Sadistisch vermaak

We maken ons de laatste jaren steeds grotere zorgen over de schadelijke gevolgen van het internet. De meest gruwelijke filmpjes zijn zonder enige moeite op allerlei sites te vinden en de onuitwisbare sporen die wij achterlaten zorgt ervoor dat onze privacy minder waard wordt. Ook Hollywood probeert nu mee te liften op de golf van maatschappelijke verontwaardiging die naar aanleiding van opeenhopende incidenten lijkt te ontstaan. Het resultaat is Untraceable, een thriller die de kijker niet alleen wil vermaken maar ook een moreel lesje wil leren.

Jennifer Marsh (Diane Lane) is werkzaam bij een speciale divisie binnen de FBI die zich uitsluitend bezighoudt met het opsporen van online criminelen. Meestal gaat het hierbij om grootschalige fraude, maar als ze op een dag wordt gewezen op een mysterieuze site die niet te traceren is, wordt de inzet plotseling verhoogd. Op de site is live te zien hoe een man wordt gemarteld en uiteindelijk sterft. De ontwerper van de site heeft hier echter nog een extra component aan toegevoegd. Hoe meer mensen de site namelijk bezoeken, hoe sneller zijn slachtoffers aan hun einde komen, waardoor elke bezoeker van de site medeplichtig wordt. Marsh stelt alles in het werk om te voorkomen dat de sadist nog meer slachtoffers maakt terwijl de jacht op de moordenaar steeds persoonlijker wordt.

Dubbele moraal

Untraceable stelt niet alleen de negatieve effecten van de digitale snelweg aan de orde, maar wil ook laten zien dat wij in de huidige sensatiesamenleving zijn afgestompt door de gruwelijke beelden die alle media ons dagelijks overspoelen. Hierdoor raken we steeds moeilijker verzadigd en zijn we ons niet meer bewust van de consequenties van geweld. We willen alleen maar meer gruwelijke filmpjes zien, waarin geweld verheerlijkt wordt. Een nobel maatschappelijk verantwoord uitgangspunt van regisseur Gregory Hoblit (Fracture). Het probleem is echter dat die boodschap moeilijk serieus te nemen is als de film zich juist aan datgene schuldig maakt, waarop het de kijker wil aanspreken. De beelden waarin de moordenaar zijn slachtoffers ombrengt zouden namelijk niet misstaan in de eerstvolgende aflevering van de Saw-reeks, waardoor de film net zo veel bijdraagt aan de geweldsverheerlijking als de media die het zo passioneel beschuldigt.

Deze hypocriete houding zou wellicht nog overkomelijk zijn als de film wel zou slagen in haar tweede doelstelling, het zijn van een spannende thriller. Ook hierin slaagt Untraceable echter niet, wat voornamelijk te wijten is aan de bedroevende kwaliteit van het scenario. De personages zijn uitermate oppervlakkig en qua originaliteit blinkt het verhaal ook al niet uit. Daar kan zelfs Diane Lane, die altijd garant staat voor kwaliteit, weinig meer aan veranderen. Het absolute dieptepunt is wel de rol van Colin Hanks als de partner van Jennifer Marsh. Hij moet voor een komische noot zorgen, maar zorgt eerder voor een extra irriterende noot door zijn slechte spel en de bedroevende kwaliteit van de dialogen. Hierdoor is Untraceable, dat een maatschappelijk debat wilde aanzwengelen en een spannende thriller wilde zijn, twee keer niets geworden.