Keane

Ineens waren ze daar in 2004:

Iedereen liep na het debuutalbum Hopes and Fears weg met de Britse jongens van Keane. En terecht, het album klonk nieuw, fris en anders. Een band zonder gitarist en bassist blijkt ineens mogelijk. Het debuut laat een band in topconditie horen. Strakke dragende drums, rake en krachtige piano en prachtige warme vocalen. Album nummer twee, Under the Iron Sea en nummer drie, Perfect Symmetry, komen niet in de buurt van het debuut. De band lijkt op deze albums iets te hard op zoek naar het scoren van hits en vergeet onderweg mooie muziek te maken.

Experimenten

En nu is er dus de ep Night Train. Hierop laat de band horen dat ze durven te experimenteren. Het is een schijfje geworden met een veelheid aan geluiden. ‘Back in Time’ komt aardig in de buurt van de twee voorgaande albums: pompeus, druk en met slappe teksten. De twee nummers met rapper K’naan, ‘Stop for a Minute’ en ‘Looking Back’, zijn wel anders dan we van Keane gewend zijn. Ze klinken als een hamburger met slagroom: op zich allebei lekker, maar samen totaal geen match. ‘You’ve Got To Help Yourself’ lijkt wel een kerstnummer, inclusief kerstklokjes. En op ‘Clear Skies’ probeert de band iets te hard om als

Keane blijft op Night Train vaak niet trouw aan haar eigen geluid en komt bovendien nergens in de buurt van het niveau dat de band kan halen. De muziek wordt met de jaren steeds voller gestopt met allerlei overbodige geluidjes. Hierdoor wordt de muziek alleen maar rommeliger. De eens zo hoekige drums van Richard Hughes zijn nu zo glad dat deze wel uit een drumcomputer lijken te komen. Ook de zang van Tom Chaplin is vlakker en niet meer zo afwisselend als eerder. Maar het meest boet de band in op de prachtige pianoklanken van Rice-Oxley. Deze waren vaak de ruggengraat van de band. Steeds vaker verdwijnen de pianoklanken naar de achtergrond of worden vervangen door goedkope synthesizers. Zonde. Resultaat van dit alles is dat de muziek aan kracht moet inleveren.

Keane raakt steeds verder af van het leuke poprockgenre waar ze eerst toe behoorden. Een genre waarin bands als Coldplay en Kings of Leon uitblinken. Ze worden nu met open armen ontvangen in het ‘TMF-popgenre’ van Maroon 5 en The Black Eyed Peas. Keane had in 2004 een uniek geluid, een geluid waar ze nu steeds verder van verwijderd raken.