Closing the Ring

Een Amerikaanse piloot stort tijdens de Tweede Wereldoorlog neer in Belfast. Een halve eeuw later wordt zijn trouwring gevonden op de plek waar het vliegtuig is gecrasht. Scenarist Peter Woodward las dit in een krantenbericht en het inspireerde hem tot het schrijven van Closing the Ring. Helaas levert een mooi gegeven niet altijd een goede film op.

Michigan, Verenigde Staten, 1991. De oude Ethel Ann (Shirley MacLaine) begraaft haar overleden man, een veteraan van de Tweede Wereldoorlog. Aan haar zijde staan haar goede vriend Jack (Christopher Plummer) en haar dochter Marie (Neve Campbell). Tegelijkertijd vindt de Ierse Jimmy in Belfast een gouden trouwring met inscriptie.

Flashback. Het is 1941, Pearl Harbor is nog niet gebombardeerd. De jonge soldaten Chuck, Jack en Teddy kunnen hun ogen alle drie niet afhouden van de jonge Ethel Ann, gespeeld door de mooie Mischa Barton van televisieserie The O.C. De scènes hebben een romantische gouden gloed. De nostalgie ligt er dik bovenop. Dit is een tijd van onbezorgd geluk, die niet lang zal duren. Om onduidelijke redenen gaat Ethels voorkeur uit naar de blonde Teddy. Ware liefde is niet uit te leggen, maar regisseur Attenborough doet zelfs geen poging. Hij beperkt zich ertoe wat gevrij, een paar verliefde blikken en een gestamelde ‘I love you’ aan de kijker voor te schotelen. Jammer, want al is de sullige Chuck duidelijk geen partij voor Ethel, waarom de schoonheid Teddy boven Jack verkiest is onduidelijk.

Vermoeiend

Weer een schakel naar 1991. De oude Ethel Ann rouwt op een eigenaardige manier om haar man, waardoor de kloof tussen haar en haar dochter steeds groter wordt. Dan weer terug naar 1941, maar nu na de aanval op Pearl Harbor. Het is afgelopen met flierefluiten, want de drie vrienden moeten vechten voor het vaderland en dat voorspelt natuurlijk niet veel goeds. De rest van de gebeurtenissen in Closing the Ring zijn weinig verrassend. Bovendien is het voortdurend schakelen tussen de jaren negentig en de jaren vijftig, tussen de Verenigde Staten en Noord-Ierland, ronduit vermoeiend.

Oorlog is ellende. En ellende is een handig ingrediënt voor het schrijven van een verhaal dat de mens diep moet raken. Het werkt vooral als geliefden elkaar door de oorlog verliezen. Als filmmaker hoef je daartoe alleen maar een vliegtuig te laten neerstorten. De rest van het plot weef je erom heen. Maar is het wel zo gemakkelijk? Closing the Ring is geen oorlogsfilm, omdat je weinig meekrijgt van de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog of van de periode waarin de IRA bomaanslag na bomaanslag pleegde. Ze vormen slechts het decor van een film waarin geen tijd is voor diepgang. Aan de acteurs ligt het niet, ze krijgen alleen weinig kans om te stralen. Al doet MacLaine haar best.

Kluwen

Regisseur Richard Attenborough zit al lang in de filmbusiness. Hij acteert, regisseert en produceert. Als acteur is hij bij de meesten bekend van Jurassic Park, als de vriendelijke eigenaar van het monstereiland. Attenborough wil veel met zijn film, te veel. Hij probeert een romantisch drama neer te zetten, in heden en verleden. Hij zoekt een parallel tussen de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog en Noord-Ierland ten tijde van de bomaanslagen van de IRA. Hij wil de slechte relatie tussen een moeder en dochter verklaren. En ondanks alle toestanden moet de film eindigen in een catharsis. Geen wonder dat Attenborough in dit kluwen de weg is kwijt geraakt.