sindsdien is Kaieda vermist. De God van de Dieven draagt Doronjo en haar kornuiten op de stenen te vinden. Shoko, die de andere schedelsteen heeft en vastberaden is haar vader te vinden, neemt het samen met Yatterman op tegen het kwaad.

De openingsscène van Yatterman duikt direct de actie in, waarin Doronjo’s bende en hun robot het opnemen tegen Yatterman. Miike windt er geen doekjes om: al vanaf het begin etaleert hij een bont spektakel van decors en kostuums, voorzien van de nodige actiesalvo’s. Zo creëren Doronjo’s handlangers een robot met schietende tieten en vervolmaakt Yatterman de gigantische mechanische hond Yatterwan. Ooit mega-sushi gezien? Een explosie in de vorm van een doodskop? Kendamagic? Je kan het zo gek niet verzinnen of Yatterman heeft het.

Overdaad

Miike staat er om bekend de kijker te verrassen en verschillende genre-elementen in zijn films samen te brengen. Zo is Ichi the Killer een uiterst gewelddadige, maar ook humoristische wraakfilm en ontwikkelt Audition zich van ingetogen drama tot horrorachtige nachtmerrie. De regisseur switcht even gemakkelijk van samoeraifilms naar horror en van Yakuza-films naar actiehelden. Net als zijn voorgangers zit Yatterman vol overdaad. Maar waar het eerder gunstig uitpakte, is hier het predicaat ’te veel van het goede’ van toepassing. De kijker wordt aan de lopende band getrakteerd op goedkoop ogende special effects en bonte decors, die je al snel murw slaan. Toch zijn het vooral de platte dialogen en de banale verhaallijn die de plank misslaan. Een diepere laag ontbreekt volkomen, zoals de maatschappijkritische noot in Miikes krankzinnige superheldenfilm Zebraman. Wat rest is een langgerekt avontuur met schietend speelgoed. Miike weet ditmaal niet te bekoren, ondanks dat Yatterman met veel creativiteit en een grote knipoog is gemaakt.