8WEEKLY

Wenken Voor De Voorbereiding Op Een Eventueel Naderende Oorlog

Artikel: Of: Hoe de Hollander zich maar moet zien te redden als de terrorist zijn tuintje vertrapt

~

Het komt onverbiddelijk dichterbij. Ik geloof allang niet meer in een vreedzaam einde van Saddam’s regime. Bush zal zijn zin doorzetten en daar kunnen wij, achterlijke Europeaantjes, helemaal niets aan doen. Dus kunnen we ons maar beter voorbereiden op een oorlog, of terroristische aanvallen en op olie- en voedselschaarste. De grote vraag is alleen: hoe doen we dat? Wat moeten we doen om een eventuele oorlog zo comfortabel mogelijk door te komen? Het internet geeft antwoord.

“Let op! Terrorisme is iets engs. Voordat je verder klikt, moet je toestemming hebben van een volwassene. Vraag je vader of moeder of je leraar of zij het goed vinden dat je verder leest.”

Je kunt erom lachen, maar het Amerikaanse Federal Emergency Management Agency heeft een speciale site over terrorisme voor kinderen. Zo leert elke surfende kleuter dat het handig is om een rugzakje te hebben dat je mee kunt nemen in geval van nood. Zorg ervoor dat er tekenspullen in zitten, en spelletjes. Praten en tekenen helpt immers tegen alles.

Boomstammenbedekte Loopgravenschuilkelder

~

Voor de jeugd zijn er meer actieve houdingen aan te nemen in het geval van een aanval. Bouw je eigen schuilkelder bijvoorbeeld. Het boek Nuclear War Survival Skills van Cresson H. Kearny staat in z’n geheel online. Leer alles over gammastralen, mangaten, ondergrondse ventilatieschachten en maak je eigen Kearny Stralingsmeter! Het boek stamt uit 1979, maar is ook vandaag nog actueel. En anders is het altijd nog leuk om door te bladeren. Wat dacht je van deze twee olijke meisjes? Het fotobijschrift luidt: “Twee niet-sportieve schoolmeisjes hebben in slechts 35,5 uur een vierpersoons Boomstammenbedekte Loopgravenschuilkelder in elkaar gezet, en dat terwijl ze last hadden van drie boomwortels.” Cresson Kearny is trots op ze!

Comfortabel

Je hebt je schuilkelder gebouwd en je kleine broertje zit er al in te tekenen. Nu moet jij er nog bij. Wat neem je mee? Het Amerikaanse Department of Homeland Security weet raad: schoon water in flessen, en mondkapjes om bacteriën tegen te gaan. Lucht, water en voedsel zijn natuurlijk van groot belang, maar Homeland Security heeft ook een lijstje met dingen die het leven in nood aangenamer maken. Als je alle achtendertig dingen ook daadwerkelijk in je rugzak weet te stoppen en in je schuilkeldertje weet te passen is zo’n oorlog lang niet zo ongemakkelijk meer.

~

De overlevingspakketten die in elke gangkast opgeslagen liggen zijn niet alleen handig in geval van oorlog, maar ook bij natuurrampen of het uitvallen van de elektriciteit. Let er alleen wel op, dat je elk jaar je pakket naloopt en kijkt of je survivalschoenen nog wel passen.

Hoe Herken Ik Een Terrorist?

Elke Amerikaan is dus voorbereid op wat er ook maar komen mag. De regering heeft hem kundig geïnstrueerd, niet alleen in hoe terroristen eruit zien en wat de gevaarlijke plekken zijn (de zogenaamde High Body Count Targets), maar ook door middel van cursussen geleerd hoe professioneel op te treden tegen terrorisme.

~

Hoe zit dat eigenlijk met de Nederlander? Heeft de overheid een handleiding tot het overleven van een oorlog voor haar burgers of moeten we onszelf zien te redden? Een zoekmachinetochtje naar ‘overlevingspakket’ leidt tot weinig anders dan lunchtrommeltjes voor stevige wandelingen. De term survivalkit wordt hier te lande ook slechts gekscherend gebruikt. Pas na lang zoeken vind je een outdoorshop waar je een echt pakketje kunt kopen. Wel handig, maar met zo’n setje watervaste lucifers, een zakmes en een draadzaag ben je er nog niet. En al helemaal niet ten tijde van oorlog.

Publiek?

Misschien dat de specialisten er meer vanaf weten. Maar ook bij landmacht, luchtmacht en marine is het bedroevend gesteld, niet alleen met de burgervoorlichting maar ook met de kwaliteit van de website.
Het Rode Kruis misschien, in nood toch vooral bekend van opvang in sporthal of tent. Even lijkt het de goede kant op te gaan als het Rode Kruis waarschuwt voor de gevaren van biologische oorlogsvoering. Maar dat valt tegen: “Het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC), erg gealarmeerd door deze ontwikkelingen, heeft een publieke campagne gelanceerd.” Voor meer informatie kunnen we terecht op de internationale website.

Ook de AIVD, voorheen bekend als de Binnenlandse Veiligheidsdienst, weet niet wat ik als burger kan doen om mij voor te bereiden op een oorlog. Wel hebben ze een brief aan prinses Margarita online. Het geeft maar weer aan hoe de prioriteiten in ons land liggen.
De Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst, waarvan ik niet eens wist dat die bestond, vertelt ook niets. Wel hebben ze daar, op een goed verborgen pagina, een overzicht van alle persberichten die gerelateerd zijn aan het onderwerp ’terrorisme’. Burgervoorlichting is niet te bespeuren.

