Op het eerste gezicht is This Space Available een vrij eenzijdige documentaire over de negatieve kanten van buitenreclame. Ook nemen de makers erg veel hooi op de vork door een zeer uiteenlopende groep mensen aan het woord te laten. De boodschap is duidelijk: Billboard bedrijven zijn slecht. Ze trekken zich niets aan van gemeentelijke regels of de bewoners van een stad. Zo kan het in Los Angeles zomaar voorkomen dat je geen uitzicht meer hebt omdat een gigantisch reclamebord aan je gebouw hangt. De overheid kijkt echter de andere kant op, omdat de lobby sterk vertegenwoordigd is.

De docu laat ook de tegenreacties zien, zoals hoe mensen de straat opnieuw opeisen door middel van street art of ludieke acties tegen de visuele dominantie van buitenreclame. Dat er nog lichtpuntjes zijn blijkt uit São Paulo waar een bezorgde burgermeester ingreep en visuele vervuiling door reclame aan banden probeerde te leggen. Uiteindelijk vormen het maar druppeltjes op een hete plaat en experts voorspellen dat buitenreclame binnenkort zo arglistig wordt dat je er moeilijk van kan ontsnappen.

Twee documentaires, Reaching for the Sky en The Competition, die op het AFFR draaiden geven een inkijkje in hoe architecten te werk gaan, maar ook hoe lastig het is om opdrachten binnen te slepen. 

De Nederlandse architecten Mark Hemel en Barbara Kuit worden gevolgd tijdens hun eerste grote opdracht. Samen hebben ze een TV-toren ontworpen in Guangzhou in China. Een prestige project en daarmee een unieke kans voor het duo om te laten zien wat ze in huis hebben.

Filmmakers Bert Oosterveld en Peter Franken volgen vooral Mark, die in Guangzhou zit, en de eerste keer dat hij zijn gebouw binnentreedt. Enerzijds trots, maar anderzijds kritisch op hoe het ontwerp er van binnen uitziet. Mark vertelt over hoe het proces tot stand kwam en hoe hij van jongs af aan al geïnspireerd was door architectuur.

De film komt wat chaotisch over, niet in het minst door Mark zelf, die vaak zinnen niet afmaakt en vooral bedenkelijk rondloopt. Zijn ontwerp is een succes, maar geeft ook te denken hoe verder. Mark onthult hoe Nederland een ramp is qua opdrachten en jezelf op de kaart zetten. Ook is hij het zat om steeds aan competities mee te doen, wat volgens hem maar een manipulatief wereldje is. In China ligt wat hem betreft de toekomst.

Dat zorgt wel voor enige wrijving met zijn vrouw, die zich af lijkt te vragen of haar man niet te snel gaat. Deels kritisch, deels met humor wordt vastgelegd hoe het leven van twee kleine architecten eventjes helemaal op zijn kop komt te staan. Toch mist er ook wat in de film: Barbara wordt nauwelijks in beeld gebracht, wat de TV-toren toch vooral het project van Mark maakt. Ook komt niet helemaal naar voren hoe Mark de samenwerking met de Chinese bedrijven en architecten ervaart. Helemaal blij lijkt hij niet te zijn met bepaalde aanpassingen of uitgewerkte ideeën, of voorstellen waartoe het gebouw kan dienen. Anderzijds geeft hij aan dat er in China veel mogelijk is en kansen te willen grijpen. Reaching for the Sky laat in ieder geval een man zien die grootse plannen heeft, maar duidelijk nog onwennig is in zijn plotse succes.

The Competition van Angel Borrego Cubero laat zien hoe diverse architecten hun best doen om een opdracht binnen te slepen, namelijk het ontwerp voor een nationaal museum in Andorra. Waar Mark in Reaching for the Sky nog maar net komt kijken, zijn bij The Competition de grote namen van dit moment betrokken. Gehry, Dominique Perrault, Hadid en Nouvel. Norman Foster zou aanvankelijk mee doen, maar bedankt voor de opdracht.  Het proces van de competitie wordt van begin af aan vastgelegd.

De chaos en stress worden versterkt door het filmen met een hand-held camera, wat de kijker lichtelijk zeeziek maakt. Het proces en de totstandkoming van het uiteindelijke ontwerp, maar ook de onzekerheid en manipulatie worden in deze film treffend in beeld gebracht. Vooral het bureau van Jean Nouvel, een ware dictator op zijn set, is stiekem een genoegen om naar te kijken. De medewerkers rennen de benen uit hun lijf en werken tot in de late uurtjes door, om vervolgens weer opnieuw te beginnen wanneer Nouvel de ontwerpen als onzin afdoet. 

