Weg geweest, maar nog niet geheel terug
Het is even wennen. DeBeschaving was in eerste instantie bedoeld om de culturele leemte in de Leidsche Rijn op te vullen. Na twee jaar afwezigheid vinden we het festival echter terug aan de andere kant van Utrecht op de Uithof. De bezoeker zal dit waarschijnlijk weinig uitmaken, die is allang blij dat het sympathieke Utrechtse festival weer terug is.
~
De drie hoofdpodia (De Bekroning, De Bevlieging en De Beleving) staan lekker dicht bij elkaar, zodat de regen die af en toe naar beneden komt voor de meeste bezoekers geen al te grote belemmering is. Het zijn er helaas ook niet zo veel, dus de meesten vinden wel een plekje in een tent of onder een afdakje.
De Bekroning
We beginnen de dag met The Medics. Hoewel er nog niet veel publiek te bekennen valt zetten ze een gedegen, maar verder weinig spannende set neer. Misschien dat Dazzled Kid de eerste spanning op het hoofdpodium teweeg kan brengen. Maar ook hier spatten de vonken er niet echt vanaf. Tjeerd Bomhof is dan misschien een ander bandje gestart, de muziek blijft eigenlijk Voicst, zonder speed. Dezelfde sound, maar dan drie tandjes minder energiek. Aardig voor een zaterdagmiddag, maar ook niet veel meer.
Denvis & Verdonschot
De Beproeving is het podium voor het meer literaire vermaak. Allereerst zien we hier Denvis & Verdonschot voorbij komen. Ook nu laat de bezetting van de Parade-achtige tent te wensen over. En ook nu is er sprake van de classificering: aardig, maar niet geweldig. Voor een paar van de weinige bezoekers is dat dan ook reden voortijdig te vertrekken.
Jules Deelder mag zich daarentegen richten tot een goedgevulde tent. Twee draaitafels sieren de speelvloer, dus er zullen wel plaatjes gedraaid gaan worden. Deelder geeft aan dat hij geen platen bij zich heeft omdat hij dacht gevraagd te zijn om te komen spreken. En dat doet hij. Met raketsnelheid vuurt hij zijn gedichten de tent in. Hij spuwt de woorden, voornamelijk uit zijn nieuwe bundel Ruisch, zo hard de zaal in dat bijna niemand het durft om eerder op te stappen. Bij Jules loop je niet weg, hoewel de helft door het tempo niet te volgen is. Als je wilt weten wat hij nu allemaal precies te melden had kun je beter de prima bundel Ruisch thuis nog even rustig nalezen.
Afsluiter van DeBeproeving is Kamagurka met zijn soms flauwe, soms absurde, soms geniale, maar altijd een lach opwekkende humor. Een betere afsluiting kan men op dit podium niet wensen. Met de “voor-, voor-, voor-, voor-, voor-, voor-première” van zijn programma van 2013 laat hij de goedgevulde zaal herhaaldelijk schuddebuiken van het lachen. Of het nu gaat over een bos bestaande uit twee bomen, een kangoeroe met een héle grote zak, een kabouter van acht meter groot of een grof volkoren brood: hij weet er altijd wat van te maken.
Peace, Love ’n Caravan
Een beetje weggestopt aan de rand vinden we de caravan van MasterPeace. Een nieuwe vredesbeweging van de mensen achter o.a. de Bevrijdingsfestivals en Dance4Life, die kunst, muziek, social media, sport en burgerinitiatieven inzet als positief middel om wereldvrede te bevorderen. Hier pikken we snel nog even een optreden van Rogier de Vries mee. Misschien wel het hoogtepunt van deze dag!
Dit is waarvoor je naar DeBeschaving gaat. Die kleine pareltjes aan de rand van de programmering. Dit zijn de zaken die DeBeschaving in de beginjaren juist zo aantrekkelijk maakten. Rogier de Vries is puur. De kleine setting, de intimiteit van de caravan, de persoonlijke liedjes en bijbehorende anekdotes: ze vormen een ontroerend geheel. Rogier is de Lejo van 2011 (zie editie 2005).
Randprogramering
Ook de randprogrammering heeft zo zijn kleine pareltjes. Wellicht dat het winnen van de slakkenrace het oordeel van uw verslaggever heeft beïnvloed, maar ook dit was weer zo’n kleine aangename verrassing die het festival te bieden heeft. Je zet in op een slak en bereidt je voor op een bloedstollende race. Door manipulatie en stimulatie stuw je jouw slak tot ongekende prestaties en win je bovendien de geweldige hoofdprijs en eeuwige roem.
Op de vlucht voor de onderzoekende Die Quassler gaan we op zoek naar een hapje. Ook de inwendige mens moet beschaafd behandeld worden tenslotte. Bij de dames van Wafel en Co stuiten we voor het eerst op de duidelijke problemen van het terrein. Hun, overigens heerlijke, wafels worden vanuit een zijtak van het terrein aan de man gebracht. Met een vol festivalterrein nog niet zo’n probleem, maar in de huidige situatie vervalt de locatie tot een verdomhoekje.
Volgend jaar één terrein in Leidsche Rijn
Dit was al te merken bij de Peace, Love ’n Caravan, maar bij de catering valt het nog meer op: het terrein is, in al zijn schoonheid, te versnipperd. DeBeschaving is geen geheel meer, maar een lapjesdeken van verschillende activiteiten. Je loopt gewoonweg minder snel heen en weer tussen de verschillende gebieden.
Pien Feith
De zondvloed die aan het eind van de dag over Utrecht uitgestort wordt is misschien een teken. Gedurende de dag was het nog wel te doen met het weer, met hier en daar best zonnige momenten. Het festival heeft blijkbaar nog wat credits van de lokale weergoden, maar de afsluitende dreiging geeft ons een duidelijke boodschap mee: volgend jaar gewoon weer één aaneengesloten festivalterrein in de Leidsche Rijn.
De terugkeer naar de oude programmering met niet alleen aandacht voor muziek maar ook voor literatuur en kleinkunst is een prima beweging. Daar ontleent het festival tenslotte zijn charme van de beginjaren aan. Nu alleen nog terug naar de oorspronkelijke locatie en iedereen kan weer genieten van een van de beschaafdste festivals van ons land.