Bamboebestek

~

Wil je toch ergens iets leren of zelfbescherming, zelfverdediging, zelfhulp en zelfredzaamheid? Dan moet je al je zelfredzaamheid zelf aanwenden en een reisje naar de Filipijnen boeken. Niet omdat daar na de recente bomexplosies voorbeelden te over zijn, maar omdat je op een geheel verzorgde reis een bezoek kunt brengen aan het Jungle Survivors Camp. “U krijgt een demonstratie in overlevingstechniek. (…) We gebruiken hier de lunch, uw maaltijd wordt gekookt in bamboe, uw bord en bestek wordt gemaakt van materialen die komen uit de jungle.”

Overleven

Het is droevig gesteld met wenken voor de Nederlander. Hoe moet hij overleven in tijden van oorlog en crisis? Waar moet hij heen, wat moet hij doen als de terroristen door de straten sluipen en de tuinhekjes vernielen?
Maar ach, het zal zo’n vaart ook wel niet lopen. Gelukkig zijn er nog genoeg sites met tips voor overleven wanneer het geen oorlog is. Op zee bijvoorbeeld, of tijdens examens, of als leraar voor een uitzinnige klas pubers. Het blijkt maar weer: overleven doe je elke dag. Daar is geen oorlog voor nodig.

Theater / Voorstelling

Pijnlijke vragen

recensie: Nationale Toneel - The Shape of Things

Een scherp dramastuk met pijnlijke vragen, lachwekkend en nog goed geacteerd ook. Dat is The Shape of Things van Neil LaBute, uitgevoerd door het Nationale Toneel. Het toneelspel liegt er niet om; het gaat hier om liefde, de waarheid, manipulatie, bedrog en kunst.

~

Daar staat ze, uitdagend als ze is: Evelyn (Anniek Pheifer). Ze is student aan de kunstacademie en heeft een oranje spuitbus in haar hand. Ze is vastberaden om in dit museum een beeld van een naakt mannenlichaam op te leuken met een oranje getekende penis, omdat deze verscholen is achter het schaamblad. En dan komt ze hem tegen. Hij, Adam (Vincent Linthorst), is een watje. Hij is verlegen en is bewaker in dit museum. Met moeite probeert hij haar ervan te weerhouden het beeld te bekladden. En dat mislukt. Als zij namelijk ergens haar zinnen op heeft gezet…
Na dit bizarre begin vormen de twee al snel een koppel. Dit verhaal krijgen we te zien in een andere kamer, waar we ook kennis maken met de overige twee spelers van dit gezelschap: de beste vriend van Adam, die gespeeld wordt door Mohammed Azaay en diens toekomstige vrouw Jenny (Pauline Greidanus).

Oenig

Op een eenvoudig toneel wordt de ene scène na de andere opgevoerd. En langzaam zien we die oenige Adam met zijn te grote bril, houthakkersjas en eenvoudig kapsel veranderen in een aantrekkelijke man. Het is de liefde van Evelyn waardoor hij opbloeit. En voor haar, of liever gezegd, met haar hulp laat hij zich een ander kapsel aanmeten, neemt hij contactlenzen, een andere jas en zelfs een neuscorrectie.

Contrast

Ook Jenny, die vroeger een oogje had op Adam, blijft zijn veranderingen niet onopgemerkt. Ze gaat twijfelen aan haar voorgenomen huwelijk. In tegenstelling tot Evelyn, die vastberaden is om haar doel wel te bereiken. De twee dames zijn duidelijk elkaars tegenpolen. De zelfverzekerdheid van Evelyn is de hele tijd van haar gezicht af te lezen, en de onzekerheid en simpelheid hoort bij Jenny. Het is jammer dat er net te veel nadruk ligt op dit contrast. Het was zo leuk geweest als Jenny ook een keer haar eigen mening klaar had, net als Evelyn. Dan was het wat natuurlijker geweest. Toch doet dat niets af aan de acteerprestaties van beide dames. Evenals dat van de heren. Ze zijn alle vier vrij jong, maar weten dit spel perfect te spelen.

Eindjes

Als het eind nadert en de spelers bijeen zijn om de presentatie op de kunstacademie van Evelyn bij te wonen, volgt de ontknoping. Geweldig hoe deze harteloze jongedame alle eindjes aan elkaar knoopt tijdens haar presentatie. Het publiek kan kreten van minachting niet onderdrukken. Hoe kon ze?
En dat is nou precies wat de schrijver wilde met zijn toneelstuk: een aantal pijnlijke vragen stellen. Hoe ver ga je in de kunst? En in de liefde? Hoe bereid ben je te veranderen voor de ander? En tegen welke prijs?

Klasse

The Shape of Things is een werkhuisvoorstelling en wordt gespeeld in verschillende ruimtes. Dat heeft wel iets van sfeer, iets verassend. En is zeker intiem. Net als LaButes vorige voorstelling Bash is ook dit stuk van grote klasse.

