American Dreamz

Regisseur Paul Weitz lijkt de seks-en-poep-humor met zes grappen per minuut al na American Pie te hebben afgezworen. De lach ligt in About a Boy en In Good Company meer in de opbouw van de karakters. Als je die wat tijd geeft om te ontwikkelen, komt de hilariteit vanzelf wel. In American Dreamz zitten zoveel karakters, dat het wel typetjes moeten blijven. De verhaallijnen moeten daarom de humor in het verhaal brengen.

Sketch

Dat gaat gedeeltelijk goed. Aan het begin zapt de film van een Al Qaida-trainingskamp, naar het Witte Huis, naar een Amerikaanse achterbuurt en weer terug. De samenhang ontbreekt, en elke scène is daardoor een aparte sketch geworden. Veel van de grappen zijn daardoor losse flodders: ze komen uit het niets en blijven niet hangen. Een Afghaan verpest de opnames van een trainingsvideo door zijn klunzigheid en wordt daarom naar Amerika gestuurd. Voor een missie, denkt hij, maar in werkelijkheid willen zijn medestrijders gewoon van hem af. Een meisje dumpt haar vriendje omdat ze in de Idolsgelijkende tv-serie American Dreamz komt. Waarop hij naar Afghanistan vertrekt en binnen twee dagen als oorlogsslachtoffer weer terug komt. Wat de dame in kwestie weer goed uitkomt, want dat doet het goed bij het tv-publiek.

Heel geestig is het allemaal niet, maar sommige typetjes zijn wel leuk. Zo is er een Amerikaanse president (Dennis Quaid) die op de dag van zijn herverkiezing voor het eerst een krant openslaat. Het leidt tot een verslaving: “Er staat echt heel veel in! Wist je dat er wel drie verschillende Iraqistanis zijn?!” Maar de show wordt gestolen door de pruilerige nicht met eigen discokelder, Iqbal Riza (Tony Yalda). Je kunt op zijn minst met een glimlach kijken naar de inventiviteit waarop de verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen.

Oninteressant

Als dat gebeurt, krijgt de film pas vaart en is het bij vlagen hilarisch. Maar dat is pas zo rond de helft van de film. En dan moeten we nog eens kijken naar een soort Idolsaflevering van een minuut of tien, die volstrekt oninteressant is. Om zingende mensen te zien die vervolgens worden afgezeken, kijk ik wel naar Idols zelf.
Kortom: het evenwicht tussen verhaal en humor is een beetje zoek in American Dreamz. Bovendien mist de film de scherpe randjes die een satire ‘goed’ maakt. De president blijkt uiteindelijk toch maar een vriendelijke lobbes, net als de Al Qaida-strijder met zijn appelwangetjes. Maar toch: de toon is gezet. Nu hopen dat meer regisseurs zich wagen aan een maatschappelijk-politieke satire. En het dan beter doen.