Film / Films

Geen grote maar gesimplificeerde Amerikaanse droom

recensie: The Great Gatsby

.

Het is misschien niet meer dan logisch dat regisseur Baz Luhrmann de lijn van Romeo + Juliet en Moulin Rouge voortzet. Het maken van een visueel prikkelende film begeleid door hippe muziek is immers zijn handelsmerk. Dat dit concept niet voor alle verfilmingen werkt, blijkt echter uit zijn versie van The Great Gatsby. Hoewel Luhrmann de tijdsgeest van de ‘roaring twenties’ weet te vangen op een visueel niveau gaat juist deze 3D-fixatie geheel ten koste van de inhoud van de film.

~

Luhrmann gaat verder waar Fitzgerald is gestopt met zijn boek. Het eigenlijke verhaal wordt door beginnend schrijver Nick Carraway (Tobey Maguire) in flashbacks verteld, tijdens zijn therapiesessies voor depressie en alcoholverslaving. Hij blikt terug op de zomer van 1922 waarin hij zijn Amerikaanse droom najoeg door de Midwest te verruilen voor een huisje op West Egg, Long Island, vlakbij New York. Zijn nicht Daisy (Carey Mulligan) woont met haar rijke echtgenoot en rokkenjager Tom Buchanan (Joel Edgerton) aan de overkant van het water op East Egg. Wanneer Nick op een dag wordt uitgenodigd voor een van de bombastische feesten van mysterieuze buurman Jay Gatsby (Leonardo DiCaprio), raakt hij via Gatsby steeds meer verzeild in de fascinerende, losbandige wereld van rijkdom vol illusies, liefde en bedrog.

Geen diepgang
De keuzes die Luhrmann heeft gemaakt, zijn op z’n lichtst uitgedrukt opmerkelijk te noemen. Zo schrijft Nick bijvoorbeeld het eigenlijke boek The Great Gatsby voor zijn therapiesessies en krijgt hij hiermee een grotere rol toebedeeld dan de echte Gatsby. Ook het einde van het boek, waarin Gatsby’s vader op zijn begrafenis opduikt, is weggelaten. De vraag rijst of Luhrmann de complexiteit van het verhaal überhaupt wel heeft begrepen. Er zit geen diepgang in de film en nog minder in de karakters. Ook al doet Mulligan nog zo haar best, de mooie maar gecompliceerde en veelal onbereikbare Daisy komt maar niet uit de verf. Hoewel DiCaprio een amusante en soms onzekere Gatsby neerzet, is hij niet ‘de’ Gatsby die Fitzgerald voor ogen had. Zelfs het herhaaldelijk inzoomen in 3D kan hem niet groots maken.

Tijdloos en modern

~

De losbandigheid, de rijkdom en de levendigheid weet Luhrmann wel goed neer te zetten. De extravagante feesten op Gatsby’s terrein; jazz-hiphopmuziek van Jay-Z, Lana del Rey en Beyoncé waar kleurrijk uitgedoste partygangers de charleston of de foxtrot op dansen; Luhrmann haalt alles uit kast. De camera duikt letterlijk in het feestgedruis. De losse moraal waar Nick mee worstelt, is stilistisch oogstrelend in beeld gebracht. Muziek en beeld maken de film tijdloos, en daardoor had het verhaal zich net zo goed in 2013 kunnen afspelen.

Doordat de nadruk vooral op beeld en geluid is gelegd en niet op plot, is deze eigentijdse versie van The Great Gatsby in een woord vooral hysterisch te noemen. Belangrijke informatie en dialogen worden een enkele scène gepropt en omlijst door muziek. Ook al is de film in 3D, The Great Gatsby is en blijft erg eendimensionaal.