Boeken / Fictie

Zwagerman schrijft ‘on-Nederlands’ to the point

recensie: Het wilde westen: Nederland 2001-2003

And a revolution it was. In vijf woorden geeft Zwagerman kernachtig zijn mening over 2002 weer, in de inleiding van Het wilde westen. Het boek bestaat uit een selectie columns en artikelen rondom het ‘revolutiejaar’ 2002. Dat uiteraard niet alle belangrijke onderwerpen uit die periode behandeld worden geeft hij zelf al aan. Mij bekroop het gevoel dat Zwagerman niet voor niets nú deze bundel heeft uitgegeven. Het lijkt erop dat hij daadwerkelijk een tijdperk wil afsluiten.

~

Het wilde westen. Een opmerkelijke titel voor een boek over Nederland. Is het in het afgelopen jaar dan zo rumoerig geweest in ons vertrouwde kikkerlandje? Volgens Zwagerman wel. Het gebruik van een cliché als ‘ons vertrouwde kikkerlandje’ gaat dan ook niet meer op naar zijn mening. Uit het gelijknamige hoofdstuk blijkt al gauw waarom. Wie herinnert zich niet de Daimler waarin Pim Fortuyn rondreed? Wie herinnert zich niet Tom Holkenbergs – ‘on-Nederlands’ goede – remix van ‘A little less conversation’ van Elvis? Massale rouw om overleden publieke figuren en dance-feesten waar duizenden bezoekers op af komen, zijn gemeengoed geworden in Nederland, zo signaleert Zwagerman. ‘On-Nederlands’ is alles buitenproportioneel aanpakken. Juist dat is ‘Typisch Nederlands’ geworden. Welkom in het wilde westen.

Politiek

To the point, een typering goed van toepassing op de columns van Zwagerman. Met een kritische blik bekijkt hij recente gebeurtenissen en plaatst ze in een cultuur(historisch?) perspectief. De verwikkelingen in de aanloop naar 2002, in het jaar zelf en de nasleep in 2003 hebben veel mensen stof tot nadenken gegeven. Klaarblijkelijk behoorde de schrijver zelf ook tot deze groep. De moord op Pim Fortuyn, de opkomst en neergang van de LPF en de daaropvolgende politieke ommezwaai van korte duur. Veel van de onderwerpen uit Het wilde westen raken aan de politiek.

Gewoon zichzelf

~

Zwagerman is de verwondering hierover echter voorbij. In plaats van deze reactie, die bij veel Nederlanders vorig jaar te ontwaren was, denkt hij een stapje verder. In plaats van als een kip zonder kop te ageren en te reageren, zoals veel Nederlanders het afgelopen jaar, ziet hij grotere lijnen. Het lijkt erop alsof Nederland uit een rustige slaap wakker werd. Mondig werden we en ineens spuiden we onze mening breed. Of zoals Zwagerman het typeert: De Nederlander anno nu: een opgefokt in het rond schreeuwende niksweter die luidkeels en geërgerd ‘gewoon zichzelf is’ […]. Youp van ’t Hek was zichzelf, Hanneke Groenteman was zichzelf, maar vooral Pim Fortuyn was zichzelf. Deze nieuwe typische Nederlander werd gevolgd als zijnde de nieuwe Messias.

Het stokpaardje van Zwagerman – porno – is ook in dit werk aanwezig. Deze keer in de vorm van Anita Witzier. Het voegt op het eerste gezicht weinig toe. Dat Madonna met Sex een groot publiek kennis liet maken met de seksuele counterculture weten we nu wel en Camille Paglia’s pleidooi voor de porno kennen we nu wel. Het feit dat Anita Witzier prijs stelt op porno van bovenmodale kwaliteit is eigenlijk amper interessant en nauwelijks opmerkzaam te noemen. Bij nader inzien is het einde van het hoofdstuk Kleine apologie van de porno interessanter. Zwagerman maakt melding van een ontstaan klimaat, waarin de dame met de hardepornobanden en het meisje met de zweep zullen worden veroordeeld als onbeschaamd en onbeschaafd. Hiermee slaat hij de spijker recht op zijn kop.

Een afgesloten tijdperk

De restauratie van de porseleinkast is het laatste hoofdstuk van het boek, waarin Zwagerman het hernieuwde politieke evenwicht na de verkiezingen van afgelopen januari als dusdanig typeert. Een collectieve lichte ontvlambaarheid vormt tegenwoordig in belangrijke mate onze nationale identiteit. Een tactisch einde. Wat zou de reden zijn geweest om juist nú deze selectie columns uit te geven? Misschien omdat Zwagerman, ongeschreven, er net als ik van overtuigd is dat er een periode afgesloten is? Ik denk het wel.

Flapdrollen

Internationale politiek staat weer hoog op de agenda, waardoor binnenlands gemorrel al snel triviaal wordt. Nederland lijkt weer ‘ons vertrouwde kikkerlandje’ te worden. De LPF is grotendeels uitgespeeld en daarmee zijn ook de ‘flapdrollen’ en ‘schijtlullen’ veelal uit de politiek verwijderd. Is er nog sprake van een revolutie, van een huftercultuur? Toen ik Het wilde westen las, leek het er even niet meer op. Naast mij in de trein begonnen namelijk twee volstrekt onbekenden een vriendelijk gesprek. Dat zie ik bij de O.K. Corral nog niet zo snel gebeuren.

