The Goddess of 1967

De gemiddelde Nederlander is wel ergens compleet weg van. Velen onder ons dromen van snelle auto’s en lekkere wijven. Voor de een blijft het bij dromen, omdat zijn wensen bijvoorbeeld te absurd zijn, weer een ander probeert er voor te sparen in de hoop dat zijn droom ooit eens verwezenlijkt zal worden. JM, een jongeman uit Tokio, is al jaren geobsedeerd door een Citroën DS uit het jaar 1967. Op het internet vindt hij er tenslotte een. In Australië. JM besluit af te reizen om zijn droom in bezit te nemen.

Wanneer hij daar aankomt blijkt de eigenaar en zijn vrouw dood te zijn. Alleen een blind meisje, ‘genaamd’ BG, en een kind zijn nog aanwezig. Gelukkig is zijn droomauto nog wel aanwezig. BG haalt JM over en ze gaan met de Citroën op reis.

We krijgen hier een road movie voorgeschoteld met het prachtige Australische land als decor. Maar waar gaan ze naar op zoek? Wordt het een reis naar het verleden, of een reis voor de verwerking van het verleden. Dit alles wordt niet echt duidelijk gemaakt, en komt ook niet echt uit de verf. Veel thema’s passeren de revue: de maagdelijke liefde, de vernietigende werking van het verleden, het zoeken naar voldoening en zo kan ik nog wel even door gaan. Is dit niet wat veel voor een film van twee uren? Ja. Veel te veel als je het mij vraagt. Clara Law (Floating Life) probeert zoveel mogelijk onderwerpen te behandelen zonder een duidelijke en goed uitgewerkte overkoepelde thematiek. We worden geconfronteerd met allerlei pijnlijke jeugdherinneringen die mijns inziens geen duidelijk verband houden met het uitgangspunt van de film. De Citroën vervult niet de thematische functie die het had moeten doen. De auto had voor een verbindend patroon moeten zorgen, maar doet dit in het geheel niet. Misschien moeten we de betekenis dan zoeken in de aanwezigheid van de auto. Het is tenslotte een model uit het jaar 1967. Maar hierover wordt niet verder uitgeweid.

Dit alles is jammer, vooral omdat The Goddess of 1967 een werkelijk prachtig gemaakte film is. De beelden zijn schitterend, alles ziet er cinematografisch buitengewoon gelikt uit. Het ziet er zelfs zo mooi uit dat de meeste mensen die ik gesproken heb over deze film geen klachten hadden over de inhoud ervan. Ondanks de geleverde kritiek, moet gezegd worden dat The Goddess of 1967 geen slechte film is. Pas wanneer je de puzzelstukjes in elkaar wilt zetten kom je erachter dat het een en ander ontbreekt. Op deze manier blijft er nou eenmaal van het positieve beeld dat ik had op het laatst weinig over.