Een Spartaanse aanpak van de emocore
Nadat ze waren uitgeblust, ziek waren van zichzelf en van elkaar en de tranen droogden na hun laatste concert in Vera, implodeerde At The Drive-In en gingen de leden via gescheiden wegen verder. Als in een vorm van competitie werd er gewerkt aan het eerste resultaat na de split van de meest legendarische band uit El Paso, Texas. De twee afro’s Rodriguez en Bixler verenigden zich in The Mars Volta en wonnen door als eerste de Tremulant EP uit te brengen. De andere drie, Hinojos, Hajjar en Ward, gingen samenwerken onder de naam Sparta en kwamen krachtig terug met de EP Austere en de volledige plaat Wiretap Scars. Terwijl de heren van The Mars Volta de krochten van de muziek verder verkenden, deden de heren van Sparta een stapje terug naar een degelijke, maar sterke vorm van emocore. Nadat The Mars Volta een succesvol punt scoorde met de plaat De-Loused in the Comatorium, was het de beurt aan Sparta en de verwachtingen waren hoog opgelopen. Misschien te hoog.
~
Wiretap Scars was een aangename verrassing. Het album was niet zo puntig, wild en enerverend als hetgeen At The Drive-In had gedaan, maar het stond als een huis. De plaat was doorspekt van inventiviteit en technische hoogstandjes. Zelfs aan de hoes was veel aandacht besteed. Bij de opvolger is er dus een bepaalde verwachting en het hele punt bij de plaat is dat Porcelain moeite heeft om aan die verwachting te voldoen. Ze doen hun best, hun uiterste best, maar slagen er bij vlagen in het niveau van het debuut te evenaren. Om van overstijgen maar te zwijgen. Maar dat maakt Porcelain zeker geen slechte plaat, ondanks dat hij een goede kans maakt om de prijs voor de lelijkste hoes van het jaar in de wacht te slepen. De muziek zit perfect in elkaar. Misschien iets te goed, want alle gaatjes zijn als met een soort van muzikale Alabastine dicht gestopt, waardoor de plaat te vol klinkt en nergens ruimte is voor de soms onmisbare stilte om bepaalde spanningsbogen op te bouwen.
Nauwelijks kippenvel
De plaat vraagt veel van de luisteraar, omdat het met de opener Guns of Memorial Park meteen pittig van start gaat. In het sterke Hiss the Villain gooit Sparta er nog een aantal kolen op en na het derde nummer While Oceana Sleeps, dat rustiger is dan de vorige twee, heb je het eigenlijk wel een rustpauze nodig. Maar er komen daarna nog een lading emoties op je af en steeds met uithalen, waardoor je het op een gegeven moment wel hebt gehoord. Dan komt de emotie niet meer over en dan is het echt zoeken naar afwisseling, want je gaat dan twijfelen aan de geloofwaardigheid van zanger Jim Ward. Die broodnodige afwisseling komt pas bij Lines in Sand. Dit nummer is anders qua opbouw en gitaarspel en jammer genoeg is het de vreemde eend van de plaat. Het instrumentale Syncope laat zien dat Sparta wel van die Amerikaanse sound af kunnen stappen, dat ze wel gevoelig kunnen spelen en dat ze daarom nog steeds de moeite waard kunnen zijn. Dat gevoel vindt zijn vervolg deels in Tensioning. Maar de bijna gehuilde kreet ‘I miss you’ in Travel my Bloodline is het enige moment waarbij kippenvel te constateren valt. En dat is wel heel weinig voor een plaat met veertien nummers.
Marc Royce 
