We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Hilarisch en mooi in eenvoud
Op de hoes staat in grote letters: “Ongecensureerd, bevat grof taalgebruik”. Op het eerste gezicht doet de DVD van het tweede seizoen van de bekende MTV-serie The Osbournes overdreven aan. De eerste indruk die gemaakt lijkt te moeten worden is dat de familie uitspat in grofheid en asociaal gedrag. Natuurlijk is dat niet geheel uit de lucht gegrepen, maar het is volgens mij niet wat de serie interessant maakt. Dat zit hem eerder in de dingen die “heel normaal” verlopen binnen het door camera’s gevolgde gezin.
~
Ozzy mist de drank. Hij heeft zichzelf en vrouw Sharon beloofd om alcohol niet meer tot zich te nemen en we zien hem dan ook een aantal afleveringen lang worstelen met zijn afhankelijkheid van de drank. We zien hem op het podium staan, wankelend, meer een oude man dan een spetterende rockster. Zeker als zijn vrouw Sharon aan darmkanker blijkt te lijden, stort de voormalige zanger van Black Sabbath bijna in. Zijn manager houdt hem overeind tijdens de concertreeks Ozzfest, waarvan de man zelf het middelpunt is. Ozzy moppert en is ontevreden: ook deze rockster is een verrassend normaal mens. Intussen heeft dochter Kelly een hitje behaald met de Madonna-cover Papa Don’t Preach en is zoon Jack de entertainer die van tijd tot tijd voor enige practical jokes zorgt. Mama Sharon zit thuis of wordt in een kliniek aan haar kanker geholpen. En het gezin leeft door, net als miljoenen gezinnen op de wereld.
Heldere verhaallijn
~
Ozzy translator
Zoals al eerder gezegd is de eerste indruk van de box erg jolig. Ook de vormgeving van de menu’s lijkt er vooral op gericht het melige publiek te trekken. Dit is echter wel mooi uitgewerkt en de DVD staat bol van de extra’s. Zo is bij acht afleveringen commentaar van de familie zelf opgenomen en zit er bij elke aflevering een Ozzy translator waarmee ook het gemurmel van de oude rocker te vertalen is. Tevens staan er nog 15 extra clips op die tijdens het snijden van de serie verloren zijn gegaan, plus een aantal games op en ga zo maar door.
Elegante middelvinger
Ik persoonlijk vond het een genoegen om naar de familie Osbourne te kijken. Sharon is de spil waar de familie om draait. Kelly is verwend en Jack ook, maar beiden zijn toch door de aanwezigheid van Sharon redelijk normaal gebleven. Ozzy is een held en zal dit ondanks zijn lichamelijk aftakeling altijd blijven. De scène waar hij een vuurtje op het strand bouwt en vervolgens de golven begint uit te schelden dat ze zijn vuur uitmaken is briljant. Overigens moet me wel van het hart dat de box niet echt ongecensureerd is, zoals levensgroot op de voorkant staat. Het grote aantal keer “fuck” is niet weggebliept, maar zodra een meisje haar elegante middelvinger opsteekt, of Ozzy zijn overjarige achterwerk aan het publiek toont is dit wel degelijk weggeveegd. Wat mij betreft hoef je in het liberale Nederland een dergelijke fysieke omgangstaal niet weg te vegen, dat vestigt er alleen maar de aandacht op.
The Osbournes: the 2nd Season
Jaar: 2024Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Depressief in perspectief
Max Payne is op onze redactie altijd een aardige bron voor onrust en discussie. Is deze game een geweldig stukje innovatieve software, of een flashy special effectje met een veel te beperkte speelduur? In elk geval heeft de game een flinke schare fans. Deze groep was dan ook zeer achterdochtig toen de GBA-versie van deze shooter werd aangekondigd.
~
Fatalistische Max
Het verhaal is redelijk simpel. Vrouw en kind worden door junkies vermoord, en de getormenteerde Max zint vervolgens op wraak. Het verhaal van de game is zoals iedere film noir redelijk depressief en fatalistisch, en op de PC kwam deze stemming perfect over. Dit is toch iets waar de GBA wat op tekort schiet. Eerlijk gezegd kon het verhaal van de zielige Max in deze game net zoveel schelen als de prijs van bloemkolen bij de supermarkt. Het filmische van de game is gewoon verdwenen, en dat maakt het één en ander allemaal wat afstandelijker.
