Film / Films

De naschok na de doffe dreun

recensie: Night Moves

Dat Kelly Reichardt met voorsprong de interessantste filmmaker van Amerika is, laat ze opnieuw zien in de film Night moves, waarin drie milieuactivisten een aanslag plegen op een stuwdam.

~

De bomaanslag slaagt. Waar het trio echter niet op heeft gerekend, is een toevallige kampeerder, die door de vloedgolf wordt gedood. Elke andere regisseur had van dit gegeven een zenuwslopende thriller gemaakt, met als hoogtepunt de explosie, de instortende dam en de enorme vloedgolf. Bij Reichardt is de aanslag slechts een doffe dreun in de verte. Ze volgt haar hoofdpersonages, die al lang het hazenpad hebben genomen, op de voet.

Schuld en boete


Night moves bevat overigens wel degelijk elementen uit het thrillergenre. We zien de nauwkeurige voorbereiding van de aanslag: zorgvuldig geconstrueerde dekmantels, achterdocht wanneer er een enorme hoeveelheid kunstmest wordt aangeschaft en een geheime, nachtelijke tocht met een jacht vol explosieven.

Spannend is de film zeker, maar het is een andere spanning dan die we kennen uit het thrillergenre. Bij Reichardt gaat het niet om eenvoudige kicks of de opluchting na een ontsnapping. Night moves is een psychologisch drama waarbij de spanning vooral voortkomt uit de overschreiding van morele grenzen. Na de aanslag voeren wroeging, twijfel, schuld en boete de beklemming op. Elke actievoerder gaat anders met de naschok van hun daad om en dat zorgt voor onderlinge ruzies, verwijten en wantrouwen.

Slow cinema


~

Reichardt is een meesteres in de zorgvuldige opbouw van haar karakters. Daar neemt ze de tijd voor. Aan ongeduldige types is Night moves zeker niet besteed; dit is slow cinema van de betere soort. Wie zich overgeeft aan het kalme ritme, wordt beloond met een meesterlijk verteld drama en uitstekend acteerwerk.

Zoals wel vaker in haar ‘kleine’ films (Meek’s cutoff, Wendy and Lucy) worden de personages vertolkt door grote Hollywoodacteurs. Hier zijn dat Jesse Eisenberg, Dakota Fanning en Peter Sarsgaard. De scènes waarin de hoofdpersonen bijna terloops met elkaar praten of alleen worden geobserveerd worden afgewisseld met serene natuurshots. De beelden van het idyllische Oregon krijgen zo een schuldige lading. Verfrissend is dat een opgelegde moraal ontbreekt. Of dit soort radicaal ecoterrorisme nou goed of fout is, mogen we zelf beslissen.