Experimenteel versus commercieel

Twee Killers // Mickey Mickey

In de vierkante hardcovers Mickey Mickey en Twee Killers van auteursduo Mezzo en Pirus volgen we de gebeurtenissen rond twee verschillende misdaden, die als enige overeenkomst hebben dat ze allebei op een totale mislukking uitdraaien. Beide albums worden gekenmerkt door de donkere tekenstijl van Mezzo, die gecombineerd met de uitgebreide dialogen van Pirus een sfeertje weet op te bouwen dat niet zou misstaan in de gemiddelde Tarantino-film; een sfeertje dat nogal donker is, maar dat door de dialogen toch nog een beetje luchtig wordt gehouden. Het geheel doet een beetje film noir-achtig aan, het feit dat de tekeningen zwart-wit zijn helpt daar ook aan mee. Opvallend is dat in beide albums het verhaal zelf niet bijster interessant is; het zijn de dialogen die deze albums de moeite waard maken.

In Twee Killers zien we – de naam zegt het al – twee huurmoordenaars die in hun wagen op weg zijn naar een klusje. De bestuurder van de wagen is jong, tegen de dertig, zijn partner moet zo ergens rond de vijftig zijn. Het begint meteen al goed als de twee een beetje ruzie beginnen te maken, waarbij vooral de oudere killer het voortouw lijkt te nemen. Nadat hij de identiteit van zijn jongere collega aan de hand van diens auto heeft weten te herleiden tot zijnde “zeventig procent homoseksueel”, komen de twee aan op de plaats van bestemming. Aldaar loopt het onderlinge conflict hoger op, waarbij de jongere moordenaar zowaar de touwtjes in handen krijgt. Waar ze ondertussen mee bezig zijn, is eigenlijk niet zo interessant en gaat onopgemerkt voorbij, de dialoog tussen de twee houdt het verhaal gaande. Pirus weet de relatie tussen de twee knap uit te werken in hun ellenlange gesprekken – een manier die tot nu toe nog niet vaak werd gebruikt in stripalbums. Waar een dergelijke presentatie normaalgesproken plaatsvindt in een serie van minstens vijf albums, blijkt Pirus aan een deel genoeg te hebben.

Mickey Mickey is van de twee albums duidelijk de mindere, en dat terwijl er toch met dezelfde ingrediënten wordt gewerkt. Alleen het type misdaad is anders: ditmaal betreft het een bankoverval die in de soep dreigt te lopen. In korte flashbacks wordt terug gekeken op de voorbereiding van de overval, maar in plaats van dat deze flashbacks de situatie verduidelijken, zorgen ze voor een gevoel van verwarring, aangezien Pirus heden en verleden niet goed weet te combineren. Eigenlijk voegt het verleden niks toe aan het verhaal en leiden de flashbacks vooral af. Het lijkt er op dat Pirus zijn hand overspeeld heeft met dit album; de verschillende verhaallijnen zijn stuk voor stuk oninteressant en bieden nauwelijks vermaak wegens een gebrek aan verrassende ontwikkelingen, en de rode draad van het geheel verdwijnt temidden van al die verhaallijnen zo’n beetje naar de achtergrond. Lichtpuntje is de tekenstijl van Mezzo, die net als in Twee Killers solide zwart-wit tekeningen neerzet, die in hun sobere realisme prima aansluiten bij het verhaal. Zijn experimentele camerastandpunten en probeersels met in- en uitzoomen zijn een aangename bijkomstigheid, maar kunnen het geheel helaas niet naar een hoger niveau tillen.

Het geheime schilderij van Rembrandt

Bert van der Meij staat bekend om zijn experimentele strips, die over het algemeen garant staan voor kwalitatief hoogstaande albums. De teleurstelling was dus groot na het lezen van dit niemendalletje. Van oorsprong een uitgave die in het kader van het Rembrandt-jaar gratis werd verspreid onder Leidse scholieren, is Het geheime schilderij van Rembrandt nu omgebouwd tot een voor liefhebbers geschikte hardcover. Jammer genoeg is het verhaal onveranderd gebleven, zodat we hier kennis kunnen maken met iets wat misschien wel het dieptepunt is uit het oeuvre van deze anders zo sterke auteur. Het geheel draait om een schilderij van Rembrandt en de gebeurtenissen die plaatsvinden als het eenmaal geschilderd is. Jan Lievens mag bij dit alles de schurkenrol vervullen, zodat de scholieren in één klap met twee schilders kennismaken.

Normaalgesproken zou een album als dit onopgemerkt voorbij gaan. Het is niet goed, maar ook niet dramatisch slecht, bij vlagen is het zelfs best aardig: het plotselinge gastoptreden van Gilles de Geus is bijvoorbeeld een leuke vondst van Van der Meij. Maar het totale gebrek aan diepgang past niet bij deze auteur, het is alsof de tekst en de tekeningen uit dit album niet bij elkaar horen. De tekeningen zijn gewoon als vanouds, met in een bepaalde kleur uitgewerkte scènes en quasi-nonchalant niet weggewerkte potloodschetsjes, maar het verhaal schiet er op de een of andere manier enorm bij in. Het schilderij waar het om draait, schijnbaar al jaren een hoofdbreker voor de kunstwetenschappers, biedt mogelijkheden genoeg voor een veel interessantere uitwerking, maar het is net alsof van der Meij expres voor de makkelijkste weg heeft gekozen: de weg van Leidse scholieren die het album toch gratis krijgen.

Scenario: Pirus • Tekeningen: Mezzo • Twee Killers • Uitgever: Sherpa • Prijs: € 14,95 (hardcover, zwart-wit) • 56 bladzijden • ISBN: 90 75504 70 5

Scenario: Pirus • Tekeningen: Mezzo • Mickey Mickey • Uitgever: Sherpa • Prijs: € 14,95 (hardcover, zwart-wit) • 56 bladzijden • ISBN: 90 75504 71 3

Scenario en Tekeningen: Bert van der Meij • Het geheime schilderij van Rembrandt • Uitgever: Sherpa • Prijs: € 12,50 (hardcover, kleur) • 30 bladzijden ISBN: 90 75504 82 9