Film / Films

Analyze That

recensie: Analyze That

Een vervolg op een film is meestal geen succes, een enkeling uitgezonderd. Zo ook Analyze That, het vervolg op Analyze This. Was het eerste deel nog grappig en redelijk origineel, in deel twee is dat niet meer het geval.

~

Analyze That borduurt voort op hetzelfde idee van This, zonder ook maar de moeite te nemen om verrassend uit de hoek te komen. Zelfs de grappen komen bekend voor. Daar staat tegenover dat er dit keer wel meer actie in voorkomt. Maar dan moet maffiabaas Paul Vitti (Robert DeNiro) wel eerst de gevangenis uitgeholpen worden…

Ergernis

~

Daar roept hij de hulp van zijn psychiater Dr. Ben Sobel (Billy Crystal) voor in. Vitti is de weg kwijt en zingt voortdurend liedjes uit West Side Story, iets wat overigens wel grappig is. Hij wordt vrijgelaten op voorwaarde dat hij door Sobel wordt begeleid en in de gaten wordt gehouden. En laat Sobel hier nou helemaal niet op zitten te wachten, gezien zijn vorige ervaringen met deze patiënt. De FBI weet hem echter zo onder druk te zetten dat hij de maffiabaas meeneemt naar zijn huis. Dit tot grote ergernis van zijn vrouw Laura (Lisa Kudrow), die keer op keer in staat lijkt te zijn om de relatie te verbreken.

Rechte pad

Met de komst van Vitti staat Sobels leven helemaal op zijn kop en niets lijkt meer te lukken. Ook lukt het Vitti zelf niet om op het rechte pad te komen en een normaal baantje te houden. Wel wil hij echt in therapie bij Sobel. Hij verzekert de psychiater dat hij hem niet meer in gevaarlijke complotten zal meeslepen. Sobel wil hem geloven. Maar dan raakt hij samen met Vitti ineens betrokken bij het overvallen van een goudtransport.

Analyze Them

Het is maar goed dat de film slechts anderhalf uur duurt. Het is precies lang genoeg om de film als “vermakelijk” te betitelen dankzij de actiescènes tijdens de film, al zakt de spanningsboog zo hier en daar wel een paar keer in. Billy Crystal en Robert DeNiro zijn wel weer aan elkaar gewaagd, maar laten we in ieder geval hopen dat er niemand op het idee komt er een trilogie van te maken, want de vraag is of er nog iemand zit te wachten op een Analyze Them

8WEEKLY

Daredevil

Artikel: Daredevil

De superheldenfilms zijn de laatste tijd niet van de lucht. Dit jaar staan bijvoorbeeld X-Men 2, The Hulk en Daredevil in de planning. In de koker zitten dan nog Captain America, Spiderman 2, Batman en Batman vs. Superman. Een nieuwe film, een nieuwe game, dus kon ik me gaan inleven in de belevingswereld van Daredevil, de blinde advocaat/superheld.

~

Daredevil is dan wel blind, maar dit heeft al zijn andere waarnemingsvermogens verscherpt. Daarnaast beschikt hij over een soort innerlijke radar die hem als een zesde zintuig bijstaat in het gevecht tegen de Bad Guys. In dit spel moet Daredevil een flink aantal boeven in elkaar trimmen en regelmatig een stage-boss verslaan. We hebben hier dan ook, weinig origineel, met een ouderwetse beat ‘m up van doen. Nou kan dat best leuk uitvallen; Jackie Chan was bijvoorbeeld best een aardig spel.

Belediging

~

Het beeld ziet er al meteen bedroevend saai uit. Games als Mortal Kombat DA en Driver II hebben laten zien waartoe de GBA in staat is. Daredevil is opgebouwd uit een flink stel ondermaatse graphics, die eruit zien alsof ze uit de jaren 80 komen. Het is te vergelijken met bijvoorbeeld de hele oude versie van Spiderman op de PC, en dan ben ik nog heel positief. Dit kan dus echt niet meer, en is een belediging voor de capaciteiten van de GBA.

NES graphics

Het spel zelf is ook vrij weinig bijzonder. Daredevil doet zijn ding, maar veel meer dan meppen, klimmen en springen valt er niet te doen. De radar van Daredevil kan soms handig zijn om hinderlagen te doorzien, maar voegt niet zoveel aan het spel toe als de uitgever suggereert. Jammer, want in een karakter als Daredevil had best een hele leuke game gezeten. Nu moet de speler het doen met een spel van NES kwaliteit, behoorlijk achterhaald dus.

Conclusie

De conclusie zal u dus niet verrassen: Daredevil is zeer matig. Alleen verstokte Marvel-fans die alles van hun helden willen verzamelen, schieten hier mogelijk iets mee op. Gamers hebben alles wat dit spel biedt al vaker en veel beter gezien. Kan ik dan echt niets positiefs melden over dit spel? Nee, eigenlijk niet dus.

