De diepte in
Nee, dit is geen documentaire over Deep Throat, de geheime bron die de opmaat vormde tot het Watergate-schandaal. De Deep Throat waarover deze documentaire handelt, kan zeer letterlijk worden genomen. Het gaat namelijk om de diepe keel van Linda Lovelace in de zeer succesvolle en controversiële seventies-pornofilm Deep Throat.
In 1972 werd Deep Throat in zes dagen gefilmd met een budget van 25.000 dollar. Regisseur Damiano was in het dagelijks leven kapper. De acteurs waren onervaren. Anno nu worden de opbrengsten van de film rond de 600 miljoen geschat. Deep Throat is daarom nog steeds de meest winstgevende film ooit. De crew is er zelf overigens geen cent beter op geworden: de winst kwam terecht in de zakken van de maffia, de producers van de film.
Het verhaal
Voor de enkeling die de film niet kent, hierbij een korte beschrijving van het ‘verhaal’: Linda Lovelace lust er wel pap van, maar ze komt nooit tot een hoogtepunt. Daarom bezoekt ze Dr. Young om erachter te komen waarom ze geen orgasme kan krijgen. Het blijkt een logisch gevolg van een anatomische afwijking: Linda’s clitoris bevindt zich namelijk achter in haar keel. Zie hier de oorsprong van de filmtitel en met dit gegeven valt er ook nog weinig te fantaseren over de afloop van de film.Stijl
De documentaire schept op humoristische wijze een tijdsbeeld. Porno stond in het Amerika van begin jaren zeventig nog in de kinderschoenen, de seksuele revolutie liep tegen zijn top aan, politici discussiëerden heftig over zedenwetten. Interviews met de cast en crew van destijds worden in vaart doorsneden met archiefbeelden van onder andere bezoekers van de film, maffia-perikelen en politieke debatten over de invloed van Deep Throat.
De excentrieke cast en crew hebben anekdotes genoeg voor een dagenvullende documentaire. ‘Experts’ zoals Hugh Hefner, Dr. Ruth en zelfs onze eigen Xaviera Hollander geven hun persoonlijke visie op Deep Throat. Een bioscoopeigenaar van toen zorgt voor een hilarisch hoogtepunt door te ruziën met zijn vrouw over hun maffia-angst, als waren ze off-camera. Tel daarbij de funky soundtrack en Toppop-art direction op en voilà, de anderhalf uur is alweer voorbij.