Toegankelijke ongrijpbaarheid

Comets on Fire is een combinatie van een viertal muzikale vrienden uit Santa Cruz in Californië. Vanaf hun beginjaren hebben ze getracht ondefinieerbare muziek te maken, die schommelde in de buurt van rock en psychedelica. Met allerlei soorten jams, veel gitaargeweld en een onvermoeibare zoektocht naar veel dynamiek in zowel geluid als elektriciteit, bereikten ze een steeds groter publiek. Met de komst van Ben Chasney in 2003, kreeg het geluid nog meer lading en steeds meer vorm, waarvan Avatar nu het resultaat is.

Steevast weten de heren van Comets on Fire een andere draai te vinden in hun muziek, die ze zo min mogelijk in bestaande hokjes willen duwen; van geluidsexperimenten zoals we die kennen van Pink Floyd tot de rock-sound van MC5 of Cream. Op Avatar breekt het geweld direct los met de psychedelica van het acht minuten durende Dogwood Rust. Meesterlijke drums, een ronddansende bas en hypnotiserende gitaren vliegen om je oren. Daaroverheen dendert – volledig over-the-top – zanger/ gitarist Ethan Miller. Deze opener is meteen één van sterkste nummers van de plaat.

Toch is de essentie van de plaat niet na één nummer duidelijk. Het liedje Jaybird bijvoorbeeld klinkt als een jammend Doors-nummer, terwijl Lucifer’s Memory zo op Pink Floyd’s Wish You Were Here had kunnen staan. Het kortste nummer van de plaat, het drie minuten klokkende Holy Teeth, is meer te zoeken in de richting van MC5. Het moge duidelijk zijn: Avatar is een dynamische plaat met veel hoeken en gaten. Als je de band toch per se in een hokje wilt stoppen, stop ze dan in het hokje: 1965-1975. Toegegeven, dat kan alle kanten op gaan. En dat is nu precies waar Comets on Fire voor staat; voor ongrijpbaar.