Morir en San Hilario

San Hilario is een plaats vol karikaturen zoals we die ook hebben gezien in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, Chocolat en Delicatessen, maar dan met een vleugje typisch Spaans magisch realisme. Een vrouw die bloemen huilt, een vrouw met een hart van ijs: het kan allemaal in deze film.

Spectaculaire uitvaartdiensten

Het dorp staat al jaren bekend om zijn mooie begraafplaats en spectaculaire uitvaartdiensten. Heel San Hilario heeft er altijd z’n geld mee verdiend, maar de laatste jaren gaan de zaken nogal slecht. Totdat de bekende kunstschilder Germán Cortéz bekend maakt dat hij wil sterven in San Hilario, tot grote vreugde van het dorp. Germán sterft echter al voor hij aankomt en de voortvluchtige crimineel ‘Piernas’ (benen) wordt aangezien voor de kunstschilder. Piernas denkt een goede verstopplaats te hebben gevonden in San Hilario, maar al snel komt hij er achter dat de bewoners zijn begrafenis aan het plannen zijn…

De rest van het verhaal is enigszins voorspelbaar: de lompe, egoïstische crimineel Piernas ergert zich in het begin mateloos aan de vriendelijke en nieuwsgierige bewoners van San Hilario, maar uiteindelijk winnen ze natuurlijk zijn hart. In het begin wil hij zo snel mogelijk uit het dorp ontsnappen, maar hoe langer hij er verblijft, hoe meer tegenzin hij krijgt om weg te gaan. Het is een lief verhaal met lieve mensen in een lieve setting. Klinkt zoetsappig? Ja. Maar wie houdt er niet van een staaltje ouderwetse zoetsappigheid?

Idealistisch

Wat deze film echter anders maakt dan de bovengenoemde ‘dorpje met karikaturen’-films is dat de hoofdpersoon niet de katalysator van de film is, maar dat het dorp de katalysator is voor de hoofdpersoon. Ook de ‘cynische hoofdpersoon komt tot inkeer’-plot zagen we natuurlijk al eens in andere films, maar Morir en San Hilario weet toch de aandacht vast te houden en een verrassend einde te brengen.

Morir en San Hilario is een idealistische film over houden van het leven. De dood wordt op een verfrissende manier en met veel humor gebracht en het kerkhof is de hele film door het toonbeeld van een tolerante maatschappij: iedereen ‘leeft’ er in vrede naast elkaar. Zo is Morir en San Hilario een modern sprookje over tolerantie en onthaasting, twee dingen die in de westerse wereld steeds meer ontbreken. Niet gek dan ook dat steeds meer filmmakers thema’s als naastenliefde en levensvreugde in hun films centraal willen stellen. Laura Mañá snijdt daarbij echter ook nog een gevoelig onderwerp aan (de dood) en weet dit op een humoristische manier om te zetten in een element van het leven dat niet gevreesd, maar gevierd zou moeten worden.