De hel is Brugge

Regisseur en scenarist Martin McDonagh bezocht Brugge en was betoverd door het middeleeuwse karakter van de stad. Maar na anderhalve dag begon hij zich te vervelen en wilde zich het liefst klem zuipen. Vanuit deze gevoelens ontstonden de hoofdpersonages van In Bruges: de gemoedelijke Ken (Brendan Gleeson) die er van geniet om cultuur te snuiven en cultuurbarbaar Ray (Colin Farrell) die Brugge juist een gore stinkstad vindt en het liefst ergens een pub induikt om zich te bezatten.

Tegenpolen

Dat de regisseur onder de indruk is van Brugge is overduidelijk. Hij kan het niet laten zijn publiek te trakteren op een serie stadsgezichten. Toch stoort het nauwelijks, omdat het op een natuurlijke manier voortvloeit uit het gedrag van Ken. Hij geniet namelijk van elk uitzicht en de geschiedenis achter de middeleeuwse schilderingen die hij hardop voorleest aan zijn ongeïnteresseerde vriend. Ray is een stuk jonger dan Ken. Hij beperkt zich tot het verrot schelden van de stad. Alleen al voor het in beeld brengen van de crimineel als toerist moet regisseur McDonagh worden geprezen. Het is bijzonder lachwekkend.

De wisselwerking tussen de twee tegenpolen is niet alleen komisch, maar laat ook zien hoeveel ze om elkaar geven. Ken is de vaderfiguur, Ray de losgeslagen jonge hond. Farrell laat zien dat hij wel degelijk kan acteren. Hij zet de gefrustreerde crimineel met al zijn nerveuze trekjes overtuigend neer en blijkt zelfs te beschikken over komisch talent. Daar tegenover vertolkt Gleeson de rol van Ken op een prachtige ingetogen manier. Farrell en Gleeson vormen een gouden combinatie, die van het scherm afspat.

Verbitterde dwerg

In Bruges heeft een vrij lange aanloop. Je zou bijna vergeten dat het hier om criminelen gaat en niet om toeristen. Maar na het lang verwachte telefoontje van baas Harry (Ralph Fiennes) uit Londen volgen de gebeurtenissen elkaar snel op. Alles wat in de film gebeurt, heeft later een functie in de plot. De gewelddadige uitbarsting van Ray in een restaurant, maar ook de rol van de cynische dwerg Jimmy (Jordan Prentice). Deze lijkt aanvankelijk bedoeld om een nachtmerrieachtige sfeer op te roepen, maar blijkt later van cruciaal belang te zijn voor het verloop van de film.

Prentice dwingt respect af in de rol van de verbitterde dwerg. De surreële scène waarin hij bedwelmd door drugs en drank fantaseert over een rassenoorlog is fenomenaal. Ook de Nederlandse actrice Thekla Reuten duikt in de film op als zwangere hoteleigenares en brengt het er aardig vanaf. En Fiennes doet als keiharde topcrimineel Harry niet onder voor Farrell en Gleeson. Maar de beste rol in deze film is weggelegd voor de stad Brugge. De originaliteit van In Bruges komt voort uit de volledige integratie van de stad in het scenario. Brugge vormt niet alleen het decor van de film, maar heeft een symbolische functie als het voorportaal van de hel of misschien wel de hel zelf. Brugge is een droomwereld waar plezier, dood en verderf samenkomen. Kans om te ontsnappen is er niet. Zoals Ray het verwoordt: “Maybe that’s what hell is: the entire rest of eternity spent in Bruges.”