Het was vijftien jaar wachten op het nieuwe album van Tito Paris. Het wachten wordt uitstekend beloond met het verschijnen van Mim Ê Bŏ vorig jaar. Dit concert in De Doelen is feitelijk de albumpresentatie van het voornoemde album. Wanneer de zaal volgelopen is met een mix van Kaapverdiërs en native Nederlanders, betreedt Paris het podium met zijn band.

Honkvast

Tito Paris neemt plaats op zijn stoel midden op het podium, uiteraard getooid met zijn onafscheidelijke pet. Hij bespeelt een bijzondere gitaar met geheel opengewerkte kast; deze elektrische gitaar klinkt als een akoestische variant. Zijn band bestaat uit Manual Paris op bas, Moïses Ramos op toetsen, Pericles Paris op drums, Stephan Almelda op cavaquinho (een soort gitaar) en een sterrol voor saxofonist José Pereira. De band speelt geolied en staat volledig in dienst van Tito Paris. Alleen saxofonist Pereira komt gedurende het optreden in beweging en toont zijn emotie rond de muziek.  De rest van de band is vooral heel honkvast.

Paris verlaat maar zelden zijn stoel; hij zit relaxed als middelpunt op het podium, terwijl de muziek daar echt geen aanleiding voor geeft. Rust wordt niet bepaald uitgestraald door het warme optreden met prachtige ritmes. Het staat zelfs in schril contrast met de  fraaie tonen die ons bereiken. Het is allemaal even geïnspireerd alsmede perfect gespeeld. Toch kan Paris nauwelijks onbeweeglijk blijven met zijn band, waarmee het publiek gedurende het concert ook langzaam de bewegingen volgen. De muziek klinkt als de Buena Vista Social Club en doet zo het goede gevoel van jaren geleden herleven. Met zijn morna’s en coladeira’s uit Kaapverdië mengt hij Cubaanse invloeden tot een heerlijke muzikale traktatie.

Memorabel

Het optreden opent met ‘Morna PVV’. Pas bij het derde nummer gaat Paris naar het titelnummer van zijn nieuwe album en speelt ‘Mim Ê Bŏ’. Hij betrekt het publiek bij zijn spel door hen gebaren te laten maken ter ondersteuning van het prachtige liedje en volgt het op met het openingsnummer van het album. Tegen het einde van de show betreedt een wat oudere dame het podium om rond Paris heen te dansen. Er wordt tot driemaal toe getracht haar met zachte hand door beveiligers en bandondersteuners van het podium te halen. Wanneer Paris na ‘Danca Ma Criola’ het podium verlaat gaan de zaallichten heel even aan om vervolgens weer snel te doven. Met een gloedvolle vertolking van ‘Sodade’, het overbekende nummer van de Kaapverdische Eilanden, sluit Tito Paris een warm, memorabel en vooral krachtig optreden af. Misschien duurt het wel weer 15 jaar voor we hem terugzien op Nederlandse bodem.