Prachtige ellende

Het is namelijk 2004 en de verwoestende tsunami is in aantocht. The Impossible toont nog een paar vakantiekiekjes, zoals snorkelen en zwevende lampionnen, maar je hoort het water reeds op de achtergrond. Dan wordt het opeens doodstil en begint het hard te waaien. Vrijwel direct daarna volgt de ramp en de nasleep ervan. Erg indrukwekkend. Het gezin van vijf wordt door de vloedgolf uit elkaar geslagen. Maria (Naomi Watts) en haar zoontje Lucas (Tom Holland) worden weggevaagd door de golven en bevinden zich op grote afstand van manlief Henry (Ewan McGregor) en hun andere zoontjes, Thomas (Samuel Joslin) en Simon (Oaklee Pendergast), wier lot onbekend is.

De kijker wordt niet gespaard. De onvoorstelbare impact van zo’n tsunami wordt realistisch en tragisch verfilmd zodat je je goed kan inleven en binnen mum van tijd grote empathie ontwikkelt voor Maria en Lucas. Maria raakt door het watergeweld zwaargewond aan haar been en is hulpeloos. Zelf weet ze donders goed wat er aan de hand is, want ze is arts. Haar zoontje van tien ziet zijn moeder lijden en neemt haar vervolgens op sleeptouw. Een scène waarin Maria en Lucas in een boom klimmen om een derde of vierde golf te overleven is zeer ontroerend en een voorbode van een prachtige film.

Chaos en verbroedering
The Impossible besteedt weinig aandacht aan de situatie van voor de ramp. Het is ook onnodig, want na een tsunami verandert alles. De nadruk ligt op de verwarring en chaos die volgt, op de lichamelijke pijn van Maria en de zoektocht naar hun familie. Een zoektocht die wordt gekenmerkt door radeloosheid: het is zoeken naar een naald in een hooiberg, tussen puin en drijvende lijken. Maar er zijn ook mooie dingen, zoals de verbroedering die ontstaat tussen de weggespoelde toeristen en de lokale bevolking, of het grote hart van Lucas, die andere mensen begint te helpen zodra zijn moeder, weliswaar zwaargewond, in veiligheid is gebracht.

Daarnaast heeft The Impossible veel oog voor detail. Langdurige shots die steeds verder uitzoomen geven een imponerend overzicht van de ravage die de tsunami heeft aangericht. Het zijn de beelden die ook de wereld over gingen. Maar naast grootschalige ellende weet de film ook op persoonlijk vlak te raken. Omdat er werkelijk niets meer overeind staat is het roeien met de riemen die je hebt. Er wordt geïmproviseerd, er worden noodziekenhuizen aangelegd en (bijna) iedereen probeert elkaar te helpen. Maria komt bijvoorbeeld op een deur te liggen. Brancards zijn er niet.

Leuke gedachten

Slachtoffers krijgen de ene na de andere tegenslag te verwerken – en de kijker daarmee ook – maar Maria weet niet van opgeven. De vertolking van Naomi Watts is ijzersterk, omdat ze zich erg kwetsbaar opstelt. Ook Tom Holland speelt knap en bij Ewan McGregor is de radeloosheid zichtbaar in zijn ogen. Mocht je niet al emotioneel worden van het acteerwerk, dan zijn er nog de trage lange symfonieklanken onder de longshots en de opzwepende cellostukken tijdens de zoektocht die daar ruim de gelegenheid voor geven.

Rampenfilms zijn vaak te dramatisch of juist romantiserend. Bij een verschrikking als een tsunami is het de vraag of je te dramatisch kunt zijn, zolang je het overtuigend brengt en dat gebeurt hier voortreffelijk. Van romantisering is geen sprake. Net voordat Maria onder narcose gaat zegt de zuster: ‘Think of something nice.’ De beelden die volgen hebben niets, maar dan ook helemaal niets met nice te maken.