Conclusie
De game zelf is op zich redelijk vermakelijk, maar de hele opzet begon me na een uurtje stierlijk te vervelen. De game is niet bijster groot. Nou was dit op de PC niet zo’n probleem, want daar kreeg je grafische pracht en praal voor terug, overgoten met het idee van een interactieve film. Op de GBA moet de gamer dit dus ontberen, en dan krijg je wat mij betreft een game voor de pure liefhebber. De gemiddelde gamer zal eerst een half uur zitten te vloeken over de controls, en vervolgens de game sowieso wat saai vinden. Koppel daar ook nog eens aan vast dat de game een vrij lagereplay waarde heeft, en dan zal de conclusie duidelijk zijn: voor mij hoeft dit niet.
Trivial Pursuit: Take Away & Hapklaar
Trivial Pursuit, wie is er niet groot mee geworden? Het spel – ook bekend als Triviant – is, net als Monopoly, Risk en Stratego, zo’n spel dat iedereen wel eens heeft gespeeld. Maar in de auto of trein is een potje Trivianten echter bijna niet te doen. Daar heeft Hasbro nu de oplossing voor gevonden: de Take Away & hapklaar-versie.
~
In deze set treft de consument de volgende dingen aan: een dobbelsteen met alle categoriekleuren, een set vragenkaarten en een mooi plastic bewaardoosje. Het doel van deze set is tweevoud. Eerst en vooral kun je de set natuurlijk gebruiken als aanvulling op het grote Trivial Pursuitspel. Maar zoals de inleiding al aangeeft, kun je met deze set ook gewoon een zelfstandig spel spelen.
Kaartjes scoren
Het spel is eigenlijk ontzettend simpel uit te leggen. Je gooit met de dobbelsteen en beantwoordt de vraag op het kaartje dat bij de kleur hoort. Heb je één vraag goed, dan gooi je opnieuw. Heb je een tweede vraag goed, dan mag je dat kaartje houden. Heb je daarna ook de derde vraag goed, dan mag je dus ook dat kaartje houden. Heb je het fout, dan is de andere speler aan de beurt. Wie het eerst zes kaartjes heeft, wint het spel. Maar voor je kaartjes kan gaan scoren, moet je dus minstens één vraag goed hebben.
Cryptisch
De vragen zijn van een wisselend niveau. Het jammere vind ik dat men te vaak heeft gekozen voor de zogenaamde cryptische omschrijvingen. Dan krijg je in de vraag ook automatisch een hint naar een antwoord mee. Toen ik voor het eerst Triviant speelde, waren de vragen van een afgewogen niveau: jong en oud konden ermee uit de voeten. Ook de onlangs uitgekomen jubileumversie van het spel was erg goed. Maar de vragen in deze set zijn of veel te moeilijk, of gewoonweg te makkelijk door de cryptische hints.
Gemengde gevoelens
Als je vaak Triviant speelt, raak je sneller door je kaartjes heen dan je aanvankelijk dacht, en dan is zo’n aanvulling best aan te raden. Ook het idee om gewoon een klein minispel om de vragenkaartjes heen te bouwen kan ik best toejuichen. Alleen de vragen laten mij een beetje met gemengde gevoelens achter.
Nederlandse stemmen in het Engelse Delft
Scarlett Johansson is op dit moment een van de meest gevraagde actrices in Hollywood. Deze 19-jarige Amerikaanse viel voor het eerst op in The Horse Whisperer (1998). Daarvoor was ze te zien in wat kleine commerciële films als Home Alone 3 en My Brother The Pig. Anno 2004 lijkt het hard te gaan met de carrière van deze actrice. Ze schitterde al in Ghost World (2000) en The Man Who Wasn’t There (2001) en dit jaar in Lost In Translation. In Girl With A Pearl Earring is haar acteerprestatie een Oscar waard.
~
Girl With A Pearl Earring is gebaseerd op een kleine roman van de Amerikaanse schrijfster Tracy Chevalier. Het verhaal speelt in Delft in het jaar 1665. De 17-jarige Griet, gespeeld door Johansson, wordt hulpje in de huishouding van schilder Johannes Vermeer. Ze blijkt een natuurlijke kijk op schilderkunst, licht en ontwerp te hebben. De bewondering van Vermeer groeit en Griet wordt zijn muze voor een aantal schilderijen. Dit leidt in huize Vermeer tot jaloerse reacties van vrouwlief en oudste dochter. De kunst overwint: de vrouw van Vermeer blijkt tot niet meer in staat dan het baren van kinderen, en Griet blijft zijn muze in de kunst.
