Slappe hap

Out of Exile opent redelijk voortvarend met de groovende up-tempo rocker Your Time Has Come maar zakt daarna al snel weg naar een bedenkelijk niveau. Slechts The Curse, Yesterday to Tomorrow en Drown me Slowly weten nog enigszins te bekoren. In de rustigere passages doet dit album ons vooral denken aan Kitty Wu zonder scherpe randjes en de Red Hot Chili Peppers, terwijl de rustige gypsy gospelrocker Doesn’t Remind Me (met een venijnige gitaarsolo) niet zou hebben misstaan op het laatste album van Masters of Reality (maar of het daar de plaat zou hebben gehaald is nog maar de vraag). Tom Morello’s solo in albumvuller Dandelion klinkt als was hij de gitarist van het zouteloze en zwaar overschatte Skunk Anansie. En verdorie, hij lijkt er nog content mee ook. De liefhebbers van de Manic Street Preachers kunnen tenslotte hun hart ophalen met afsluiter The Curse, dat eveneens dicht aanschurkt tegen Cornells solowerk.

Ongeïnspireerd

We waren er al een beetje bang voor: de alternatieve rockmuziek van het toch al saaie debuut heeft plaatsgemaakt voor ongeïnspireerde commerciële mainstream poprock. De slappe single Be Yourself, die momenteel wordt grijsgedraaid op nationale tv en radio, is daarvan een uitstekend voorbeeld. De gitaarriffs van Tom Morello klinken op Out of Exile te vaak als goedkope rip-offs van hetgeen hij in RATM speelde. Ook Cornell verkeert zeer zeker niet in blakende vorm. Het niveau van hun vorige bands wordt dus wederom bij lange na niet gehaald. Audioslave heeft inmmidels laten weten op festivals als Fields of Rock ook RATM- en Soundgarden-nummers te zullen gaan spelen. Dat lijkt ons inderdaad de beste oplossing.