Snow Cake

Als hij uiteindelijk besluit het punkmeisje een lift te geven, volgt het meest intieme gesprek dat hij in jaren heeft gehad. Van lange duur is het niet. Een frontale botsing met een vrachtwagen maakt abrupt een eind aan het leven van de liftster. Alex komt er met een paar schrammetjes vanaf. Verteerd door schuldgevoelens belandt hij op de stoep van de moeder van het omgekomen meisje, de autistische Linda (Sigourney Weaver).

Het is het begin van Snow Cake van de Engelse regisseur Marc Evans. Met acteerkanonnen Rickman en Weaver tot zijn beschikking en door gedoseerd humor en lichtheid in te zetten weet hij een drama dat gemakkelijk uit de bocht had kunnen vliegen overtuigend op de rails te houden.

Smetvrees en dwangneuroses

Alex, naar Ontario afgereisd om in het reine te komen met een trauma uit zijn verleden, wordt door Linda aangespoord tot na de begrafenis bij haar te blijven. Niet zozeer voor emotionele steun, maar zodat hij de dag na de begrafenis de vuilnis kan buitenzetten. Linda lijdt namelijk aan smetvrees en dwangneuroses. Huilen om de dood van haar dochter kan ze niet, maar als de hond Marilyn op het tapijt kotst is het huis te klein. Het kenmerkt de kracht van de film. Juist waar groot drama op de loer licht, zorgt Weavers personage met al haar pragmatisme en directheid voor een komische toon. Van haar bekrompen dorpse omgeving – die van alles op haar heeft aan te merken – trekt ze zich niets aan. Ze springt op de trampoline in haar tuin en rolt als een uitzinnig kind in de sneeuw.

Een opvallende keuze is het om het personage van Weaver niet centraal te stellen in de film. Het wordt daardoor geen showcase om te laten zien hoe knap ze een autist neerzet. De focus ligt op binnenvetter Alex die zichzelf in het contact met de praatgrage en eigenzinnige Linda langzaam weet terug te vinden. Een katalysator bij dit ontdooiingsproces is de vrijgevochten en mysterieuze buurvrouw Maggie (Carrie-Anne Moss), met wie Alex een kortstondige affaire beleeft. Maggie komt er rijkelijk voor uit dat ze van seks houdt en zegt te egoïstisch te zijn voor een relatie, wat haar in het dorp de reputatie van hoer heeft opgeleverd. Alex fungeert als bruggenbouwer tussen haar en Linda, die vooralsnog nauwelijks contact met elkaar hebben gehad.

Het scenario hangt soms van grote toevalligheden aan elkaar en enkele cliché’s en tegeltjeswijsheden als ‘It’s only in the present that we truly live‘ worden niet gemeden. Dit neemt niet weg dat de personages, mede door het sterke ensemblespel, een mooie drie-eenheid vormen. De filmt toont deze eenzame misfits die zich niet aan de sociale mores van de kleine gemeenschap wensen aan te passen, en laat zien hoe ze uiteindelijk, hoe individualistisch ze ook zijn, bij elkaar een zeldzame loyaliteit vinden.