Nieuwe dvd’s

A Tale of Two Sisters (Janghwa, Hongryeon)

(Ji-woon Kim, 2003 • House of Knowledge)

A Tale of Two Sisters

Na een verblijf in een kille inrichting komen de twee Koreaanse zusjes Su-mi en Su-yeon weer thuis wonen. Het lijkt er op dat het verblijf in de inrichting hen geen goed heeft gedaan. De meisjes hebben last van vreemde visioenen, en het lijkt alsof hun gemene stiefmoeder hen zo snel mogelijk weg wil hebben, op welke manier dan ook. Hun vader ziet het allemaal maar stil aan, of hij heeft gewoon niet door dat er iets mis kan zijn met zijn dochters. A Tale of Two Sisters is een Koreaanse horrorfilm, in de sfeer van andere Aziatische horror als The Ring of Dark Water. In het begin van de film is niets wat het lijkt, en zo gauw de kijker iets begint te begrijpen gaat alles weer aan alle kanten wankelen. Het blijft lang onduidelijk waarom de meisjes nu eigenlijk in de inrichting zaten en wat er allemaal mis is in hun huis. Alle kamers zijn donker, de gesprekken zijn depressief en de sfeer is beklemmend. Hoewel het verhaal goed in elkaar steekt, en vooral de sfeer boekdelen spreekt, mist er een cruciaal element waar eigenlijk geen griezelfilm zonder kan: de daadwerkelijke horror. Er zijn geen tot weinig schrikmomenten, en een kwaadaardige geest of iets dergelijks ontbreekt. Het is nergens nodig om even achter een groot kussen te kruipen, of om toevallig wat drinken uit de keuken te gaan halen. Dat de film toch niet saai wordt komt vooral door het nodige giswerk over het verhaal. (Nora Sinnema)

Extra opties: talent files van cast en crew en een trailer.

Hey DJ – the movie

(Migel Delgado en Jon Jacobs, 2005 • Just Entertainment)

Hey DJ – the movie

“Wat als Elvis 40 jaar later geboren was…?” houden de regisseurs ons aan het begin van de film voor. Dan zou hij DJ zijn! Hound Dog, de DJ om wie het draait in deze film, lijkt immers op Elvis. Hij woont op Ibiza, het paradijs voor DJ’s. Maar Hound Dog wordt oud, te dik, drinkt te veel en als resultaat van dat alles draait hij slecht. Met de hulp van professionele DJ’s, drank en drugs en uiteraard een heel harem aan lekkere en blijkbaar erg inspirerende wijven vindt hij zijn weg naar de top. Een plot van niets, dus, en het wordt ook nog slecht uitgewerkt. Er zit totaal geen ontwikkeling in het verhaal of de personages en de acteurs zijn bedroevend slecht. Geen enkel moment voel je spanning of leef je ook maar enigszins met een van de personages mee. Er is nog getracht om de film op te leuken met cameo’s van beroemde DJ’s als Carl Cox, Marco V en Bob Sinclair, maar dit lukt totaal niet. Het enige pluspuntje is, haast vanzelfsprekend, de soundtrack, die bestaat uit de fijnste dancetracks van het afgelopen jaar en anderhalf uur lang (in één lange mix) onder de film door loopt. Maar dat is dan ook alles. Als je geen groot fan van elektronische muziek bent, zal Hey DJ je in de verste verte niet kunnen bekoren. In It´s all gone Pete Tong liet Michael Dowse zien hoe je wel een goede film over een DJ maakt, en zeker in vergelijking valt Hey DJ erg tegen. (Harrie de Vries)

Ringers: Lord of the Fans

(Carlene Cordova, 2005 • Sony)

Ringers: Lord of the Fans

Deze goedkoop gemaakte documentaire over het fenomeen Lord of the Rings komt helaas twee jaar te laat, nu de hype rond Peter Jacksons monumentale trilogie al lang en breed is ingewisseld voor zijn nieuwste film King Kong. Ringers begint veelbelovend met een snelle (en grappig geanimeerde) geschiedenisles over J.R.R. Tolkien en het schrijven van The Hobbit en Lord of the Rings. Vervolgens wordt de ontvangst van Tolkiens meesterwerk door de twintigste eeuw heen gevolgd, van het laaiende enthousiasme van Britse literaire types en Amerikaanse hippies, via het dieptepunt na de teleurstellende animatiefilm uit 1980 tot de films van Peter Jackson. De documentaire bevat weinig nieuws voor fans en is te weinig diepgravend om leken te interesseren voor Tolkien en zijn werk, maar de titel van de film is niet voor niets Ringers. Die groep (vergelijkbaar met Star Trek-fans, Trekkies) wordt dan ook liefdevol geportretteerd, wat een paar aardige beelden en verhalen oplevert. Maar het is mager voor anderhalf uur. (Melson Zwerver)

