Duister bewegingstheater moet even op gang komen
Vier lichtgevende balken vormen tezamen een ruit op de vloer in een verder compleet verduisterde ruimte. Het getik van twee zware hakken verraadt de komst van een personage op de vloer; een vrouw gaat in de verlichte ruit staan en spreekt: “I have failed.”
Accusations is een bewegingsperformance door het Vlaamse collectief WArd/waRD onder leiding van Ann Van den Broek. Zeven performers lepelen in oneliners kritiekpunt na kritiekpunt op, beschuldigingen zo je wilt. Allen gericht op het eigen falen en de persoonlijke strijd met het leven.
Filosofie van de koude grond
De performers lopen in een trein achter elkaar, van voor naar achteren, om de beurt in de verlichte ruit stappend om een beweging te doen of een zin te uiten. Dit repetitieve proces krijgt je zo nu en dan in een soort trance, maar ook minstens zo vaak raak je daar weer uit. Dat komt doordat de tekst net iets teveel in de leegte blijft hangen. De oneliners hebben het aura van diepzinnigheid, maar weten moeilijk te prikkelen: het blijft bij filosofie van de koude grond. Mede hierdoor wil het spel van de zeven performers niet direct overtuigen. De verbeelde emoties van wanhoop en ongeluk blijven in eerste instantie niet meer dan dat: een verbeelding.
Hard, pijnlijk en eenzaam
Maar in de loop van de voorstelling komt hier langzaamaan een kentering in. De voorstelling stapt van het kleine spel af en gaat het publiek meer confronteren. Soms heel letterlijk met een net te harde bas, onaangenaan scherpe geluiden of met een fel licht in de zaal geworpen. Aangenamer voor de zintuigen is het prachtige en intense nummer opgevoerd door Gregory Frateur. Tegelijkertijd gaan de andere performers kapot op het podium. Waar emoties de eerste helft nog niet binnenkwamen, zijn ze nu buitengewoon echt, rauw en confronterend. Vooral wanneer een van de spelers eindeloos de grond begint te neuken: hard, pijnlijk en eenzaam. Op zijn hoofd staat een camera gericht en zijn gezicht – immens groot geprojecteerd op het witte doek op de achtergrond – is griezelig emotieloos en verdrietig tegelijk: het gevoel van diepe eenzaamheid in een paar simpele beelden, krachtig gevangen.
Zo weet Accusations na een matige eerste helft, toch op indrukwekkende wijze de duistere hoeken van de menselijke geest te verbeelden.
