Tristan & Isolde

In de donkere middeleeuwen gaan politiek en geweld hand in hand. Engeland en Ierland zijn sinds het vertrek van de Romeinen verwikkeld in decennia van stammenstrijd. Tristan van Aragon (James Franco) wordt door zijn oom Lord Marke (Rufus Sewell) opgevoed als vechtersbaas. Nadat Tristan bij een bloedige strijd tegen de Ieren schijnbaar omkomt, spoelt zijn vermeende lijk aan en wordt het gevonden door de onbesuisde prinses Isolde (Sophia Myles). Haar zorg wekt hem weer tot leven, en de twee vallen als een blok voor elkaar. Vervolgens ontvouwt zich een klassiek drama met overspel en verraad als belangrijkste motieven. De moderne benadering, zonder magie en liefdesdrankjes, maakt de liefde van Tristan en Isolde heel herkenbaar: rauw, ondoordacht en egocentrisch, een steekspel van individuele keuzes. Eenmaal op gang is er geen weg terug.

Soap voor het grote publiek

Het is met name deze spagaat tussen liefde en loyaliteit die eenvoudig tegenover de eenwording van Engeland staat. De machtstrijd, de intriges en de gevechten zijn meeslepend – méér dan alleen lomp landjepik – mooi gemonteerd en verweven in het verhaal. In een decor dat steeds meer wint aan kracht en verbeelding speelt Franco als Tristan pas laat zijn gevoelens uit. Hij laat zich leiden door Isolde, wat hem een beetje een gedweeë knaap maakt. Isolde is een tandje te bijdehand bij hem in buurt, terwijl ze in nabijheid van haar kersverse echtgenoot geen woord kan uitbrengen. Het steekspel van ontmoetingen doet dan ook wat denken aan een soap, vooral door de jammerlijke oneliners. Het fonkelt en knettert daarbij meer in de omgeving dan tussen het stel, wat geen recht doet aan het originele verhaal dat rijker is. De focus van het drama verschuift ondertussen naar Lord Marke.

Gehavend mans genoeg

Knap is wel dat de plot eenvoudig wordt gehouden en gecentreerd blijft rondom Tristan, Isolde en Lord Marke. Indrukwekkend is hierin het spel van Rufus Sewell, die als spil in het verhaal met een grote ingetogenheid en compassie Lord Marke neerzet. Als heerser kiest hij voor meervoudigheid, een andere maar net zo authentieke liefde. Tegenover de onbesuisdheid van genomen liefde staat gegeven liefde, lijken zijn melancholieke ogen én zijn gehavende lichaam steeds te willen zeggen. De romantiek van zijn vergeving is aandoenlijk en net zo gloedvol als de eindstrijd, waarin alles waar Marke voor heeft gestaan en gestreden in het onzekere wordt gelaten. Liefde laat zich niet dwingen, net als het verloop van het gevecht, wat bij liefhebbers van het verhaal de zakdoeken weer in de aanslag zal brengen.