De symboliek van de zonnebloem

In La noche de los girasoles (De nacht van de zonnebloemen) raken de levens van een aantal hoofdpersonen door een reeks toevalligheden met elkaar verstrikt. De film begint met een veld zonnebloemen, waar een jong meisje is verkracht en vermoord. Het wordt landelijk nieuws en tijdens de ochtenduitzending maken we kennis met enkele hoofdpersonen. Zo ontdekt wandelaar Beni (Fernando Sánchez-Cabezudo) in het Spaanse Castilla-León een prehistorische grot, en om het bijna vergeten dorpje op de toeristische kaart te zetten wordt archeoloog Esteban (Carmelo Gómez) uitgenodigd om deze samen met de natuurfotograaf Pedro (Mariano Alameda) te inspecteren. Estebans vriendin Gabi (Judith Diakhate) komt hem als verrassing bezoeken, maar dit komt haar duur te staan. Ze wordt verkracht door een stofzuigerverkoper (Manuel Marón) die min of meer bij toeval langsrijdt. Gelukkig wordt ze gevonden door Esteban en Pedro, maar tijdens de rit naar het hotel meent ze haar verkrachter te herkennen.

La noche de los girasoles is verdeeld in zes hoofdstukken. Deze zijn opgedeeld naar visie en beleving van de hoofdpersonen. Door deze opdeling kruisen de verhaallijnen elkaar regelmatig en dat heeft regisseur Jorge Sánchez-Cabezudo als filmdebutant redelijk uitgewerkt. Het begint dan ook spannend: met de kennismaking van de hoofdpersonen, de geheimzinnige grot en de toevallige ontmoetingen tussen de karakters. Tot aan het hoofdstuk van de zonderling Cecilio (Cesáreo Estébanez) is de film interessant, maar daarna zakt de sfeer en het ritme volledig in en wordt de film zelfs langdradig. Vooral omdat de verhaallijnen van de hoofdcommissaris van de politie Amadeo (Celso Bugallo), zijn mogelijke opvolger en schoonzoon Tomás (Vincente Romero) en de buurman van Cecilio, Amós (Walter Vidarte), er nog bij komen. En hoewel deze lijnen logisch zijn verwerkt voegen ze weinig toe. Je hoopt nog op een onverwachte wending, maar deze blijft jammer genoeg uit.

Wat is gerechtigheid?

Overigens spelen de acteurs niet onaardig. Zo is de verkrachtingsscène van Gabi erg geloofwaardig. Marón speelt met overtuiging de rol van de verkrachter. En ook Gómez speelt natuurlijk. Hij wil in eerste instantie eerlijk kunnen zijn over het ongeluk met Cecilio, maar zijn vrouw en de fotograaf halen hem (na de toespeling van de jonge politieagent Tomás) over dat niet te doen. Die ziet met een leuke onderhandeling wel een nieuwe toekomst voor zichzelf. De vragen ‘Wat is gerechtigheid?’ en ‘Duurt eerlijkheid echt het langst?’ krijg je tijdens de film regelmatig voorgeschoteld. In combinatie met de vele (medium) close-ups, continu dezelfde muziek (tot aan het irritante aan toe) en de zware onderliggende symboliek krijg je een beetje een bitter en benauwd gevoel. De zonnebloem staat niet alleen letterlijk symbool voor een plek waar een meisje is vermoord, maar ook wanen de hoofdpersonen zich in de figuurlijke duisternis. De film eindigt met de letterlijke en figuurlijke thuiskomst van de personages. Ook die van de verkrachter.