Humpday

Ben is een dertiger met een kantoorbaantje, een stabiele relatie en een hypotheek. In de eerste scène van Humpday ligt hij in bed met zijn partner Anna. Ze praten over wanneer ze het beste kunnen vrijen zodat zij zwanger kan worden. Op dat moment gaat de bel. Bens beste vriend Andrew komt onverwachts langs omdat hij een tijdelijke slaapplek zoekt. Een enthousiaste Ben ontvangt hem met open armen, maar Anna heeft haar bedenkingen bij het zien van de vage Andrew. Hij is met zijn onverzorgde baard en speelse manieren een avontuurlijk maar onvoorspelbaar kunstenaarsfiguur.

Andrew komt tijdens zijn verblijf bij Ben andere artistieke types tegen. Als hij Ben op sleeptouw neemt naar een feest, raken beide vrienden aan de drank. Daar horen ze iemand praten over het amateurpornofilmfestival ‘Humpfest’. Ben komt vervolgens op een origineel idee. Waarom maken ze geen pornofilm waarin ze als heteromannen vriendschappelijk seks hebben met elkaar? Wat begint als een vaag en absurd idee, wordt gaandeweg iets waar beide mannen serieus achterstaan. Wanneer Anna echter verneemt wat de boezemvrienden van plan zijn, ontstaan er problemen.

Machotwijfels

De mogelijke daad die de film als zijn beladen onderwerp heeft, vormt maar een terzijde voor het portret dat Shelton schetst van mannelijke onzekerheid. Dit heeft niets te maken met homofobie, maar eerder met heteroseksuele mannelijke identiteit zoals die ook naar voren komt in andere bromance-films. De band die Ben en Andrew hebben, is te vergelijken met die van de personages uit I Love You, Man en Pineapple Express. De chemie tussen de vrienden zoals ze gespeeld worden door Mark Duplass en Joshua Leonard, is levensecht en vormt de kern van de film. Ondanks de vriendschap is er ook sprake van een sterk contrast tussen beide mannen. Aan de ene kant is er de veilige burgerlijkheid van Ben. Daartegenover staat de vrijheid-blijheid-filosofie van Andrew.

Dit verschil wordt door Shelton effectief uitgediept. Ben blijkt de persoon te zijn die met wilde ideeën komt, waar Andrew spontaan op ingaat. Ben verlangt naar het avontuurlijke leven van Andrew, maar krabbelt terug in zijn rol als stabiele kostwinner die moet accepteren dat hij vader gaat worden. Maar in een dialoog met de nieuwsgierige Anna blijkt het zwervende, schijnbare zorgeloze bestaan van Andrew ook erg onzeker te zijn en hij bekent dat hij nog nooit iets af heeft kunnen maken. Hij is de mislukte, maar relaxte slacker zoals die in de populaire Amerikaanse cinema vaak wordt getypeerd als een soort rolmodel.

Complexe band

Uiteindelijk is deze complexe band tussen de vrienden het probleem voor Anna. Het is dan niet verrassend dat zij, in navolging van de rollen van de vrouwelijke personages in I Love You, Man en Pineapple Express, zich zorgen maakt over de vreemde vormen die de vriendschap aanneemt. Shelton geeft Anna echter wel een sterkere stem en in een verhullend gesprek met Ben geeft zij toe dat zij ook kan verlangen naar ongebondenheid. De regisseur deconstrueert zo rollen die in commerciëlere films niets meer zijn dan grappige, maar vlakke sjablonen. Deels heeft zij dit afgekeken van de arty en alternatieve scene die wordt geportretteerd in de extreem zelfbewuste mumblecore-films, zoals Andrew Bujalski’s Funny Ha Ha en Joe Swanbergs LOL.

Toch is Humpday niet geheel bevredigend. Shelton laat dialogen lang uitspinnen in pogingen om naturalistisch over te komen. Voor de kijker is dit niet altijd even boeiend. Het schokkerige digitale camerawerk is onopmerkelijk en doet in zijn focus op acteurs in een ruimte denken aan een fragmentarische registratie van een toneelstuk. De film eindigt uiteindelijk in een plotselinge en anticlimactische conclusie. Op zich niet ontoepasselijk voor de slackers en weifelaars die de film portretteert, maar iets te vrijblijvend om echt indruk te maken.