Betere lichtinval
~
Smetje
Firth levert een goede prestatie als Johannes Vermeer. Natuurlijk kijkt hij als echt kunstenaar af en toe gepijnigd, gaan zijn gedachten meer naar Griet dan zijn in barensnood liggende vrouw, maar Firth overdrijft nergens. Hij is een kunstenaar met een missie. Tom Wilkinson is de man met de portemonnee. Hij geeft opdrachten aan Vermeer en denkt van de modellen te kunnen snoepen. Ook bij Griet doet hij een poging, maar hij komt bedrogen uit. Griet maakt haar eigen keuzes en laat zich niet inpalmen en misbruiken voor macht of geld. Griet kiest voor haar hart en een arme slagersjongen blijkt de gelukkige. Vanuit de verte klinken in de straten in Delft af en toe Nederlandse stemmen. Dat is natuurlijk logisch, maar het werkt storend. Het is het enige smetje op deze vlekkeloos gemaakte film.
Oscar
Scarlett Johansson bleek afgelopen maand niet te zijn genomineerd voor een Oscar. De Amerikaanse critici zagen – om een voorbeeld te noemen – liever Diane Keaton (Something’s Gotta Give) op het podium. Schandelijk natuurlijk, maar bij dit soort prijzen gaat het lang niet altijd om de kwaliteit en spelen financiële of emotionele belangen een grote rol. Johansson heeft gelukkig nog ruim de tijd. Ze zal in de komende jaren meer mooie rollen spelen als ze net zo zorgvuldig in haar keuze blijft. Die Oscar is dan gewoon onvermijdelijk.
Girl With A Pearl Earring
Regie: Peter WebberJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Anastacia in het grote bos
Tussen alle popmeisjes is Anastacia een opvallende verschijning. Hoewel ze in dezelfde vijver vist als de Britneys en de JLo’s, onderscheidt ze zich van haar jongere concurrentes door haar voortdurende ontwikkeling. Anastacia zet haar opvallende stem niet op ieder willekeurig popdeuntje, maar zoekt haar eigen weg in het dichtbegroeide muziekbos.
~
Geen instant woede
Het sprekendste nummer wat dat betreft is I Do, dat ze samen met Sonny van P.O.D. heeft opgenomen. Hierin helt ze duidelijk over naar de stoere-mannen-muziek zoals het door P.O.D. en Limp Bizkit wordt gemaakt. Het is aardig deze nu metal eens in combinatie met een vrouwenstem te horen, maar daarmee is het nummer zeker nog niet interessant. Innemend is wel dat Anastacia de instant-woede van het genre heeft ingeruild voor een positieve boodschap. Ze predikt geen opstand of geweld, maar pleit voor een betere wereld voor de kinderen.
Zalvende werking
Muzikaal bezien gebeurt er overigens sowieso weinig spannends op deze plaat. Het interessante zit hem vooral in de persoonlijke ontwikkeling die Anastacia heeft doorgemaakt. En dan doel ik niet op een zogenaamd zalvende werking uitgaand van de borstkanker die een jaar geleden bij haar werd geconstateerd, maar op Anastacia’s voortdurende muzikale zoektocht.
Lekkere commerciële cocktail
De zangeres is constant in beweging. Avant-garde zal ze evenwel nooit worden, maar daar liggen haar aspiraties ook nadrukkelijk niet. Anastacia toont op haar derde plaat vooral vooruit te willen. Het is niet haar ambitie drie goed ontvangen, maar precies dezelfde platen te maken. Ze trekt door het muzikale bos en plukt van iedere open plek ingrediënten voor een nieuwe cocktail. Op voorhand weet ze al dat die cocktail naar alle waarschijnlijkheid goed zal verkopen, maar hij moet nog wel gemaakt worden. Je kunt Anastacia verwijten dat ze op deze expeditie de donkere plekken in het bos mist, terwijl daar juist de interessantste vruchten liggen, maar ze neemt in ieder geval de moeite te zoeken en zich zodoende te ontwikkelen. Dat is al veel meer dan we van veel andere top 40-artiesten kunnen zeggen.
Anastacia
Album: AnastaciaAantal tracks: 12
Link: Sony Music
Misschien ook iets voor u
Kruipen en sluipen
Sam Fisher heeft het helemaal gemaakt in de gameswereld. Bijna alle spelsystemen zijn inmiddels door hem geïnfiltreerd en veroverd, tot en met de mobiele telefoon aan toe. Nu het tweede Splinter Cell-deel inmiddels voor de grote jongens is uitgekomen, kon een GBA-versie weer eens niet achterblijven.