Muziek / Album

Zalig zijn de armen van geest

recensie: At The Close Of Every Day

At The Close Of Every Day (ATCLOED). Een Nederlands multi-instrumentalistisch componistenduo dat met het debuutalbum Zalig Zijn De Armen Van Geest en een zeer geslaagd optreden op Noorderslag 2003 van zich doet spreken. Axel Kabboord (This Beautiful Mess) en Minco Eggersman (Rollercoaster 23) streven naar eigen zeggen een nieuw soort ‘nachtmuziek’ na: korte, schetsmatige, bijna kinderlijk naïeve liedjes vol dromerige zang. Feit is dat de nummers van ATCLOED zelden langer dan 3 minuten duren en niet van overdreven veel compositorische diepgang getuigen, maar ATCLOED is vooral hele zwaarmoedige, ontroerende en bedrukkende muziek. Zalig Zijn De Armen Van Geest staat bol van de emotie.

~

Er mag gelachen worden!

Een aantal dingen valt meteen op aan Zalig Zijn De Armen Van Geest. Allereerst de schitterende hoes, die de bedroevende sfeer van dit album perfect weergeeft. Intens weemoedige composities als The Drive-Way ademen een zelfde grafstemming als de album-layout uit. Deze indruk wordt versterkt door opbeurende teksten als death… is the cold breeze in my neck aan de binnenkant van de hoes.
Enig kritiekpuntje: er mag gelachen worden hoor! Ten tweede, dat het debuutalbum van ATCLOED zowel instrumentale als Nederlands-, Engels- en Duitstalige nummers bevat. Nog nooit zo’n bonte verzameling tracks op één plaat gezien! En ten derde de albumtitel. Bedoelen Kabboord en Eggersman dat mensen hun gevoel wel eens boven de ratio mogen laten prevaleren? Wellicht. In ieder geval staat Zalig Zijn De Armen Van Geest bol van de emotie.

Binnensmonds mompelend

~

De zwaarmoedige, bijna bedrukkende sfeer op Zalig Zijn De Armen Van Geest blijkt gelijk uit The Sound Of Someone Watching Me, dat volgt op het instrumentale openingsnummer Hemelsblauw. Wat een pessimisme, heerlijk! Een nummer dat, zeker in combinatie met fatalistische teksten als it’s a perfect way to end it all, behoorlijk naar de keel grijpt. Geen voer voor mensen die aan het spoor wonen.
De grafstemming wordt verder versterkt door de bijna binnensmonds mompelende zang van Kabboord. Bij vlagen onverstaanbaar. Een bezwaar? Integendeel. De composities staan centraal op Zalig Zijn De Armen Van Geest. Dit blijkt wel uit de vele instrumentale stukken op dit album. Bovendien stellen de teksten van Eggersman inhoudelijk toch al weinig voor. Het bijna mompelende stemgeluid versterkt de flowers and sunshine-stemming eerder.

Kenniseconomie

Daarnaast bevat het debuutalbum van ATCLOED gewoon een aantal ijzersterke songs. Het instrumentale, uiterst melodieuze The Glory Of Ignorance valt onmiddellijk in positieve zin op. Echt een meesterlijke compositie. De titel van dit nummer ligt overigens geheel in lijn met de albumtitel. Is dit wederom een directe aanval op onze kenniseconomie? In ieder geval bevat Zalig Zijn De Armen Van Geest een aantal uitstekende nummers om het jachtige bestaan van tegenwoordig voor drie minuten te ontvluchten. Wellicht dat Kabboord en Eggersman dit met ‘nachtmuziek’ bedoelen. Daarnaast lopen de instrumentale nummers Dealing With Hatred en Weltschmerz Konzept in de gaten. Eveneens wonderschone composities. Bij de door vocals begeleidde nummers springen The Sound Of Someone Watching Me, In The Light I Wrap My Tears en vooral Lower World eruit.

Originaliteitprijs

De onmiskenbare zwakkenbroeders op dit album zijn, naar mijn mening, The Drive-Way en de titelsong Zalig Zijn De Armen Van Geest. Laatstgenoemde nummer komt op mij over als een wanhopige poging een originaliteitprijs in de wacht te slepen, maar deze truc gaat jammerlijk teloor! The Byrds wisten immers al in de jaren ’60 dat bijbelteksten, zoals in Turn! Turn! Turn! (To Everything There Is A Season), hoge ogen kunnen gooien kunnen in de hitlijsten.

Status

ATCLOED levert met Zalig Zijn De Armen Van Geest een – voor Nederlandse begrippen – geweldig album af. Lang niet alles op het compositorische en tekstuele vlak is even geniaal, eerlijk is eerlijk. Maar Kabboord en Eggersman bewijzen als componistenduo een aantal ijzersterke songs te kunnen produceren. Zwaarmoedig, ontroerend, bedrukkend, maar overweldigend mooi. Natuurlijk veel te experimenteel om door te kunnen breken voor een breder publiek, maar een album dat in beperkte kring aanzienlijke status kan verwerven. Zalig Zijn De Armen Van Geest wordt tevens in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Scandinavië gelanceerd. Wie weet slaagt die originaliteittruc daar wel…

Zalig Zijn De Armen Van Geest

Zalig zijn de armen
Van geest doch rijk van hart
Hongeren en dorsten
Naar gerechtigheid
Verzadigd worden zij
Zachtmoedig als zij zijn
Het aardrijk wordt door hen beërfd

Zalig zij die treuren
Want zij vinden troost
Niet de weg versmaden
Met moeit’ en smart bedekt
Verblijdt u en verheugt u
Want uw loon is groot
Hier en in het hemels koninkrijk

(teksten: Minco Eggersman, At The Close Of Every Day, 2002)

Links

At The Close Of Every Day
Blue Sub Records

Muziek / Album

Nickelback II

recensie: Theory of a Deadman

Chad Kroeger is vorig jaar uitgegroeid tot een absolute wereldster, mede dankzij de megahit How You Remind Me die hij scoorde met zijn band Nickelback. Ook het album Silver Side Up deed het vooral in thuisland Canada en de Verenigde Staten bijzonder goed. Hetzelfde scenario speelt zich nu af voor de eveneens Canadese Tyler Connolly met zijn band Theory of a Deadman.

