Illustratief samenspel
Choreografe Beppie Blankert (1949) gaat een samenwerking aan met musicoloog Elmer Schönberger (1950), omwille van het boek A Giacometti Portrait (1965), geschreven door James Lord. In dit dansconcert proberen de muziek en de dans tevergeefs een dialoog aan te gaan.
De Amerikaanse schrijver, Lord, schreef zijn boek over het poseren voor kunstenaar Alberto Giacometti. In achttien sessies werd zijn portret geschilderd, waar hij zonder medeweten van de kunstenaar over schreef. De voorstelling is gebaseerd op de compositie van Schönberger, getiteld Achttien dagen, waar Blankert vervolgens als choreograaf op gereageerd heeft. Zij wilde een samenspel creëren tussen de muzikanten en de dansers, om wisselwerking tussen de kunstenaar en de schrijver weer te geven. Dit gebeurt echter op een illustratieve wijze, zodat de creatieve intimiteit maar nauwelijks op het publiek overkomt.
Dansen met muzikanten
Als de voorstelling start met een mooi muziekstuk, mag het publiek met smart afwachten wanneer de dansers ten tonele zullen verschijnen. En als zij dan uiteindelijk komen, blijft hun houding slechts onderzoekend. Al balancerend op een stoel kijken de dansers elkaar aan, of bewegen zij rakelings langs elkaar. Het zou een veelbelovend begin van een spannende choreografie kunnen zijn, maar in plaats daarvan worden de muzikanten geforceerd bij het dansen betrokken. Doordat sommigen van hen midden op het toneel staan terwijl zij spelen, lijkt het alsof hun aanwezigheid iets zou moeten betekenen. Het is geen samenspel waarbij de livemuziek de beweging inspireert, maar een illustratie van verschillende kunstvormen die elkaar beïnvloeden.
Vormgeving
Het toneelbeeld is rommelig. Naast de muzikanten staan twee halfronde schermen, die lijken op lange flats. Het zijn interessante objecten an sich, maar hun schoonheid verdwijnt in het chaotische geheel. Op de achtermuur worden door het programma heen citaten geprojecteerd van Lord, om de worsteling van het creatieve proces nog eens te benadrukken. Een samenwerking is een uitdaging en niet altijd makkelijk, toch had de dans in dit dansconcert veel ruimte mogen krijgen. Giacometti schilderde een portret, Lord schreef een boek, Schönberger componeerde muziek en het toneel had Blankert geheel met beweging mogen vullen, zodat het publiek niet slechts het idee van interdisciplinaire invloed zou kunnen zien, maar deze ook daadwerkelijk zou kunnen ervaren.