~
Stroperig
Direct valt op dat de game net als de mobiele-telefoonvariant 2D is. Men heeft er dus niet voor gekozen om net als bij Max Payne een semi-3D versie te maken, en misschien is dat wel een verstandige keuze. Eigenlijk is Splinter Cell op de GBA gewoon een soort van traag platformspelletje waarbij je het einde van het level moet halen zonder dat je gespot wordt. Sam is prima geanimeerd, maar loopt nogal stroperig. De controls zijn prima, hoewel je vooral in het begin echt even aan het puzzelen bent hoe alles exact werkt. Gelukkig zit er een traininglevel bij dit spel, en die is zeker aan te raden voor je echt gaat beginnen.
Beeld en geluid
Het beeld is adequaat, maar ook niet meer dan dat. De game ziet er niet veel beter uit dan de versie die ik op een mobieltje heb mogen spelen, en we weten dat de GBA wel iets beter kan. Qua geluid is het ook een beetje sober, maar bij een stealth game hoort dat wellicht ook wel zo. Het muziekje is op zich wel passend, maar ging me na een tijdje wel irriteren. Al met al kunnen we stellen dat op het gebied van beeld en geluid de game een nette voldoende behaalt, maar zeker niet meer.
Conclusie
Fans van Sam Fisher kunnen het beste gewoon de PS2/Xbox versie blijven spelen, want daar zijn de avonturen van onze held toch wat indrukwekkender. Vooral qua diepgang had er wat meer in deze game gezeten. Nu is het meer een kruipdoor/sluipdoor-spelletje geworden, waarbij de gezonde spanning en een eventuele adrenalinerush totaal ontbreekt. Toch is Splinter Cell: Pandora Tomorrow zeker geen slecht spel. Het vinden van de juiste sluiproutes zal je mening uurtje puzzelen opleveren. Voor wie op zoek is naar iets aparts op de GBA is dit spel wellicht een optie.
Deens lekkers
Denemarken is hot, getuige de recente doorbraak van The Raveonettes en Tim Christensen. Met de goede ontvangst van hun cd’s hebben beide acts in Europa de weg vrijgemaakt voor meer Deens lekkers, waaronder het uit Kopenhagen afkomstige viertal Kitty Wu (eentje komt eigenlijk uit Zweden). Tijdens het Eurosonic Festival in Groningen verzorgde Kitty Wu op donderdag 8 januari een daverend optreden in de Muziekschool. De band stond geprogrammeerd voor het begin van de avond en leek me de perfecte opener van een heerlijke avond bandjes checken. En die veronderstelling bleek juist (wat een geweldige podiumuitstraling!). Gelukkig maar, want ik had veel overredingskracht nodig om mijn vrienden ervan te overtuigen om al om 19.45 richting centrum te gaan. In Groningen is het immers al sinds jaar en dag ‘not done’ om voor 01.00 uur je huis uit te komen. Waarom weet eigenlijk niemand. Stomme ongeschreven regels.
~
Op tournee
Rules of Transportation leverde Kitty Wu in 2003 een plaats op in het voorprogramma van Muse (in Kopenhagen) en op het prestigieuze (en beruchte) Deense Roskilde-festival. Vanaf 11 mei maakt de band een promotietournee door Nederland en België, waarbij er ondermeer gespeeld wordt in de Ekko in Utrecht (12 mei), Nighttown in Rotterdam (13 mei) en Paradiso in Amsterdam (14 mei). Liefhebbers van eerdergenoemde bands moeten deze gelegenheid niet aan zich voorbij laten gaan! Ter gelegenheid van de tournee zal het nummer This Building Is On Fire vooraf als single in Nederland worden uitgebracht. Op dit moment heeft een landelijke platenboer de cd bestempeld tot No Risk Disc (niet goed, geld terug) en is ie tegen een laag prijsje verkrijgbaar. Je kunt je er geen buil aan vallen: aanschaffen die hap! Al zou je het alleen maar doen om het geweldige artwork.
