Franz Ferdinand

Wat doe je als je in een korte tijd een succesvol debuutalbum en een redelijke opvolger hebt uitgebracht, en de hele wereld hebt platgespeeld? Dan ga je even wat anders doen en na een jaar of vier neem je ergens in Schotland je derde album op. Tenminste, zo ging het met Franz Ferdinand. De band luidde 2009 muzikaal in met Tonight: Franz Ferdinand, een album vol popmelodieën en speelse teksten over versiertrucs, meisjes zoenen en nachtenlang doorfeesten. De heren brengen ons hiermee prettige synthpop, met af en toe een nummer dat te veel over the top is. En dat alles met een paar dikke knipogen naar de jaren tachtig.

Dat deze Schotten hitgevoelige nummers kunnen schrijven wisten we al, denk aan ‘Take Me Out’. Daar is niets mis mee natuurlijk, maar nu horen we een album met alleen maar nummers waar de zoete indiepopsaus vanaf druipt. De melodielijnen, ritmes en hooks zijn gemakkelijk en vaak voorspelbaar en zullen het ongetwijfeld goed doen op allerlei feestjes, maar het valt nog te bezien of dit album gaat beklijven. Nieuw is het allemaal niet, maar er moet vermeld worden dat de heren de poptrucjes wel goed toepassen. Voorspelbare muziek hoeft niet per se saai te zijn.

Popmuziek met hoofdletters

Tussen al dat blije popgeweld is ‘Lucid Dreams’ een fijne afwisseling. Dit is samen met ‘Ulysses’ het beste nummer van het album omdat het Franz Ferdinand is, maar dan met een kleine verrassing. Het nummer begint als een ogenschijnlijk schattige ballad, maar eindigt met een meeslepend electronisch outro dat New Order met LCD Soundsystem lijkt te combineren.

Twijfelachtig

De vraag is of dit album het lange wachten waard is geweest. Het is in ieder geval twijfelachtig of Tonight, in tegenstelling tot het debuut, over vier jaar nog gedraaid zal worden. Feesten met Franz Ferdinand kan heel leuk en vermakelijk zijn, vooral als het volume flink open staat. Maar dan misschien meer als onenightstand… of, om ze toch het voordeel van de twijfel te geven, een ‘oneweekstand’.