~

Connolly speelde al gitaar op Kroegers wereldhit Hero, afkomstig van de Spider-Man-soundtrack en Theory of a Deadman leverde met Invisible Man tevens het B-kantje van diezelfde single. Kroeger was daarbij ook nog zo aardig om het titelloze debuutalbum van de band te co-produceren.

Kleine broertje

Het lijkt oneerlijk om bij voorbaat te beweren dat Theory of a Deadman meelift op het succes van Nickelback, totdat je de single Make Up Your Mind hoort. Dan is het na één luisterbeurt volkomen geoorloofd om een dergelijk statement te maken. Dit nummer is gewoonweg een schaamteloze remake van de eerder genoemde Nickelback-kraker How You Remind Me.

~

Ook op de rest van het album klinkt de band als het kleine broertje van Chad Kroegers succesvolle gitaarmachine. Misschien had hij een iets kleinere vinger in de pap moeten hebben,want Theory of a Deadman klinkt eerder als een uit de kluiten gewassen hobbyproject dan als een volwaardige band. Een hobbyproject dat ongetwijfeld behoorlijk aan de weg zal gaan timmeren, want dat een dergelijke formule succes heeft is inmiddels wel bewezen.

Oercommerciële postgrunge

Theory of a Deadman maakt stevige oercommerciële postgrunge, met harde gitaren, ruige zang en natuurlijk hier en daar een onvermijdelijke ballad. De productie is prima en de nummers zijn technisch perfect uitgevoerd. Deze plaat stijgt echter in artistiek opzicht geen moment boven de middelmaat uit. Theory of a Deadman weet zelden te verrassen en de spanning is gedurende de gehele (met zesendertig minuten relatief korte) luisterbeurt, minimaal.

Live

Eigenlijk precies hetzelfde verhaal als bij Nickelback. Wie heeft genoten van Silver Side Up zal ook met deze plaat van Theory of a Deadman waar voor zijn geld krijgen. De band staat garant voor stevige ongecompliceerde hardrock, op tournee ongetwijfeld ondersteund met een energieke live-show.

Om de lijn met Nickelback nog even door te trekken, lijkt een Lowlands optreden lang niet uitgesloten. Dan moeten de heren echter niet Make Up Your Mind vier keer opnieuw inzetten, wat grote broer Nickelback vorig jaar wel flikte met hun wereldhit. Laat er dan op dat gebied maar enig onderscheid bestaan.

Theory of a Deadman staat op 26 maart in 013 Tilburg en op 30 maart in Paradiso Amsterdam.

Links

theoryofadeadman.com

Muziek / Achtergrond
special:

Homo’s, koddigheid en Prestige: Het Songfestival

Zaterdag 1 Maart is het weer zo ver. Vele muzikale kandidaten zullen dan op TV uitmaken wie de beste is. We hebben het nu niet over aflevering zoveel van Idols, maar de finale van het nationaal songfestival. Een bijna jaarlijks terugkerend festijn dat vooral op een grote fanbase uit de homo hoek kan rekenen. Wie mag ons landje gaan vertegenwoordigen in Riga? De voorronden zijn vorig jaar afgerond, en ik zal voor de finalisten eens grondig analyseren.

~

1) Mango Nuts: Time to party

Het zestal Mango Nuts brengt met ‘Time to Party’ een aanstekelijk shownummer, en is daarmee en leuke opener voor de avond. En dat is ook in hun nadeel, want als de groep met dit feestnummer als laatste had mogen optreden waren ze een kanshebber geweest. Nu kan de kijker het feestelijke gevoel tijdens de volgende nummers rustig laten bezinken, om vervolgens op iets anders te stemmen. Het nummer mag dan wel vrolijk zijn, deze Nederlandse ‘Village People’ missen uiteindelijk de vocale diepgang om het echt te gaan maken in Riga.

2) Mary Amora: Somewhere by the river

Mary begon in de voorronde haar nummer met een soort krols kattengeluid. Ze trok vervolgens goed bij, en wist mede door gebrek aan concurrentie de eerste voorronde te winnen. Haar lied is zo’n typisch songfestivalnummer, en als Mary haar normale kunnen vertoont is het allemaal niet onaardig. Helaas voor Mary zullen er straks in Riga nog tien van dit soort liedjes aanwezig zijn. De kans is groot dat daar kandidaten tussen zitten met meer talent. In de Nederlandse finale is ze op haar best een middenmoter.

