Modernisme op Long Island
In Gorsts documentaire is aandacht voor de modernistische architectuur op Long Island, in de periode van de Grote Depressie tot eind jaren 70. Veel van de gebouwen zijn er echter niet meer en hebben plaats moeten maken voor grote suikerpaleizen.
Modern Tide toont een uniek inkijkje in de gebouwen die wel stand hebben gehouden. Huidige bewoners vertellen over de preservatie van de woningen, architecten vertellen over de ideeën achter het ontwerp. Zo zijn veel van de gebouwen ontstaan vanuit een ideologie, namelijk het opvangen van de ontstane woningnood na de Tweede Wereldoorlog. De ontwerpen waren minimaal en er werden materialen gebruikt als plastic, rubber en metaal. Het doel? Zo economisch en efficiënt mogelijk bouwen, zodat het ook voor middenstanders mogelijk werd een woning te kopen.
~
Tegenwoordig mag je in je handen knijpen als je een modernistische woning op Long Island bezit. Veel van de oorspronkelijke gebouwen hebben plaatsgemaakt voor foeilelijke villa’s. Groot, groter, grootst, moeten de huidige kopers gedacht hebben. De modernistische woningen die nog resteren zijn daardoor des te bijzonder. Niet allen hebben de tand des tijds doorstaan en dienen dus opnieuw gerestaureerd te worden. Modern Tide kijkt met respect, maar ook met weemoed terug op een invloedrijke periode. Uitspraken als ‘mega mansions don’t want our little houses’ en ‘our failure to preserve is a tragedy’ zetten de kijker wel aan het denken. Gorsts film, hoewel in zijn opzet wat conventioneel, vormt dan ook een mooie bijdrage aan het modernistische erfgoed van Long Island.
