Een klasse internationale Nederpop

Muziek hoeft al lang niet meer van over de grenzen te komen om te klinken of ze ook daar gemaakt zijn. De drie acts die hier de aandacht krijgen, hebben allemaal onderdelen in de muziek zitten die ze onherkenbaar maken voor iedereen die niet beter weet dan dat het gewoon fraaie muziek is, zonder zich de oorsprong af te vragen.

Town of Saints – Celebrate

De band Town of Saints debuteerde in 2013 met Something to Fight With. Anno 2018 is de band teruggebracht naar een duo bezetting. Deze uitdunning heeft geen invloed op de muzikale kwaliteiten van de band. Misschien is het zelfs zo dat met Celebrate de band ineens zou kunnen doorbreken als een van de liedjes mag uitgroeien tot een hit.

Het Fins / Nederlandse duo heeft met Celebrate een heel fijn album gemaakt. Het had maar weinig gescheeld of Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti hadden de handdoek in de ring gegooid. Toen ze weer startten met optreden begon de inspiratie te bloeien. Wie liefhebber is van de muziek van The Waterboys zou zeker eens naar de muziek van Town of Saints moeten luisteren. Het album is constant van hoge kwaliteit. Opvallend is ‘Elegy (The Last Dance)’ waar een grotere rol is weggelegd voor Heta die in de overige composities niet de leadzang voor haar rekening neemt. ‘Oscillate’ is een bijzonder lied dat start met de constatering dat wij mensen ook dieren zijn.

Het album opent ingetogen met het titelnummer van het album. Persoonlijk kan ik de tweede compositie van het album van harte aanbevelen. ‘Requiem for The Living’ is van een uitzonderlijke en grootse schoonheid. Het lied overstijgt de kwaliteit van alle andere composities van het album, dat daarmee overigens niet moet worden onderschat. Wil je je hart verpanden aan dit album, start dan met het tweede liedje en je bent verkocht! Je wordt meegenomen door prachtige strijkers, fijn gitaarspel en de zang van Ridderbos aangevuld met vocalen van Salkolahti. Het lied ‘Requiem for The Living’ ontspint zich als een korte symfonie in ruim drie en halve minuut. Het enige dat je wil is het op repeat zetten. De uithalen van Ridderbos in het midden maar zeker naar het einde van de compositie als het zingt over de regenboog zijn zo verschrikkelijk lekker. Het lied eindigt met zachter gezang in een echt waardig slot. De song zouden we wel eens terug kunnen gaan vinden in de TOP2000 als het genoeg aandacht krijgt.

Marcela Bovio – Through Your Eyes

Twee jaar geleden debuteerde Marcela Bovio met het album Unprecedented. Een bijzonder album waar deze zangeres zowel de pop-kant van zichzelf liet horen als de klassiek geschooldheid van haar zangtalent presenteerde. Een jaar later kwam een bijzondere uitvoering van datzelfde album uit; dezelfde liedjes maar nu met alleen pianobegeleiding. Met haar nieuwe album kiest Bovio ervoor om vooral aan de pop-kant van haar muziek te blijven. Slechts in een enkel nummer horen we nog een tikje van haar geschoolde stem doorschemeren zoals in ‘Thorns and Roses’ maar dan moet je wel heel goed opletten. De overige liedjes van Through Your Eyes laat Bovio een stevig stemgeluid horen dat met overgave haar composities zingt. De begeleiding is wel heel bijzonder voor een pop-album. Naast de vocalen van Bovio horen we het prachtige pianospel van Erik van Ittersum die we ook op haar vorige album hoorde. Daarnaast is de begeleiding uitsluitend strijkers, maar de achteloze luisteraar zal de gitaar en drum wellicht niet eens missen. Bovio weet je direct vanaf de album opener ‘The Edge of the World’ in te pakken en je te grijpen om je mee te slepen in haar fraaie liedjes.

Een opvallend liedje is ‘Icarus’ dat gaat over de Griekse mythologie maar dan vertaald naar de hedendaagse tijd waarin hij geraakt wordt door een elektriciteitslading. Het lied draagt ze op aan Xavier. Overigens wordt ieder van de elf composities aan iemand opgedragen. Bovio slaagt erin om een album lang te blijven boeien. Sommige momenten als het lied ‘Icarus’ trekken de bijzondere aandacht maar het algemene beeld van het album is dat het van een constante hoge kwaliteit is. Zelfs na zo’n vijf draaibeurten is er nog geen echte favoriet aan te wijzen anders. Alles opnieuw luisteren is precies wat je met dit in eigen beheer uitgebrachte en wel verzorgde album zou moeten doen. Opnieuw in zijn geheel tot je nemen en genieten.

The Yearlings – Skywriting

Twaalf jaar nadat de band uit Utrecht het eigenlijk voor gezien hield is er nu eindelijk het derde album. Skywriting is ontstaan in de afgelopen twee jaar toen de bandleden eigenlijk weer kriebels kregen om weer eens samen te spelen en te creëren. Als dat leidt tot een album zoals we nu voorgeschoteld krijgen, dan mogen we eigenlijk niet klagen. Deze lange incubatietijd heeft een kwaliteitsalbum opgeleverd dat ik nog vaak zal draaien. Voor wie de band nog niet kende, wordt de nieuwsgierigheid gewekt naar de overige twee albums. Het titelloze debuut het tweede album Utrecht hebben mij in het verleden niet bereikt. Gelukkig biedt Spotify snel een oplossing om ook de twee voorgangers snel te kunnen beluisteren.

Wat opvalt is dat The Yearlings met het nieuwe album een stevige klasse zijn gegroeid ten opzichte van het debuut uit 1999. Al bij de openingstrack, tevens het titelnummer, ‘Skywriting’ heb ik het gevoel naar een album van R.E.M. te luisteren; de zang van Niels Goudswaard klinkt als Michael Stipe, maar we horen nog meer grootheden voorbij komen. Als de heren samen zingen dan kan je haast niet ontkomen aan een vergelijking met The Jayhawks. Luister in dat laatste geval maar eens naar ‘My Deliverance’ waar de drie stemmen van Olaf Koeneman, Niels Goudswaard en Léon Geuyen mooi harmonieus horen samensmelten. Geen misselijke vergelijkingen die de lat voor de luisteraar natuurlijk wel heel hoog leggen als je dit zo leest zonder het album te kennen.

Het dozijn liedjes op dit derde album zijn zonder uitzondering van een hoge compositorische kwaliteit en zijn in de studio gesmeed tot heerlijke liedjes. Wie naar de teksten luistert, zal merken dat liefdes en ander leed de onderwerpen zijn van de liedjes van Koeneman. Dit alles tezamen maakt het een eerlijke maar vooral ook een heerlijke plaat. De heren van The Yearlings zullen niet teleurstellen als je naar het album gaat luisteren.