Film / Films

Va Savoir

recensie: Va Savoir

Een goed uitgewerkt script biedt niet alleen de kijker een comfortabele filmvoorstelling, ook voor de makers zorgt een degelijk script voor een duidelijk gebruik van tijd, middelen en overzichtelijkheid. Jacques Rivette, een van de grondleggers van de nouvelle vague, lijkt in Va Savoir hier anders over te denken. Met een film die het houdt tussen toneel en film lijkt hij improvisatie en de dagelijkse sleur van het leven te willen gebruiken voor wat hij zelf als komedie bestempelt. Of dit nou door iedereen zo leuk gevonden zal worden vraag ik mij ten zeerste af.

~

De film draait om zes personages die op een kluchtige manier met elkaar in verband worden gebracht. Op de achtergrond wordt het toneelstuk Come tu mi vuoi van Pirandello opgevoerd. Het toneelstuk wordt vermengd met het dagelijkse bestaan van de acteurs en (potentiële) geliefden die daaromheen cirkelen. Camille (Jeanne Balibar) oefent haar Italiaanse zinnen non stop. Het gaat eigenlijk niet van harte, na drie jaar is ze weer terug in Parijs waar ze haar voormalig geliefde Pierre in de steek heeft gelaten.

Meanderend plot

~

Haar nieuwe partner Ugo is opzoek naar een onbekend toneelstuk van Goldini. Op zoek naar het toneelstuk ontmoet hij de familie Desprez. Zij hebben een oude bibliotheek waar Ugo misschien meer over het toneelstuk te weten kan komen. De dochter Do (Hélène Fougerolles) en haar halfbroer komen al snel terecht in relationele rondedans. Ugo valt voor Do, Camille zoekt Pierre zo snel mogelijk op en de halfbroer gaat achter de dure ring van Pierre’s nieuwe vriendin Sonia aan. In plaats van de spanning op te bouwen wordt de kijker meegenomen in de dagelijkse gang van zaken van de personages. Hun onzekerheden, angsten, en ideeën worden breed uitgemeten in een op het eerste gezicht oneindig meanderend plot.

Haantjesgedrag

Rivette vraagt veel geduld van de kijker. Hij houdt van toekijken, het registreren van de kleine dingen in het leven en vooral van vrouwen. Er zit een discrepantie in de wijze waarop hij vrouwen en mannen filmt. Mannen zijn eigenlijk een onoverkomelijk kwaad in het leven van de vrouw. De manier waarop vrouwen met hun problemen omgaan lijkt veel poëtischer te zijn dan het zielige haantjesgedrag van de mannen. Rivette weet op een buitengewone smakelijke manier een duel neer te zetten tussen Ugo en Pierre waarmee hij dit idee nogmaals aandikt. Ongeacht hun problemen lijken de vrouwen een wijsheid te bezitten waar een man nooit achter zal komen, het theatrale einde van de film weet dit prachtig uit te buiten.

Non-actie

Va Savoir is een film die met buitengewoon veel liefde is gemaakt. Rivette, die nu 73 is, heeft niet echt een relatiekomedie gemaakt: de manier waarop mensen leven lijkt meer centraal te staan dan de humor. Als we de absurdheid ervan inzien dan werkt het kluchtige karakter goed door als humor. Ondanks de tweeënhalf uur non-actie kijkt de film lekker weg. Het eenvoudige cameragebruik en de simpele aankleding dragen bij tot deze smaakvol gemaakte film. Maar een half uurtje minder had van mij wel gemogen.