~

3) Bert Heerink en Manou: Blue skies are for free

De VVD wilde Jip en Janneketaal? Heerink is met zijn ‘Blue skies are for free’goed op weg, maar dan wel in het Engels. Het nummer is zo belachelijk simpel, het is bijna niet te geloven! Een Engelse peuter kan het op een regenachtige dag op de achterbank van de auto bedenken. Toch is dit nummer een geduchte outsider, Heerink en zijn Hippie’s wisten de finale te halen via de publiekskeuze, en liggen dus kennelijk goed bij de kijker. Het simpele Engels valt ons Nederlanders misschien niet op, maar in Riga staan we hiermee dus gewoon voor lul.

4) Gordon: I’ll be your voice

Drie voorrondes lang was ik het redelijk met de jury eens, en toen kwam in voorronde vier Gordon langs. Met een totaal kleurloos nummer kreeg hij een record aantal punten van de ‘vak’ jury, en daar snap ik nog steeds helemaal niks van. Toegegeven, Gordon brengt ervaring mee, en de kalmte waarmee hij op het podium stond onderscheidde hem wel van de rest, maar het nummer was dus echt niets. Gezien de bekendheid van Gordon en het feit dat het publiek de winnaar bepaalt in de finale, is Gordon behoorlijk favoriet. Maar mensen, kijk niet op als in Riga dit nummer de eerste 15 niet haalt. Hier wint Gordon door zijn nationale bekendheid, buiten de landsgrenzen gaat dat niet op. Sluit de ogen, luister naar het nummer, en zie in dat het totaal zoutloos is.

5) Esther Hart: One more night

~

Esther heeft in zowel Engeland als Nederland de finale weten te halen, maar koos uiteindelijk om voor Nederland mee te doen. Een slimme keuze, want met One more night heeft Esther een goed nummer in handen. Een niet onaantrekkelijke blonde dame met een lekker swingend nummer. Dit is zo’n combi waaraan je ziet dat het goed zal gaan, daar in Riga. Esther zou daar zeker bij de eerste acht kunnen komen. Dan moet ze eerst wel de landelijke finale winnen, maar ook hier is ze één van de favorieten.

6) Ebonique: Heatwave

Nog zo’n staaltje van verstandsverbijstering van de jury. Hun argument voor het aanwijzen van een winnaar was steeds: “we zoeken iemand die hoog kan eindigen in Riga”. Dit nummer blijft de internationale kijker net zo lang bij als een Brinta-ontbijt. Je zet het voor, je kauwt het weg, en je denkt er totaal niet meer aan. De dames doen hun dansje, het zit allemaal glad en gelikt in elkaar, en toch zal het niet winnen. De dames waren in hun voorronde het laatste nummer, en dat voordeel hielp ze de finale in. Kandidaat voor de top 3 in de Nederlandse finale, maar geen winnaar.

7) Arwin Kluft: Turiddu

~

Mijn persoonlijk voorkeur gaat uit naar het Italiaanse Turiddu van de gewoon Nederlandse Arwin. Het nummer combineert de klassieke operastem van Arwin met een wat moderner muzieksoort, het zogenaamde cross over-verschijnsel. Het nummer ging uiteindelijk door via de publieke voorkeur. Aangezien het publiek ook nu weer de winnaar bepaalt maakt Arwin een redelijke kans om de top drie te halen. Ook het feit dat hij als één van de laatsten mag optreden kan in zijn voordeel zijn. In Riga is hij in elk geval anders genoeg om op te vallen. De man heeft sowieso de beste stem van alle kandidaten. Kippenvel.

8) Zooom: Boogie

K3, maar dan net even iets anders. De deelnemers van aflevering één waren allemaal zo ondermaats, dan kan zelfs een koddig nummer als ‘Boogie’ er nog tussendoor glippen. En het moet gezegd, het nummer blijft redelijk lang in je gedachten zitten. De dames missen echter diepgang en talent, en daarom dicht ik hun niet echt veel kansen toe, temeer daar de concurrentie nu velen malen groter is in vergelijk met voorronde één. Mogelijke kandidaat om laatste te eindigen.

De voorronde in zaterdag om 20.25 op Nederland 2, de presentatie zal in handen zijn van Loes Luca. Kandidaten, veel succes.

Film / Films

Solaris

recensie: Solaris

Andrei Tarkovsky is waarschijnlijk onbekend voor het gros van het Nederlandse bioscooppubliek. Toch is hij een grootheid in de wereld van de cinema. De Rus maakte in zijn toch redelijk korte leven (hij werd 54) voornamelijk spirituele, zeer alternatieve films. Veelal richtte Tarkovsky zijn zinnen op de innerlijke mens. Hij fascineerde zich over de menselijke persoonlijkheid. Perfect in het rijtje films van deze man paste Solyaris uit 1972, gebaseerd op het boek van Stanislaw Lem uit 1961.

~

Terug naar het heden. Steven Soderbergh probeert aan zijn al imposante rijtje voltreffers (Out Of Sight, Traffic, Ocean’s Eleven) nu een remake van Tarkovsky’s klassieker toe te voegen. Een rare stap zou je zeggen en eerder weggelegd voor bijvoorbeeld David Lynch. Toch durfde hij het project aan en schreef tevens het script voor de film.