Immortals (Immortel (Ad Vitam))

(Enki Bilal, 2004 • Dutch Filmworks)

Immortals

De Special limited edition dvd van Immortals is opnieuw uitgebracht, in een zeer fraaie uitvoering. In 2095 verschijnt aan de hemel van New York een zwevende piramide. Eén van de inwoners, god Horus, is wegens rebels gedrag ter dood veroordeeld door de andere goden, en mag nog een week op aarde doorbrengen. Om zijn onsterfelijkheid te redden, zoekt hij een vrouw die hij snel zwanger kan maken. Zijn oog valt op de blauwharige Jill, van wie niemand weet tot welk ras ze nu precies behoort. Horus neemt bezit van het lichaam van de menselijke rebel Nicopol, om zo Jill voor zich te winnen. Immortals was een van de eerste films die gebruik maakte van de ‘digital backlot’-techniek, waarbij de acteurs in plaats van in een decor voor een groen scherm acteren. Sky Captain and the World of Tomorrow en Sin City maakten ook gebruik van deze bijzondere techniek. Maar bij Immortals zijn niet alleen de decors nep, ook de meeste bijrolspelers komen uit de computer. Maar dat levert geen goede resultaten; de namaakacteurs zijn slecht gemaakt en ‘acteren’ houterig. Hedendaagse computerspellen hebben nog betere hoofdrolspelers. Hoewel de echte acteurs het veel beter doen dan hun digitale tegenpolen, weten ze toch nergens te overtuigen: hun emoties zijn nep en hun acties voorspelbaar. Het verhaal had genoeg potentie om een waardige SF/Fantasyfilm van zich te laten maken, en het was bovendien regisseur Enki Bilal zelf die de comic maakte waarop de film gebaseerd is. Het zijn vooral beide soorten acteurs die Immortals de nek omdraaien, hoewel het toch een mooie film blijft om naar te kijken. Op de bonusdisc staan verrassend veel extra’s (meer dan een uur) voor een film die bij het grote publiek onbekend is. De meeste tijd gaat naar de standaard Making of, en naar de veel interessantere Making of: Technical Aspects, waarin alle technische snufjes en methodes prima worden uitgelegd. Verder staan er onder meer een video en een teaser trailer op. (Nora Sinnema)

Der Untergang: Extended Edition

(Oliver Hirschbiegel, 2005 • A-Film)

Bij een film over de laatste dagen van Hitler en zijn Derde Rijk hoef je geen melodrama te verwachten. Maar het had geen kwaad gekund als we iets meer hadden kunnen meeleven met de personages en de gebeurtenissen in de film. Der Untergang is namelijk zo’n kille, bijna klinische film dat je er, ondanks het verschrikkelijke onderwerp en de aanwezigheid van Hitlers secretaresse (en moreel kompas) Traudl Junge, eigenlijk alleen maar onbewogen naar kunt kijken. Het anonieme camerawerk doet weinig voor de sfeer, hoewel de acteurs zonder meer goed tot zeer goed zijn, met Bruno Ganz als het veelgeprezen hoogtepunt. Desondanks blijft Der Untergang een film die alleen tot het hoofd spreekt en niet tot het hart – en daarom geen meesterwerk is. Deze dvd-uitgave van A-Film bevat bijna een half uur extra materiaal ten opzichte van de bioscoopversie, maar nergens wordt duidelijk wat er precies is toegevoegd, of waarom. De bijgevoegde extra’s lopen uiteen van interessant (videobeelden van Sint Petersburg die van commentaar worden voorzien door het productieteam) tot bot dumpwerk (de vermaledijde ‘B-roll’ en losse interviewfragmenten zonder kop of staart). Zonde, en dat voor zo’n belangrijke film. (Melson Zwerver)

Zie ook onze recensie van de bioscoopversie: Der Untergang