Blow-Up

In de jaren zestig van de twintigste eeuw, vlak voordat de Amerikaanse jonge honden het roer weer overnamen en vervolgens nooit meer loslieten, waren de Europeanen de koningen van het witte doek. Regisseurs als Godard, Truffaut, Fellini en Antonioni werden wereldwijd op handen gedragen om hun vernieuwende films. Maar Hollywood lonkte, en veel van de Europese filmers maakten in die tijd een uitstapje naar meer commerciële (lees: Engelstalige) films. Zo maakte Truffaut in 1966 Fahrenheit 451 naar het boek van Ray Bradbury, en debuteerde Antonioni datzelfde jaar in het Engels met de bijzondere sfeerschets Blow-Up.

Betrapt

Hoofdpersoon van de film is de naamloze fotograaf die wordt gespeeld door David Hemmings. Hij is een volstrekt opppervlakkige man die zijn dagen vult met modereportages schieten, modellen afsnauwen en in zijn Rolls Royce door Londen scheuren. Op een dag ziet hij in een parkje een stelletje en besluit ze te volgen. Zonder schaamte fotografeert hij erop los, tot de vrouwelijke helft van het stel hem betrapt en eist dat hij haar het filmpje geeft. Natuurlijk weigert hij, maar eenmaal thuis ontdekt hij dat er meer op de foto’s staat dan alleen een verliefd paartje.

Schandaal

Zoals gezegd is Blow-Up geen standaard misdaadverhaal. De plot komt pas halverwege de film op gang, en van een echte ontknoping is geen sprake. Veel gebeurtenissen blijven onverklaard en je blijft aan het einde zitten met meer vragen dan antwoorden. Maar dat is ook niet wat Antonioni heeft willen bewerkstelligen: veel belangrijker dan het verhaal zijn de sfeer en de wereld waarin de film zich afspeelt. Nooit eerder was de hippe Londense scene zo uitgebreid, dus met veel wiet en bloot, in beeld gebracht, en dat gaf meteen aanleiding tot een schandaal. Veertig jaar later kijken we inmiddels nergens meer van op, maar de film zelf heeft nog niets aan kracht ingeboet.

Extra’s

De vele details in de film stellen critici nu nog steeds voor een raadsel, zo blijkt wel uit het audiocommentaar dat filmhistoricus en Antonioni-kenner Peter Brunette insprak voor deze dvd-release van Blow-Up. Bij veel scènes geeft hij toe dat hij ook geen idee heeft waar het allemaal op slaat. Brunette laat veel stiltes vallen en stelt daarom nogal teleur, zeker voor iemand die het werk van Antonioni goed schijnt te kennen. Als tweede extra audiospoor is nog de spaarzame filmmuziek van Herbie Hancock toegevoegd. De score is gesynchroniseerd met de beelden, wat betekent dat het soms wel een half uur kan duren voor de volgende jazzriedel langskomt. Niet erg netjes dus, en ook weinig verhelderend. Een uitgebreide analyse van Blow-Up zul je op deze dvd niet aantreffen (daarvoor kun je beter naar de bibliotheek gaan), wèl een filmklassieker van topkwaliteit.