De festivalgangers lijken na de voorgaande slopende dagen nog genoeg energie over te hebben voor de tweede helft van Rock Werchter. Voor wie het toch even te veel wordt, blijken de hangmatten en het gras uitstekende plaatsen om wat slaap in te halen. Lang slapen was er echter niet bij, want ook tijdens de tweede helft van het Belgische festival was er genoeg te zien, te doen en vooral te horen.

Zaterdag 27 juni

The Barn

In The Barn trapt The Tallest Man On Earth af voor de tweede helft. Na drie jaar stilte konden fans eindelijk genieten van de nieuwe muziek van Kristian Matsson. De Zweed liet horen dat hij nog steeds mooie liedjes kan maken, waar je soms ook nog eens goed op kan dansen. Met een band achter zich kan Matsson niet alleen meer variatie aanbrengen in zijn muziek, maar kan hij ook een voller geluid creëren, wat zorgt dat zijn nummers nog beter tot hun recht komen.

Het optreden van de Australische broer en zus die de kern zijn van Agnus and Julia Stone, maakte heel wat los bij het mannelijke publiek: zangeres Julia Stone kreeg een heleboel liefdesverklaringen. Dat is niet moeilijk om te begrijpen: broer en zus hebben niet alleen hun uiterlijk met zich mee, maar ze hebben vooral een enorm muzikaal talent waarmee ze mooie liedjes maken. De klassiekers, zoals ‘Big Jetplane’, worden natuurlijk gespeeld, maar er is ook ruimte voor een prachtige uitvoering van ‘You’re The One That I Want’. Prettig is de rust die Angus en Julia uitstralen: compleet relaxt en totaal in hun element. Ze hebben er duidelijk geen problemen mee om op het podium te staan en wij hadden er geen enkel probleem mee om naar ze te luisteren.

Na zijn liefdesbreuk met Lisa Hannigan viel het stil rondom Ierse meestersinger-songwriter Damien Rice. Een man van weinig woorden, die naar eigen zeggen de liefde voor muziek verloren had. De Ier steekt vanavond al zijn energie in het spelen van zijn muziek. Met een geweldige mix tussen oude en nieuwe nummers, weet Damien Rice het hele publiek te betoveren en stil te krijgen. Hij begint met niets minder dan ‘Cannonball’ waarbij de rillingen over de rug lopen. Persoonlijke hoogtepunten zijn prachtige uitvoeringen van ‘It Takes A Lot To Know A Man’ en ‘Volcano’, waarin het publiek als meerstemmig achtergrondkoor fungeert. Met zijn looppedaal weet hij zelf ook enorme climaxen op te bouwen. Hij haalt met zijn zwoele stem alles uit de kast en gaat niet alleen los op zijn gitaar, maar haalt ook een klarinet, een harmonium en wat cymbalen tevoorschijn voor extra dynamiek. Laten we maar niet hopen dat hij na deze serie optredens denkt dat het weer genoeg is voor de komende acht jaar.

Klub C

Al vroeg op de derde dag spotten we ook weer traditiegetrouw een Belgische act op het podium. Ondanks een wat rustig en klein publiek (vergeleken met acts later op de dag) wordt de band rondom Jan Wouter van Gestel warm onthaald. Nog niet zo lang geleden bracht Tout Va Bien hun eerste plaat uit (24 april 2015) en zijn sindsdien al op veel festivals te horen geweest. Rock Werchter lijkt voor de band toch wel een speciale gelegenheid, aangezien ze beelden opnemen voor een nieuwe videoclip. Ondanks dat de zenuwen zich vertalen naar wat onregelmatigheden in zuiverheid, geeft de band een verfrissende indruk, iets dat perfect aansluit bij de sfeer van vandaag. De setlist is goed opgebouwd met de herkenbare hits; een slimme afwisseling met een cover en een heus gospelkoor komt tevoorschijn.

Mainstage

Voor de tweede maal mogen de twee heren van Royal Blood het podium betreden en ze laten er geen gras over groeien. Gitaar- en drumgeweld klinkt hard uit de speakers; ze laten niets heel van de oren van het publiek. Door scheurende riffjes op de basgitaar en knallende drumfills lijkt het wel alsof er een grote bezetting op het podium staat. Drummer Ben Thatcher komt regelmatig achter z’n drums tevoorschijn en loopt zelfs een rondje door het publiek. Toch mist de set variatie door het ‘harde’ karakter en wordt de muziek lomp en ongeregeld gebracht.