Kitty Wu
Album: The Rules Of TransportationMisschien ook iets voor u
Een Amerikaanse cowboy in Arabië
Avonturenfilms zijn in dit decennium weer helemaal terug, maar dan wel met wisselend succes. Beide Tomb Raider-films en The Mummy wisten eigenlijk nooit het niveau van een film uit de Indiana Jones-reeks te halen. Lord of the Rings is naast fantasy zeker ook avontuur, en zorgde ervoor dat Viggo Mortensen een ster werd. Mortensen ging echter niet op zijn lauweren rusten, maar besloot wederom het avontuur op te zoeken.
~
Kansloos
Hidalgo heeft qua verhaal niets meer om het lijf dan het aloude sportfilmverhaaltje van de absolute underdog die het een stuk verder weet te schoppen dan hijzelf en zijn tegenstander(s) voor mogelijk hielden. Vervolgens heeft men dit aangekleed met het grotendeels waargebeurde verhaal van Frank Hopkins. Het script is op elke pagina voorzien van een flink aantal zinnen en gebeurtenissen waaruit moet blijken hoe kansloos de Amerikaan en zijn paardje zijn. Subtiel is anders, maar aangezien het hier om puur spektakel en pretentieloos vermaak moet gaan, hoeft dat geen probleem te zijn.
Koene cowboy
~
Popcorn
Positief aan deze film zijn, zoals het hoort, de actie en de beelden. Wie na Lord of the Rings nog geen genoeg heeft van de pracht van moeder natuur kan zijn hart ophalen. De film pakt uit met prachtige shots van de woestijn. Hidalgo bewijst dat dit landschap echt wel wat meer is dan een hoop zand en veel zon. Verder is de film naarmate de finale nadert, ondanks al zijn gebrek aan originaliteit, nog best wel een beetje spannend. Hidalgo weet zeker te vermaken, en meer was volgens mij ook niet de bedoeling. Prima popcornfilm, maar niets meer of minder.
Hidalgo
Regie: Joe JohnstonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een muzikaal juweel
De Belgische band Lunascape maakt muziek die je doet geloven dat je midden tussen de band staat. Het is dan ook niet wonderlijk dat ze onlangs de titelsong van de 3D IMAX film SOS Planet maakte. Dit is een soort driedimensionale film zoals bijvoorbeeld vertoond wordt in de Haagse bioscoop Omniversum. Eerder maakte de band ook al een song voor de 3D-film Haunted Castle. Hun muziek laat je wegdrijven in gedachten en zorgt dat de muziek je volledig meeneemt op een verre reis.
~
Schatkamer
De conducteur komt voorbij en opeens heb ik het. Deze plaat lijkt namelijk heel erg op de beste cd die ik ooit gehoord heb: Souvenirs van The Gathering. Hoewel duidelijk is dat Lunascape haar wortels niet heeft liggen in metal-muziek maar eerder in de electrorock, klinkt de muziek toch aanstekelijk en verfrissend. Er is geen plaats voor verstorend elektronisch geneuzel, maar het is een duidelijk organisch geheel. Ik heb de CD nu een groot aantal keren mijn gehoor laten passeren en blijf steeds weer nieuwe stukjes vinden in deze Belgische schatkamer.
Ruimte voor begeleiding
Een opvallend nummer is bijvoorbeeld Feigned Affair, een nummer dat door een ijzersterke begeleiding en de dubbele zanglijn van Baertsoen erg goed en verrassend klinkt. De gelaagdheid van de muziek van Lunascape komt hier ijzersterk naar voren. Alles valt op z’n plaats, maar laat aan de andere kant ook ruimte voor ontdekkingen. Eigenlijk om dezelfde redenen springt het nummer Right To Be Wrong er heel erg uit. Ook hier is duidelijk de ruimte genomen om de melodielijn met vele lagen te ondersteunen, waardoor het nummer niet snel tot verveling zal leiden. Deze twee songs zijn de meest duidelijke voorbeelden van de kracht van Lunascape: mooie liedjes maken.
Nadenken
De teksten van Lunascape zijn redelijk vaag. De vaak langzame muziek van de band zorgt er voor dat zinnen ook rustig worden uitgesproken. Als gevolg daarvan zijn de zinnen in de teksten weer redelijk kort, wat minder ruimte overlaat voor tekstuele details. De teksten zijn dus meer schetsen dan een gedetailleerde pentekening van een emotie. Een mooie zinsnede komt bijvoorbeeld uit Nude Nature: “Grief is hard to fight / without a ray of light.” Of uit State Of Mind: “Haven’t you realized my love is a lie? / Made in your mind.” Schetsen van gevoelens met een grote ruimte tot eigen interpretatie en aanzetten tot nadenken.
