Niets dan goeds over de doden?

Rivers (Michael Keaton) is een succesvol architect, ziet zoon Mickey uit zijn eerste huwelijk regelmatig, is voor de tweede keer getrouwd en hoort van Anna dat er een baby op komst is. Geluk en succes lijken geen grenzen te hebben. En dan slaat het noodlot toe. Anna, een succesvol schrijfster, komt na een avondje stappen met een goede vriendin niet thuis. Bezorgd belt Rivers, maar hij komt niet verder dan voicemails. Hij valt in slaap en wordt midden in de nacht wakker van een ondefinieerbaar geluid afkomstig uit de radio, die op de keukentafel staat.

Storing

White Noise begint fascinerend. De zwart-wit beelden worden vol storing vertoond, alsof de communicatie tussen de kijker en de film steeds wordt verbroken. Informatie over regisseur, schrijver en andere medewerkers verdwijnt telkens uit beeld. De grens tussen het heden en het hiernamaals en de moeilijkheden van communicatie worden in de eerste scènes van de film al getoond. Vijf weken na haar verdwijning wordt Anna gevonden. Na het ongeluk met de auto is ze in het water beland, verdronken en meegevoerd. Rivers kan afscheid nemen van zijn vrouw, haar begraven en proberen de draad van zijn leven op te pakken. Maar dan ontmoet hij een man die zegt contact te hebben met Anna, boodschappen te krijgen en te werken met EVP. Rivers wil met rust gelaten worden, maar merkt dat er ook bij hem thuis dingen gebeuren die hij niet kan verklaren. Radio’s geven onduidelijke signalen en de mobiele telefoon van Anna laat boodschappen achter.

EVP

Regisseur Geoffrey Sax heeft het fascinerende verhaal van schrijver Niall Johnson als uitgangspunt voor een film gebruikt. Er wordt een aantal keren duidelijk gemaakt dat voor EVP veel geduld nodig is. Bij commerciële films is geduld moeilijk in beeld te brengen. Zo blijkt ook na 45 minuten White Noise. Na drie kwartier glijdt de film uit, vliegt uit de bocht, wordt het sentiment belangrijker dan de speurtocht naar communicatie, is er meer sprake van apparatuur dan van geduld, veranderen de zwart-wit beelden naar commercieel blauw. Contact met de doden gaat volgens schrijver Johnson traan voor traan, door steeds dezelfde opnames af te luistern. Regisseur Sax moet iets met de kijkers in de bioscoop en wil opschieten. Daar wordt het grijze geluid van White Noise tot commercieel lawaai.

Slachtoffers

In White Noise gebeuren alleen nog maar vreemde zaken die vooral op de lachspieren werken. Een fascinerende film met een nieuwsgierig makend thema wordt zo een bot en bruut commercieel vehikel. Genant, tenenkrommend en uiteindelijk vooral lachwekkend slecht.