Dat Andrew Hozier veel meer is dan alleen ‘Take Me To Church’ wordt duidelijk zodra de Ier het podium op loopt. Met een krachtige stem, de prachtige nummers van zijn debuutalbum en een onverwachte cover van Ariane Grande, is Hozier een uitstekende toevoeging aan het festivalprogramma. Rhythm, blues en een flinke dosis soul passeren de revue. Niet verwonderlijk dat het daarom heel erg dringen is om een plekje dicht bij het podium te bemachtigen. Hij laat zich niet van de wijs brengen door het warme weer en weet het publiek helemaal in te pakken met zijn charmante uitstraling, blinkende gitaren en een geweldig enthousiaste begeleidingsband. Een genot om op het podium te zien.

Hoewel de muziek van War On Drugs een perfecte soundtrack vormt voor warme festivaldagen, lijkt er toch iets te ontbreken aan het optreden. De band heeft tijd nodig om op stoom te komen en gaat traag van start. Verrassend genoeg blijft de band alleen maar hun set opbouwen, waarop het publiek geen andere keuze heeft dan meegaan. Het hoogtepunt valt met ‘Under the Pressure’ waarin keer na keer orgelpunten, solo’s en crescendo’s blijven komen. Met de nummers die hierna nog gespeeld worden, waaronder ‘In Reverse’, is de spanning eraf en verliezen de overwinningskreten die op de albums zo duidelijk naar voren komen veel kracht op de weide van Rock Werchter. Wellicht was de muziek beter tot zijn recht gekomen op een kleiner podium dan de Mainstage.

Zondag 28 juni

The Barn

Wie gedacht had op de vierde en laatste dag gas terug te nemen, komt bedrogen uit. De Belgen van The Van Jets zetten op het vroegst van de middag The Barn helemaal op stelten met een wervelend optreden. Het mystieke aluminiumachtige decor op het podium is hypnotiserend. Het hele publiek doet uitzinnig mee met de uitspattingen van frontman Johannes Verschaeve, wat zorgt voor pogingen tot moshpits, massaal gezang vanuit het publiek, oorverdovend applaus na geweldige solo’s en crowdsurfing. Dan nog maar te bedenken dat de band op het laatste moment werd toegevoegd aan de line-up na JD McPherson had afgezegd. De volgende keer verdienen ze toch echt een directe plek op het officiële festivalaffiche.

Britser dan de jongemannen van indierockband Catfish and the Bottlemen kan het haast niet worden. Met een vol accent praat de nog maar 22-jarige leadzanger Van McCann de liedjes aan elkaar en staan ze allemaal te stuiteren op het podium op muziek wat een mix lijkt tussen de Mystery Jets en The Kooks. Ook qua uiterlijk is er een gelijkenis te maken. Geen wonder dat een grote horde meiden zich voor het podium verzameld heeft met liefdesverklaringen die op bordjes van nieuwsblad De Morgen geschreven staan en boven het publiek uit torenen.

Nog meer Britse goedheid op het podium van The Barn later op de dag. Door het afzeggen van Jessie J worden The Vaccines naar het hoofdpodium verplaatst en neemt Circa Waves hun plek in. Ze hebben de komende veel concerten gepland staan, ook in Nederland, en laten merken dat ze er zin in hebben, hoewel de muziek na een tijdje erg eentonig begint te klinken… Het is vooral veel van hetzelfde en dan nog een beetje meer van dat. Erg jammer dat door de verschuiving in de planning niet veel mensen weten van de vervangende act, waardoor de tent redelijk leeg blijft, maar dat houdt het publiek wat er wel is en de cameramannen niet tegen om lol te maken. Voorafgaand aan het concert worden sommige mensen uit het publiek door de intimiderende vliegende camera boven het publiek onder de loep genomen en tijdens de show is er genoeg ruimte om uitbundig te dansen.

Klub C

Een lichte verbazing overheerst tijdens het optreden van Leon Bridges. Waarom is er niet meer publiek? Het antwoord is waarschijnlijk omdat de stijlvolle Amerikaan (strak pak, hoedje) vroeg speelt en uiteindelijk maar een half uurtje op het podium staat. Dat is zonde, want met zijn mooie stem en ijzersterke soulnummers is het een van de betere optredens van het festival. Dat zijn natuurlijk ook mede de verdiensten van de sterke band en de geweldige achtergrondzangeres die zich in het gezelschap van Bridges bevinden. We hadden dus graag meer gehoord van de zanger en zijn band, maar ook in dertig minuten wist Bridges ons helemaal in te pakken.