Geen flauw idee

~

George Clooney speelt de rol van Chris Kelvin, een psycholoog die opgeroepen wordt om naar het ruimteschip Solaris af te reizen om te bekijken wat daar aan de hand is. Een verontrust bemanningslid vertelt in een video-oproep dat geen enkel van de bemanningsleden weg wil van Solaris en dat de situatie erger wordt. Kelvin heeft geen flauw idee, net als de lezer van bovenstaand stukje, wat er in godsnaam aan de hand is op Solaris, maar stemt toe met de uitnodiging en reist af naar het ruimteschip.

Bloedsporen

Eenmaal aangekomen ziet hij ten eerste bloedsporen en ten tweede de meeste verwarde man die je ooit zult tegenkomen. Zijn naam is Snow en hij is de belichaming van de chaos die heerst op het schip. De paranoïde gezaghebber Gordon is tevens nog aanwezig. Maar Kelvin merkt al snel dat zij niet de enige aanwezigen personen zijn op het rare Solaris. Al snel volgen de hallucinaties waar de anderen ook last van hebben. Hij krijgt visioenen van zijn vrouw (Natascha McElhone).

Allesbesturend orgaan

Het verhaal van Solaris is mysterieus tot en met, maar tevens ook oersaai. Ik wil de film niet in één zin totaal afkraken, want Solaris heeft ook zijn pluspunten. Vooral de onderliggende gedachte van de Poolse schrijver Lem is geweldig. Hij bedacht Solaris met een bewuste parallel naar God, een allesbesturend orgaan dat mensen kan maken, en het innerlijk kan manipuleren zoals Hem dat schikt. Soderbergh laat in Solaris veel van dat principe terugkomen en het einde van de film is hier de absolute sleutel in.

Geduld

De acteerprestaties van George Clooney en Natascha McElhone zijn bewonderenswaardig te noemen, maar Soderbergh heeft het verzuimd om het verhaal op tempo te houden wat jammer is en zorgt dat je eigenlijk teveel geduld moet opbrengen dan gewenst is. Voor de mensen die dit wel hebben en houden van films die je aanzetten tot nadenken is Solaris een duidelijke aanrader.

Film / Films

The Ring

recensie: The Ring

“Before you die, you see the ring”. Dat is de mysterieuze tagline van de nieuwe film van Gore Verbinski (The Mexican). Met veel bombarie is deze film de Amerikaanse bioscopen ingeluid als zijnde de engste film sinds The Exorcist. Dit trucje flikt de Amerikaanse industrie wel vaker, met gevolg dat je gewoonweg teveel verwacht van zo’n film. Denk bijvoorbeeld aan Gangs of New York die ingeluid werd door (omgekochte?) critici die de film een bestempelden als één van de tien beste films ooit. Dat kan alleen maar tegenvallen.

~

Maar goed – terug naar The Ring. Centraal in het ietwat onwerkelijke verhaal staat een videoband. Maar niet zo maar één: na het bekijken van de obscure tape vol enge beelden krijgt de kijker de telefonische boodschap dat hij of zij nog een week te leven heeft. Aan het begin van de film vertelt een meisje dit aan haar vriendin als ze op bed zitten te kletsen. Haar vriendin trekt wit weg, omdat zij inderdaad zo’n telefoontje heeft gekregen nadat ze een rare videoband had gekeken. En dat was zeven dagen geleden. Het kampvuur-verhaal zal toch niet echt waar zijn? Maar niks blijkt minder waar: ze sterft nog dezelfde avond, samen met de vrienden met wie ze de band had gekeken. En allemaal op hetzelfde tijdstip.

Nee, niet doen!

~

Rachel Keller (Naomi Watts, Mulholland Drive) is een journaliste die op onderzoek uitgaat na het horen van dit verhaal. Tevens bekijkt ze – tijdens een onvervalst “nee, niet doen!!”-moment – de videoband zelf en krijgt tevens het telefoontje. Ze ontrafelt langzamerhand de identiteit van de makers van de band, en daarmee ook het mysterie. Niet zonder zelf last te krijgen van de bijwerkingen van het kijken van de videoband. Hallucinaties en enge dromen, allemaal even afschrikwekkend.

Open einde

Het verder vertellen over het plot zou zonde zijn voor diegene die de film nog niet gezien hebben. Het beste is om The Ring, net als een Sixth Sense of Mulholland Drive, gewoon in te gaan zonder dat je er al teveel van weet. Daarmee ook hintend naar een einde wat bijzonder verrassend is en veel open laat voor eigen invulling.

Onrealistisch

The Ring stelt niet teleur. De vergelijking met The Exorcist gaat wat ver, maar The Ring is op momenten doodeng, terwijl op andere momenten het detective-verhaal de overhand heeft. Op zich niet erg, maar het mysterie neemt een groot deel van de film in en Verbinski laat hier de aandacht wat verslappen. Het concept van The Ring is leuk bedacht, maar het blijft een onrealistisch idee dat beter uitgewerkt had moeten worden om de kijker er van te overtuigen dat deze zaken wel degelijk kunnen gebeuren.

Toch levert Verbinski zijn beste werk tot nu toe af. De eerste 20 minuten van The Ring zijn ontzettend boeiend, het uur daarna is wat minder, maar de film sluit af met een gruwelijk enge climax.