Film / Films

Meer vorm dan inhoud

recensie: Domino

Ik heb een zusje. Ze vindt het leuk om mensen te choqueren met haar uiterlijk en haar gedrag. Mijn ouders wijten dat gedrag aan een puberteitsfase die nog altijd niet voorbij is, maar volgens mij is dat niet de oorzaak. Hoe het komt dat mijn zusje het leuk vindt om bij opa en oma op bezoek te gaan in een zwarte spinnenwebbenpanty en een nog zwarter rokje dat haar bilnaad van boven en onder zichtbaar laat, is mij ook een raadsel. Maar ik weet wel dat het iets is waar meer mensen last van hebben.

Domino Harvey bijvoorbeeld. In een pseudo-biopic over haar leven (een soortement van “This is based on a true story”) zien we een jong meisje dat haar leventje als Beverly Hillsmeisje méér dan zat is. Ze besluit een onterving te riskeren door te gaan koorddansen op het randje van de wet: ze wordt premiejager. Geweld, wapens en kicks. Waarom? Dat mag Joost weten, want diepzinnig is de film niet. Domino is echter wel lekker om naar te kijken.

Overdosis MTV

~

Regisseur Tony Scott heeft ergens een overdosis MTV gehad en vervolgens besloten dat hij Domino ging maken. De film ziet eruit als één lange videoclip. Geen enkel beeld is onbewerkt gelaten: Scott speelt met tv-beelden, kleurfilters, camerabewegingen, kaderingen en alles wat hem verder maar ter beschikking staat. Dat leidt tot een film die vol stijl zit, maar niet stijlvol is.

Verveeld krengetje

Want Scott kan er niet mee verhullen dat het verhaaltje van Domino behoorlijk dun is. De film gaat over een leeg meisje dat geen enkel probleem heeft met haar eigen gebrek aan inhoud en dat gewoon lol wil maken. Ondanks diverse subplots met mislukte bedriegerijen en overvallen staat als een paal boven water dat Domino (Kiera Knightley) gewoon een verwend en verveeld krengetje is dat het leuk vindt tegen heilige huisjes te schoppen. Binnen bepaalde grenzen.

Stoerdoenerij

Knightley speelt de inhoudsloze Domino erg goed, maar met haar verveelde blikken en stoerdoenerij met vuurwapens is zij niet degene die de film van inhoud moet voorzien. Regisseur Scott had met Domino een heleboel kunnen zeggen over een generatie die bezig is met opgroeien zonder taboes, een generatie die zo losgeslagen is dat er geen enkel doel meer lijkt te zijn in het leven, maar hij doet het niet; hij verkiest vorm boven inhoud. Dat is niet slecht, het is alleen jammer, omdat er meer in had gezeten.

Voor verwende filmkijkers is Domino een felgekleurde ballon: uiteindelijk zit er alleen maar lucht in. Voor verwende meisjes en jongens die graag willen shockeren is Domino een onvervalste heldin en de film één lange rit in een achtbaan. Mijn zusje zal waarschijnlijk aan mijn opa vragen of hij zin heeft om mee te gaan.