In deze architectonische keuken is de kijker een voyeur. Een waarbij het schaamrood geleidelijk aan steeds meer naar boven kruipt. In plaats van een strakke regie overheerst chaos in de bureaus. De ontwerpen zijn belachelijk pretentieus, of juist weer veilig en nietszeggend. De presentatie is zelfs kneuterig te noemen. The Competition toont niet de spanning die bij een competitie hoort, maar een ijdelheid die overmeestert. Een verontrustend gegeven en een grote verkwisting van geld, gezien het project nooit uitgevoerd is. 

Victor Gruen is de onwaarschijnlijke uitvinder van de shopping mall. Hij is een interessant figuur: een Oostenrijkse jood die aan kritische toneel deed en gezocht werd door de Gestapo. Een linkse idealist die dacht dat hij met zijn ontwerpen de maatschappij kon veranderen.

Hij vluchtte naar Amerika en wilde zijn geliefde Wenen introduceren in de Amerikaanse nieuwheid. Hij zocht naar een manier om publieke ruimte te creëren waar mensen elkaar konden ontmoeten en daardoor ook een meerwaarde voor een stad werd. The Gruen Effect toont wat gebouwen en complexen die hij heeft ontworpen en hoe Gruen en zijn vrouw invloedrijk waren in het nadenken over de inrichting van publieke ruimte. Zo introduceerde Gruen gespiegeld glas voor etalages zodat mensen zich meer een deel voelden van de winkelruimte. Maar helaas werden zijn ideeën de basis voor de sfeerloze en gestandaardiseerde shopping malls die overal gemeengoed zijn geworden. In de documentaire ligt de schuld van deze ontwikkeling bij het grote geld denken van de Amerikanen en de toenemende invloed van de auto bij het ontwerpen van winkelcentra en publieke ruimte.  Gruen zou zich daarom afkeren van zijn eigen uitvinding en verhuisde weer terug naar Oostenrijk. The Gruen Effect is een degelijke maar conventionele docu die je een goed beeld geeft van de man en zijn invloed. Daarnaast worden aan het einde nog wat doortastende vragen gesteld over de toekomst van de shopping mall.

De Deense architect Jan Gehl wordt gezien als een invloedrijke denker over het nut en de inrichting van publieke ruimte. Dat er zo iemand nodig is blijkt wel uit de inleiding van de documentaire The Human Scale. Het tijdperk van de megasteden is voorbij en het is wachten op de gigasteden. Maar hoe behouden wij nog een hoge kwaliteit van leven in die enorme metropolen?

De documentaire toont de ontwikkelingen in stedenbouw van de afgelopen eeuw en stelt dat de auto de koning is geweest van veel van de moderne stadsontwerpen. De mens is ondergeschikt geraakt aan de functionele wensen van automobilisten. Gehl was een van de eerste architecten die zich bezighield met de rol en de wensen van voetgangers en fietsers in de publieke ruimte. In een mooie scene wordt het Piazza del Campo in Siena getoond, terwijl Gehl praat over het geheim en het magie van het plein. Voor iedereen die wel eens in Italië is geweest  zal dat gevoel herkenbaar zijn. Publieke ruimte kan het leefgenot van mensen beïnvloeden en zorgt dat een stad leeft. Vervolgens worden projecten getoond waarin Gehl zijn ideeën probeert te implementeren. Zo zijn er in New York meer voetgangersgebieden ontstaan die de stad een nieuwe impuls geven. Dat het moeilijk is om alle partijen zo ver te krijgen om veranderingen door te voeren blijkt ook uit de projecten die worden getoond waar Gehl en zijn bureau tegen obstakels aanlopen. De documentaire kan als eenzijdig worden gezien door Gehl en zijn bureau als redders van de stad te portretteren zonder enige kritische tegengeluiden. Daarentegen hoef je vaak maar naar buiten te kijken om te zien hoe slecht er met publieke ruimte wordt omgegaan. Het is daarom inspirerend om Gehl te horen over de sensuele kracht van pleinen en straten waar mensen bij elkaar komen en hun leven delen.