Conclusie
Lunascape is een verassing. De combinatie van de gelaagde muziek met een verfrissende melodielijn met niet storende elektronische elementen is een regelrechte voltreffer. De hese zang kleurt het plaatje volledig in en zorgt er voor dat Mindstalking een collectie aan perfecte liedjes is. Een erg goede plaat die niet snel zal vervelen en je altijd weer in een goede stemming weet te krijgen. Een muzikaal juweel.
Lunascape
Album: MindstalkingAantal tracks: 11
Misschien ook iets voor u
Race-allegaartje
Ooit Ridge Racer gespeeld? De populaire serie is nu uit op multiformat, dus ook Gamecubers en Xboxers kunnen genieten van wat ooit één van de beste racefranchises op de PSX was. Omdat de gameplay van racegames de laatste jaren een flinke evolutie heeft ondergaan, heeft Namco besloten ook Ridge Racer eens stevig onder handen te nemen.
~
Racevrouw
Zoals gezegd is R:Racing een beetje een allegaartje. Je kunt het puntensysteem uit PGR2 terugvinden, en de graphics en opzet van Gran Turismo. Het sterkste ‘zag ik dit niet al eens eerder?’-gevoel kreeg ik echter bij de storymode-optie. DTM Racerdriver heeft duidelijk een bewonderaar bij Namco. Ook hier volg je de gangen van een jonge coureur die het probeert te maken in de racewereld. Hier is de speler echter een vrouw, en eentje die wel van wanten weet. Tijdens een dolle ambulancerit wordt de vrouw ontdekt als briljant chauffeur, en mag ze het zitje overnemen van de gewonde coureur die ze net heeft afgeleverd bij het ziekenhuis. Misschien klinkt een vrouw als racekarakter in een game heel origineel, maar uiteraard zijn bepaalde onderdelen van haar lichaam geleend van Lara Croft (en dan bedoelen we niet haar neus).
Onevenwichtig
Het verhaal is op zich wel grappig, maar niet zo lekker uitgewerkt als in DTM. Japanners hebben toch een ander gevoel voor humor en drama, en dat is hier en daar goed te merken. Dus over naar de gameplay. Doordat men deze game heeft volgepropt met ‘van alles wat’ doet het allemaal wat onevenwichtig aan. Is het een arcade racer of toch een simulatie? Het lijkt er sterk op dat de programmeurs het ook niet helemaal wisten, en daarom een beetje voor de veilige middenweg wilden kiezen. Voor beginnende en casual racegamers is dat helemaal geen probleem: zij kunnen daardoor zo instappen. De meer gevorderde gamer zal dit echter een stuk minder vinden.
Driften
Een ander probleem is de besturing van de auto. Op het eerste gezicht is deze heel makkelijk; je kunt zelfs kiezen of je met pookjes of richtingstoetsen stuurt, iets dat we niet vaak meer zien op de PS2. Gek genoeg heeft de auto soms de neiging om op de meest onlogische momenten te gaan driften. Nu is dit redelijk simpel te corrigeren, maar vreemd is het wel. Zo heb je de auto in heel scherpe bochten perfect onder controle, terwijl hij in een flauw bochtje ineens vervaarlijk kan uitbreken. Vreemd.
Stress
Een nieuwigheidje is dat je coureurs tegenwoordig kan opjagen. Zodra je iemand achterna zit, zie je boven hem of haar een stressbalkje verschijnen. Als je achter hem blijft plakken raakt dit balkje langzamerhand vol, en gaat de coureur foutjes maken. Op zich is dit leuk verzonnen, maar aangezien de game toch al niet zo heel moeilijk is, was dit eigenlijk een beetje een overbodige toevoeging. Je komt de mensen zo ook wel voorbij. Tijdens het passeren krijg je over de radio regelmatig verwensingen en uitdagingen van je tegenstanders toegeworpen. Ook hoor je af en toe commentaar van je pitcrew.
Conclusie
R:Racing is geen enorm inventieve racegame geworden. Namco speelt vooral op safe, en levert (om in autotermen te blijven) een middenklassertje af. Als je eenmaal het aparte weggedrag van de game een beetje in de smiezen hebt, dan valt er behoorlijk te racen met deze game. Voor de gevorderde gamer zijn er betere titels denkbaar, maar voor een casual gamer of iemand die nog nooit een racegame heeft gespeeld, is dit een aardige titel om mee te beginnen. Een leuke game dus, maar zeker geen hoogvlieger. Kijk er eens naar.