Slechte dag

Leyla is een jonge, ambitieuze journaliste, woont samen met Olaf en leidt op het eerste gezicht een comfortabel leven. Een app-groepje met vriendinnen, een moeder die iets te vaak belt, een man die haar ‘liefste’ noemt en mee uit eten neemt. Als ze voor een routineafspraak op de afdeling gynaecologie belandt en de dokter spreekt van ‘een oneffenheid op de echo’, is dat het begin van een heftige, verwarrende periode voor Leyla.

Streken

Zo gaat Ei over de streken die het leven uit kan halen. Hoe iemand die alles mee lijkt te hebben, opeens onderuit kan worden gehaald. Dat geldt niet alleen voor Leyla, maar ook voor dokter Adema. Vanaf het moment van zijn ‘medische misser’ gaat het bergafwaarts met hem. Hoewel de hoofdstukken vanuit zijn perspectief lang niet zo gelaagd zijn als die vanuit Leyla, vormt een confrontatie tussen beiden een interessant uitgangspunt.

De ontmoetingen tussen dader en slachtoffer zijn spannend, de vraag wat er precies is gebeurd en of Leyla dat te weten komt, hangt steeds dreigend in de lucht. Over de kracht van de uiteindelijke ontknoping valt te twisten, maar het overheersende gevoel is dat er meer in deze confrontatie had gezeten.

Aanzetjes

Ei is een verhaal waarin allerlei lijntjes ronddwalen, waarvan er eigenlijk maar eentje echt goed is uitgewerkt. Dat is de verlorenheid van Leyla, na de operatie. Steeds meer zondert ze zich af, zonder dat het pathetisch wordt. Op een paasbrunch met collega’s komt via een spelletje naar voren hoe Leyla op anderen overkomt: ‘Ambitieus. Gesloten. Mannelijk.’ Dat de lezer toegang krijgt tot haar eenzame dwaling, wordt alleen al daardoor waardevol.

Toch krijgt naarmate het verhaal vordert deze vraag de overhand: waar was de redacteur? Drijver vliegt allerlei kanten op en beschrijft tussendoor een hele familiegeschiedenis die nergens echt op uitkomt. Sommige hoofdstukken zijn goed en origineel beschreven, andere stukken zijn afschuwelijk simpel:

Onder haar ogen zaten donkere kringen. Ze baalde en ze werd nog ongelukkiger van het feit dat ze ongelukkig was. Hoe kon ze zich ooit níét zo ellendig hebben gevoeld. Wat moest ze doen om dat weer te beleven?  

Hoewel vaak gezegd wordt dat men ten opzichte van actrices die een boek schrijven (of een cd opnemen, of politieke uitspraken doen) al gauw een sceptische houding aanneemt, is in dit geval het tegenovergestelde waar. Ik vind Anna Drijver een heel interessante, mooie vrouw en had veel liever willen schrijven dat ze een voortreffelijk boek heeft geschreven. Maar dat is helaas niet zo. Ei bevat te veel aanzetjes die interessant zijn maar niet worden uitgewerkt, en te veel uitwerkingen die niet erg interessant zijn.