De Passievrucht
Een op de tien kinderen is niet verwekt door de man die denkt dat hij de vader is. Een minnaar spuit twee keer zoveel sperma in een vrouw dan haar vaste partner. Deze feitjes moeten iedere man in de bioscoop doen schuifelen op hun stoel. De Passievrucht behandelt de diepste biologische angst van mannen: dat hun kind niet echt hun kind is.
~
Voor Armin Minderhout (Peter Paul Muller) wordt die angst werkelijkheid. Hij blijkt onvruchtbaar. Wie de vader is van zijn dertienjarige zoon Bo (een goed acterende Dai Carter), kan hij zijn eerste vrouw Monika (Carice van Houten) niet meer vragen: ze is negen jaar eerder gestorven. Het wordt voor Armin een obsessie: hij zal en moet ‘de dader’ vinden. De Passievrucht is dus een echte whodunnit. Dat er van het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon 300.000 exemplaren zijn verkocht en het de meest gelezen Nederlandse roman is onder scholieren, zou dan een probleem kunnen zijn. Vrijwel iedereen weet inmiddels wie de vader van Bo is.
Mooie overgangen
~
Babykleertjes
Daarbij duikt het verhaal meer de diepte in als de speurtocht steeds gefrustreerdere vormen aanneemt. Zo vergeet Armin de belangrijke andere implicatie die het doktersbericht inhoudt: dat hij met zijn nieuwe vriendin Ellen (Halina Reijn) geen kinderen kan krijgen, en zij inmiddels al roze babykleertjes had ingeslagen. Bijna achteloos vertelt hij Bo dat hij niet zijn echte vader is, zonder een seconde aan de consequenties te denken.
Warrig
Peter Paul Muller mag dan een eikel spelen, hij is wel een overtuigende eikel. Ook Ellen wordt prachtig neergezet door Halina Reijn. Dat kan niet gezegd worden van Monika. Zij blijft ongrijpbaar. Is zij nu gewoon een eersteklas bitch, of juist niet? Heeft zij echt meerdere minnaars gehad, of bleef het bij die ene? Misschien is dat met opzet gedaan, om te laten zien dat je iemand nooit helemaal kent. Toch is het jammer, want ook de vraag die Armin zich stelde aan het begin van zijn speurtocht – waarom? – blijft daardoor onbeantwoord. Zelf lijkt Armin dat volkomen te vergeten. Zoals hij ook vergeet alle kerels op te zoeken waar hij zijn jaloerse oog op heeft laten vallen. Omdat de film wat de speurtocht betreft een beetje warrig is opgebouwd, merk je daar bijna niets van.
Kerstdiner
Hoe dan ook: als whodunnit met een beetje extra inhoud is De Passievrucht prachtig. Bovendien moeten de scholieren nu toch het boek blijven lezen om het op hun lijst te kunnen zetten. En al die leuke weetjes over onechte kinderen doen het vast erg leuk tijdens het kerstdiner.
