Paranormal Activity

Als klein meisje had Katie Featherston al het gevoel dat er ’s nachts iets was wat haar in de gaten hield. Nu ze als jonge twintiger samen met haar vriend Micah Sloat een vrijstaand huis heeft gevonden in een buitenwijk van San Diego, is dat gevoel terug. Ze hoort gebonk, het fluisteren van haar naam en er strijkt wind langs haar gezicht terwijl alle ramen en deuren gesloten zijn. Micah gelooft er eigenlijk geen barst van, maar vooruit: hij wil er wel iets aan doen. Er komt een camera in de slaapkamer te staan die de twee filmt terwijl ze slapen.

Deze camera speelt de hoofdrol in Paranormal Activity. De film is, meer nog dan genregenoten als

Rond films als deze ontstaat op de een of andere manier vrij gemakkelijk een buzz. De distributeurs van Paranormal Activity willen ons doen geloven dat Steven Spielberg lamgeslagen was na de aftiteling en zijn huis niet uit durfde. Dat moet wel verzonnen zijn, want zo gierend eng is de al in 2006 gemaakte film niet. Door het matige acteerwerk worden de personages niet sympatiek, er zijn nauwelijks schrikmomenten waarvan je hart naar je keel schiet en de angst voor de demonen blijft beheersbaar.

Een slechte film is het ook niet. Het huis bijvoorbeeld, is bijzonder goed gekozen. Vooral in de eerste vijftien minuten, als er eigenlijk nog niets aan de hand is en Micah en Katie wat klieren met de camera, maakt Peli optimaal gebruik van trappen, licht en gesloten gordijnen. Het zwarte gat van een openstaande slaapkamerdeur werkt ineens verschrikkelijk op de zenuwen. Zo goed dat een verwijzing naar grote suspense-namen als Alfred Hitchcock en David Lynch niet eens misplaatst is. Voor iemand die zijn hele leven alleen maar achter zijn computer heeft gezeten is het een hele prestatie om in betrekkelijk korte tijd zo’n film af te leveren. Peli weet met betrekkelijk weinig middelen een bioscoopwaardige productie neer te zetten, die niet onder doet voor de gemiddelde horrorproductie uit Hollywood.

Hysterisch en heldhaftig

De film bevat behoorlijk wat herhalingen. Telkens zijn er weer de voetstappen op de gang. En elke keer reageren Micah en Katie op dezelfde manier: irritant. Het meisje wordt hysterisch bang en de jongen wordt opzichtig heldhaftig. Hij schreeuwt meerdere keren: ‘Waar zit je dan!?’ Terwijl ons al in het begin door een helderziende is duidelijk gemaakt dat je met boze huisgeesten van alles mag doen, maar dat opjagen en uitnodigen niet zo verstandig is. Op een zeker moment slaat bij Katie en Micah de uitputting toe. Het is het punt waarop verzet onmogelijk is en de angst naar binnen toe slaat. Het verleent de film een zekere grimmigheid, maar de acteurs hebben niet voldoende overredingskracht in huis om hier hun geloofwaardigheid te behouden. Ook het scenario heeft te veel zwakke plekken om je continu op het puntje van je stoel te houden. Dat geeft allemaal niet, want er zijn ongetwijfeld vele middelbare scholieren die deze fundamentele fouten voor lief nemen en die van de daken willen schreeuwen dat Paranormal Activity de spannendste film van het jaar is.