Gekleed in het zwart en met een ketting van lipjes maakte Fin Greenall (Fink) eigenlijk al meteen een goede indruk. Deze wordt nog eens onderstreept door met een aantal betoverend mooie nummers zoals ‘Sort of Revolution’. Het is lastig te zeggen waar de kracht van die nummers precies in zit. Het is ongetwijfeld mede te danken aan de combinatie van Greenalls diepe stem met zijn talent voor het schrijven van – soms simpele – maar prachtige liedteksten. Dat is echter niet het enige. Het is waarschijnlijk lastig om uit te leggen waarom de nummers zo goed zijn omdat Greenall het er niet dik bovenop legt. Hij lijkt het subtiel te houden, voor even dan. Want dan is er die zin, dat refrein of dat gitaarrifje en voor je het weet heeft de muziek je te pakken. En als je dat kunt als muzikant, dan heb je wel een applausje verdient.

Mainstage

De hoogtijdagen van de Amerikaanse rockband Counting Crows zijn inmiddels al weer wat jaren geleden. Opmerkelijk is het dan ook dat ze ervoor gekozen hebben om vooral lange liedjes te spelen en veel bekende liedjes, die nog wel airplay krijgen op de radio, vermeden worden. Ook is er veel ruimte voor nieuw werk en gelukkig zijn er zat fans die de tekst uit het hoofd mee kunnen zingen. Er is nog genoeg volk op de been dat maar al te graag de band nog wil zien en horen spelen op het hoofdpodium. In combinatie met het broeierige weer wordt er heel relaxt een setlist afgewerkt en geniet het publiek van de muziek.

The Script mag misschien dan veel jongere fans hebben, maar de volwassen mannen achterin zongen net zo hard mee met bekende nummers als ‘The Man Who Can’t Be Moved’, ‘Breakeven’ en ‘For The First Time’. De band is de publiekslieveling van de dag en de harten van menig tienermeisjes smelt als leadzanger Danny O’Donoghue met een selfiecamera op verschillende plekken intieme shots maakt. Interactiviteit, enthousiasme, liefde en entertainment ten top dus, maar muzikaal is de show alles behalve fantastisch. Er wordt heel safe gespeeld en gezongen, waarin karakteristieke uithalen van de nummers niet gedaan worden. De setlist is verder ook niet heel verrassend, terwijl de band hit na hit speelt. Het lijkt voornamelijk een optreden zonder richting, al maakt dat de mensen massa niet zoveel uit. Er wordt genoeg geklapt, meegezongen en met armen gezwaaid op aanwijzingen van de nogal met zichzelf ingenomen frontman met een “Irish Power”-tattoo.

Waarom Kasabian zo vroeg al als headliner werd aangegeven, was voor velen een vraag die vanavond beantwoord wordt. Het is een enorme eer voor de band om als voorlaatste op het hoofdpodium te spelen en de elektro-rockers zetten ook een dijk van een show neer. De heren halen van alles uit de kast om het publiek te vermaken en het werkt! De rockgeluiden met blazers gaan er goed in, pompende ritmes blijven nadreunen en de covers van onder andere ‘When You’re Strange’ (The Doors) en het fragment van Fatboy Slims ‘Praise You’ worden huiverend ontvangen. Ja, deze Britten weten uitstekend hoe je een volle weide moet aanpakken. Een uitstekende warming-up voor de allerlaatste act van het festival.

Al de hele dag zie je ze in grote getalen rondlopen, de festivalgangers met Muse-shirts. De meeste bezoekers van vandaag lijken hier speciaal voor gekomen te zijn, en Muse maakt de verwachtingen waar. Het publiek wordt gepleased met geweldige uitvoeringen van ‘Psycho’, ‘Hysteria’, ‘Mercy’ en ‘Starlight’. Een bizar moment op het podium: tijdens een bas- en drumsolo breekt er iemand in op het podium die na een breakdance door de beveiliging van het podium wordt afgevoerd (wat later niemand minder dan de gitarist van Kasabian blijkt te zijn). Dat weerhoudt de band er niet van om superstrak verder te spelen. Uit hun techniek blijkt dat ze enorm goed op elkaar ingespeeld zijn en daardoor laten ze geen steek liggen tijdens de show van twintig nummers. Een perfecte afsluiter met een dampende show op deze zwoele avond. Beter had het niet gekund.

Net als voorgaande jaren bood Rock Werchter een afwisselend programma: van pop en metal tot soul en rock; er was voor elke muziekliefhebber wel iets naar zijn of haar gading. Naast de grote namen was er ook nog genoeg ruimte voor onbekendere artiesten, wat zorgde voor nieuwe ontdekkingen en een aantal verrassende optredens. Ondanks de vele annuleringen kon de festivalganger volop genieten van het uitstekende weer en rijkelijk vloeiend bier.